The Call of Youth

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
The Call of Youth
Ilustracja
Gatunek

romantyczny, melodramat

Rok produkcji

1920

Data premiery

13 marca 1921[a]

Kraj produkcji

Wielka Brytania

Język

plansza tekstowa w języku angielskim

Czas trwania

39 minut

Reżyseria

Hugh Ford

Scenariusz

Eve Unsell

Główne role

Mary Glynne
Jack Hobbs
Malcolm Cherry

Zdjęcia

Hal Young

Produkcja

Famous Players-Lasky

Wytwórnia

Paramount Pictures

Dystrybucja

Paramount Pictures

The Call of Youth – brytyjski krótkometrażowy niemy melodramat romantyczny z 1921 w reżyserii Hugh Forda. Został zrealizowany na podstawie opowiadania James the Fogey autorstwa dramaturga Henry’ego Arthura Jonesa. Autorką scenariusza, podobnie jak w przypadku The Great Day (1920), jest Eve Unsell. W rolach głównych wystąpili Mary Glynne, Jack Hobbs i Malcolm Cherry.

W pierwotnym założeniu Famous Players-Lasky planowało adaptację powieści Marie Corelli The Sorrows of Satan z 1895, lecz kierownictwo studia postanowiło zrealizować The Great Day i The Call of Youth. Projektantem planszy tekstowej był Alfred Hitchcock, późniejszy reżyser. Kopie filmu nie zachowały się do czasów dzisiejszych[2].

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Pochodząca z ubogiej rodziny Betty Overton (Mary Glynne) zakochana jest w Hubercie Richmondzie (Jack Hobbs). Decyduje się jednak poślubić starszego milionera Jamesa Agara (Malcolm Cherry), mając nadzieję, że pomoże to jej wujkowi Markowi Lawtonowi (Ben Webster), znajdującemu się w trudnej sytuacji finansowej. Agar od dłuższego czasu podkochiwał się w Overton, lecz nigdy nie obnosił się ze swoimi uczuciami. Mając świadomość, że Richmond również kocha się w dziewczynie, wysyła go do Afryki Północnej. W przeddzień ślubu Overton nabiera wątpliwości co do swojego związku ze starszym, zamożnym mężczyzną i ostatecznie odrzuca jego uczucia. Agar uświadamiając sobie, że nie zdobędzie serca dziewczyny, wyrusza do Afryki po Richmonda, który był bliski śmierci z powodu gorączki. Po powrocie do Anglii, Overton wychodzi za mąż za Richmonda[3].

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[1][4]:

Produkcja[edytuj | edytuj kod]

Realizacja[edytuj | edytuj kod]

W pierwotnym założeniu kompania Famous Players-Lasky planowała adaptację powieści Marie Corelli The Sorrows of Satan z 1895, jednak kierownictwo studia postanowiło zrealizować The Great Day (1920) i The Call of Youth[5][6]. Reżyserem został Hugh Ford[7], a film zrealizowano na podstawie opowiadania James the Fogey dramaturga Henry’ego Arthura Jonesa[8]. Scenariusz, podobnie jak w przypadku dramatu The Great Day, napisała Eve Unsell[9]. Alfred Hitchcock, późniejszy reżyser, został projektantem planszy tekstowej[5][10].

Okres zdjęciowy trwał od sierpnia do października 1920[11]. Według artykułów prasowych część ujęć do The Call of Youth realizowano w hrabstwie Devon w miejscowościach: Dawlish, Teignmouth, Lynton oraz w Lynton and Lynmouth[11]. Największym problemem w trakcie kręcenia, podobnie jak w przypadku poprzedniej produkcji, były warunki pogodowe. Obsadę filmu stanowili angielscy aktorzy[12]. The Call of Youth został zarejestrowany na standardowej taśmie 35 mm w formacie 1.37:1[1]. Ukończywszy pracę nad filmem Ford powrócił do Nowego Jorku. Porzucił on przemysł filmowy i skupił się na produkcji przedstawień teatralnych[11].

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Premiera kinowa i recenzje[edytuj | edytuj kod]

Unsell (z lewej) napisała scenariusz na podstawie opowiadania Henry’ego Arthura Jonesa (z prawej)

13 marca 1921 The Call of Youth został wydany w Stanach Zjednoczonych przez Paramount Pictures w czterech rolkach o długości 1180 lub 1189 metrów[1]. W Wielkiej Brytanii miał on premierę rok później, choć niektóre źródła podają, że zadebiutował na ekranach tamtejszych kin w 1920[1][5]. Według Gene’a Adaira, podobnie jak The Great Day (1920), drugi z filmów Forda cieszył się uznaniem wśród brytyjskich widzów[5]. Wiosną i latem 1922 wszedł na ekrany m.in. w Burnley w hrabstwie Lancashire[13], Portsmouth w Hampshire[14], Folkestone w hrabstwie Kent[15] i w Leeds w West Yorkshire[16]. Jesienią i zimą był premierowo wyświetlany w Gloucester w Gloucestershire[17], Grantham w Lincolnshire[18], Whitstable w Kent[19] i Arbroath w hrabstwie Angus[20].

