Tadeusz Hoszard

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Hoszard
Ilustracja
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

16 maja 1886
Mielec

Data śmierci

?

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

PKU Łódź Miasto II

Stanowiska

kierownik referatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)

Tadeusz Hoszard (ur. 16 maja 1886 w Mielcu, zm. ?) – major artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Mielcu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Edwarda.

Służył w 10 Pułku Artylerii Polowej w Łodzi[1]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 65. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. Od 1924 pełnił obowiązki dowódcy I dywizjonu[3]. 1 grudnia 1924 został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 22. lokatą w korpusie oficerów artylerii[4]. W styczniu 1926 został przesunięty ze stanowiska dowódcy I dywizjonu na stanowisko kwatermistrza[5]. W kwietniu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów artylerii z równoczesnym zwolnieniem z zajmowanego stanowiska i przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II na okres czterech miesięcy w celu odbycia praktyki poborowej[6]. We wrześniu tego roku, po zakończeniu praktyki został przydzielony do PKU Łódź Miasto II na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta[7][8]. W sierpniu 1929 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV[9], a z dniem 31 stycznia 1930 przeniesiony w stan spoczynku[10]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku pozostawał w ewidencji PKU Łódź Miasto II. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IV. Był wówczas „w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr IV”[11].

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał kolejno w Stalagu XIII A, Oflagu XI B i Oflagu II C Woldenberg[12] (nr obozowy 1772/XI.B.)[13].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 733, 817.
  2. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 193.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 655, 740.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 736.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 14 stycznia 1926 roku, s. 9.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 148.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 356.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 432, 453.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 sierpnia 1929 roku, s. 257.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 22 z 31 grudnia 1929 roku, s. 443.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 342, 910.
  12. ↑ Straty ↓.
  13. ↑ Andrzej Pazda, Wiesław Dembek. Lista nazwisk polskich oficerów więzionych w obozie jenieckim Woldenberg. „Oflag IIC Woldenberg. Wczoraj i dziś”, s. 77, 2014. Muzeum Woldenberczyków w Dobiegniewie. [dostęp 2022-10-17]. 
  14. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  15. ↑ a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 432.
  16. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Hoszard&oldid=68520696”