Steganografia drukarkowa
Drukarkowa steganografia – typ steganografii stosowany przez producentów kolorowych drukarek, takich jak Brother Industries, Canon, Dell, Epson, HP, IBM, Konica Minolta, Kyocera, Lexmark, NRG, Panasonic, Ricoh (w tym marki Lanier i NRG), Savin, Toshiba i Xerox[1], w których do każdego wydruku dodaje się 1 cm² ledwo widocznych żółtych kropek, zawierających w sobie zakodowane informacje, najczęściej numer seryjny urządzenia oraz datę i godzinę wydruku[2].
Sam pomysł i wykonanie wzięły się z tego, że domowe drukarki w latach dziewięćdziesiątych coraz częściej służyły podrabianiu pieniędzy. Wobec oczekiwań rządu, by ograniczyć ten proceder, firmy zaczęły poszukiwać sposobu na identyfikację ewentualnych falsyfikatów.
Zagadnienie drukowania tych kodów monitoruje Electronic Frontier Foundation. Według oświadczenia organizacji z 2017, prawdopodobnie wszystkie nowoczesne komercyjne drukarki laserowe oznaczają drukowane dokumenty jakimś rodzajem kodu śledzącego, niekoniecznie w postaci żółtych kropek, z czego niektóre metody mogą być niewidoczne dla ludzkiego oka[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b List of Printers Which Do or Do Not Display Tracking Dots. Electronic Frontier Foundation. [dostęp 2015-03-03]. (ang.).
- ↑ D. Artz. Digital steganography: hiding data within data. „IEEE Xplore”. 5 (3), s. 75, 80, maj–czerwiec 2001. DOI: 10.1109/4236.935180. ISSN 1089-7801. [dostęp 2013-05-15]. (ang.).