Jeden z krytyków przyznawał za pośrednictwem „The Timesa”: „Wierzymy, że pan Henry Arthur Jones napisał The Call of Youth specjalnie na potrzeby filmowej ekranizacji, a jeśli tak, to jest to interesujący dowód na to, że dramatopisarz wreszcie zaczyna zdawać sobie sprawę, że ekran może mieć dla niego wiele zalet, jeśli dba o pełne wykorzystanie nowej metody interpretacji swych pomysłów. Bardzo mądrze rozwinął dość prostą opowieść o dziewczynie, która naprawdę kocha młodego mężczyznę, ale przekazuje swoją rękę starszemu konkurentowi w przekonaniu, że pomoże to jej wujkowi znajdującemu się w bardzo trudnej sytuacji finansowej […] Występ Malcolma Cherry’ego jest pełen sympatycznych akcentów, które pokazują, że jest równie dobrym aktorem na ekranie, jak i deskach teatru, i otrzymuje doskonałe wsparcie od panny Mary Glynne oraz pana Jacka Hobbsa, jako przedstawicieli młodego pokolenia. The Call of Youth powinno skusić pana Henry’ego Arthura Jonesa, by ponownie spróbował swych sił, a jeśli dzięki temu uda się skłonić też innych dramaturgów do podążania jego drogą, tym lepiej”[3]. Tygodnik „Variety” wyrażał pochlebną opinię na temat scen plenerowych, lecz uważał, że filmowi brakowało witalności[21].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Data amerykańskiej premiery filmu[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Silent Era – The Call of Youth. [dostęp 2018-05-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-04)]. (ang.).
  2. ↑ Jim Averbeck: A Hitch at the Fairmont. Simon & Schuster, 2014, s. 406. ISBN 978-1-4424-9449-7. (ang.).
  3. ↑ a b The Film World. „The Times”, 29 listopada 1920. ISSN 0140-0460. 
  4. ↑ Patrick McGilligan: Alfred Hitchcock: Życie w ciemności i pełnym świetle. Jowita Matys, Anna Nermer, Andrzej Nermer, Irena Stąpor (tłum.). Twój Styl, 2005, s. 935. ISBN 978-83-7163-505-2. (pol.).
  5. ↑ a b c d Gene Adair: Alfred Hitchcock: Filming Our Fears. Oxford University Press, 2002, s. 19–20. ISBN 978-0195119671. (ang.).
  6. ↑ Peter Ackroyd: Alfred Hitchcock. Jerzy Łoziński (tłum.). Zysk i S-ka, 2017, s. 26. ISBN 978-83-65521-79-8. (pol.).
  7. ↑ François Truffaut: Hitchcock/Truffaut. Tadeusz Lubelski (tłum.). Świat Literacki, 2005, s. 332. ISBN 83-88612-83-2. (pol.).
  8. ↑ Alan Goble: The Complete Index to Literary Sources in Film. Walter de Gruyter, 2011, s. 702. ISBN 978-3-11-095194-3. (ang.).
  9. ↑ Alain Kerzoncuf, Charles Barr: Hitchcock Lost and Found: The Forgotten Films. University Press of Kentucky, 2015, s. 14. ISBN 978-0-8131-6084-9. (ang.).
  10. ↑ Donald Spoto: Alfred Hitchcock. Jan Stanisław Zaus (tłum.). ALFA, 2000, s. 76. ISBN 83-7179-191-7. (pol.).
  11. ↑ a b c Gary Chapman: London’s Hollywood: The Gainsborough Studio and British Silent Film. Stroud & Hall Publishers, 2014. ISBN 978-1-909230-13-2. (ang.).
  12. ↑ Hugh Ford Back in U.S. After Directing Two Paramount Films in England. „Exhibitors Herald”, s. 99, 6 listopada 1920. OCLC 213513976. 
  13. ↑ The Call of Youth. „Burnley News”, 12 kwietnia 1922. OCLC 498183794. 
  14. ↑ The Call of Youth. „Portsmouth Evening News”, 26 kwietnia 1922. OCLC 33997976. 
  15. ↑ The Call of Youth. „Folkestone, Hythe, Sandgate & Cheriton Herald”, 29 kwietnia 1922. OCLC 751646068. 
  16. ↑ The Call of Youth. „Yorkshire Evening Post”, 29 kwietnia 1922. ISSN 0963-2255. 
  17. ↑ The Call of Youth. „Gloucestershire Chronicle”, 9, 16 września 1922. OCLC 17756102. 
  18. ↑ The Call of Youth. „Grantham Journal”, 7 października 1922. OCLC 500137876. 
  19. ↑ The Call of Youth. „Whitstable Times and Herne Bay Herald”, 11 listopada 1922. OCLC 949912924. 
  20. ↑ The Call of Youth. „Arbroath Herald and Advertiser”, 1 grudnia 1922. ISSN 1467-1875. 
  21. ↑ The Call of Youth. „Variety”, 17 grudnia 1920. ISSN 0042-2738. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Call_of_Youth&oldid=70908148”