Teatr zamkowy w Českým Krumlovie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Teatr zamkowy w Českým Krumlovie
Zámecké divadlo v Českém Krumlově
Ilustracja
Scena teatru zamkowego
Państwo

 Czechy

Miejscowość

381 01 Český Krumlov

Adres

Zámek 59

Typ budynku

teatr

Styl architektoniczny

barok

Położenie na mapie kraju południowoczeskiego
Mapa konturowa kraju południowoczeskiego, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Teatr zamkowy w Českým Krumlovie”
Położenie na mapie Czech
Mapa konturowa Czech, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Teatr zamkowy w Českým Krumlovie”
Ziemia48°48′46″N 14°18′55″E/48,812778 14,315278
Strona internetowa

Teatr zamkowy w Českým Krumlovie (cz. Zámecké divadlo v Českém Krumlově) – teatr znajdujcy się na terenie krumlowskiego zamku w Czechach, w kraju południowoczeskim.

Jest to jeden z dwóch najstarszych na świecie obiektów teatralnych z zachowanym wyposażeniem z 2. połowy XVIII wieku. Drugi znajduje się w Drottningholm w Szwecji, który wybudowała w 1764 roku królowa Ludwika Ulryka Hohenzollern, żona króla Adolfa Fryderyka[1][2].

W 1675 roku Jan Kristián z Eggenbergu pierwszą scenę teatralną urządził w jednej z sal krumlowskiego zamku. W latach 1680–1682 na V dziedzińcu zamkowym wybudował nowy, barokowy budynek teatralny. Książę Josef Adam ze Schwarzenbergu zmodernizował obiekt w latach 1765–1766. W odnowieniu wnętrz oraz dekoracji wzięli udział malarze: Hans Wetschel[3] i Leo Märkel[4]. Urządzenia techniczne, za pomocą których w ciągu około 10–12 sekund zmieniano poszczególne dekoracje, kurtyny, sterowano zapadniami lub oświetleniem, wykonał wiedeński stolarz Lorenz Makh[1][2].

Budynek był zamknięty dla publiczności w latach 1966–1997. Po renowacji w 1997 roku został okresowo udostępniony dla zwiedzających[1].

Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

  • 300 kulis, z których można skomponować 13 podstawowych inscenizacji;
  • 600 kostiumów teatralnych i ich dodatków;
  • rekwizyty, począwszy od strzykawek lekarskich po wozy zaprzęgowe;
  • wyposażenie techniczne, sprzęt oświetleniowy (świeczki, lampy olejowe);
  • urządzenia naśladujące dźwięki np. szum deszczu, huk gromu, stukot końskich kopyt[2][1].

Zachowały się też przemówienia aktorów, libretta, scenariusze, teksty, partytury, nuty, inwentarze, relacje, materiały ikonograficzne oraz duża liczba dokumentów związanych z działalnością teatru[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]