Thunder (1967)
 NNS „Thunder” w 2013 | |
| Typ | |
|---|---|
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
27 października 1966 |
| Wodowanie |
20 maja 1967 |
 US Coast Guard
| |
| Nazwa |
USCGC „Chase” (WHEC-718) |
| Wejście do służby |
1 marca 1968 |
| Wycofanie ze służby |
maj 2011 |
 Nigeryjska Marynarka Wojenna
| |
| Nazwa |
NNS „Thunder” |
| Wejście do służby |
23 stycznia 2012 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
3100 ts pełna |
| Długość |
115,2 m |
| Szerokość |
13,1 m |
| Zanurzenie |
6,1 m |
| Napęd | |
| CODOG: 2 turbiny gazowe o mocy 36.000 hp, 2 silniki wysokoprężne o mocy 7000 hp, 2 śruby | |
| Prędkość |
29 węzłów |
| Zasięg |
9000 mil morskich przy 15 w |
| Uzbrojenie | |
| 1 armata uniwersalna 76 mm | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 1 śmigłowiec | |
| Załoga |
162 |
NNS Thunder (F 90), poprzednio USCGC Chase (WHEC-718) – amerykański okręt patrolowy typu Hamilton Straży Wybrzeża Stanów Zjednoczonych, od 2012 roku służący w Nigeryjskiej Marynarce Wojennej.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Oceaniczny okręt patrolowy USCGC „Chase” (WHEC-718) był jednym z 12 okrętów typu Hamilton, zbudowanych dla Straży Wybrzeża Stanów Zjednoczonych (US Coast Guard) i klasyfikowanych tam oficjalnie jako „kutry dalekiego zasięgu” (ang. high endurance cutter)[1]. Budowane były w stoczni Avondale Shipyards w Nowym Orleanie[1].
Stępkę pod budowę USCGC „Chase” położono 27 października 1966 roku, a okręt wodowano 20 maja 1967 roku[2]. Wszedł do służby amerykańskiej 1 marca 1968 roku[2].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Architektura i kadłub[edytuj | edytuj kod]
Okręty typu Hamilton mają gładkopokładowy kadłub z silnie wychyloną, lekko wygiętą (kliprową) dziobnicą[1]. Po modernizacji w ramach programu FRAM (między 1985 a 1992) na pokładzie dziobowym mają długą pokładówkę, na której przednim skraju zamontowana jest wieża armaty uniwersalnej 76 mm OTO Melara Compact[3]. Dalej znajduje się wysoka i szeroka nadbudówka z pomostem nawigacyjnym[3]. Nadbudówka wykonana jest głównie ze stopów aluminium dla zmniejszenia masy[1]. Pokład pierwszej kondygnacji nadbudówki rozciąga się na całą szerokość kadłuba, podparty skośnymi filarami na równej płaszczyźnie z burtami, i ciągnie się prawie do rufy, kończąc się lądowiskiem dla śmigłowca[3]. Lądowisko ma wymiary: 26,8 × 12,2 m[2]. W tylnej części śródokręcia okręty mają dwa kominy obok siebie, a po modernizacji między nimi umieszczony jest rozkładany teleskopowo hangar dla śmigłowca, półokrągły w przekroju poprzecznym[1]. Rufa jest pawężowa[3]. Okręty mają dwa maszty, stanowiące podstawy do anten: za nadbudówką dziobową i przed kominami[3].
Wyporność pełna wynosi 3100 ts (ton angielskich), długość 115,2 m, szerokość 13,1 m, a zanurzenie 6,1 m[2]. Załoga wynosi w służbie nigeryjskiej 162 osoby, w tym 19 oficerów[2].
Uzbrojenie[edytuj | edytuj kod]
Uzbrojenie główne początkowo stanowiła armata uniwersalna kalibru 127 mm o długości lufy 38 kalibrów (L/38), zamieniona na przełomie lat 80/90 na armatę automatyczną OTO Melara 76 mm Mk 75 Compact L/62 w wieży na dziobie[1]. Jej szybkostrzelność wynosi do 85 strz./min, zasięg przeciw celom nawodnym do 16 km, a przeciw powietrznym do 12 km[1]. Strzela pociskami o masie 6 kg[1].
W służbie amerykańskiej uzbrojenie ponadto stanowiły dwa działka kalibru 20 mm Mk 67, zamienione w latach 90. na 25 mm Mk 83 Bushmaster, jeden zestaw artyleryjski obrony bezpośredniej Phalanx CIWS Mk 15 kalibru 20 mm (dodany w latach 1992-93) i cztery karabiny maszynowe kalibru 12,7 mm[1]. Przed przekazaniem Nigerii usunięto działka Phalanx i Bushmaster, pozostawiając karabiny maszynowe[2].
Na rufie okręt ma lądowisko dla śmigłowca i rozkładany teleskopowo hangar. W służbie amerykańskiej stacjonował na nim śmigłowiec H-60 lub H-65[1].
Napęd[edytuj | edytuj kod]
Napęd okrętu stanowią dwie turbiny gazowe Pratt & Whitney FT4A-6 i dwa silniki wysokoprężne Fairbanks-Morse 38TD8-1/8-12 w układzie CODOG[1]. Turbiny gazowe rozwijają łączną moc 36 000 hp (26 860 kW), a silniki wysokoprężne rozwijają łączną moc 7000 hp (5220 kW)[1]. Turbiny albo silniki napędzają dwie śruby o zmiennym skoku[1]. Ponadto okręty tego typu mają wciągany pędnik dziobowy o mocy 350 hp (261 kW)[1]. Prędkość maksymalna wynosi 29 węzłów, a zasięg 9000 mil morskich przy prędkości 15 węzłów[1].
Służba[edytuj | edytuj kod]
13 maja 2011 roku okręt wycofano ze służby w Coast Guardzie i przekazano Nigerii[2]. Wszedł do służby w Nigeryjskiej Marynarce Wojennej 23 stycznia 2012 roku[2]. Nadano mu nazwę „Thunder” i numer burtowy F 90[2]. Stał się pierwszym dużym okrętem przyjętym do służby w nigeryjskiej marynarce od czasu fregaty rakietowej „Aradu” w 1982 roku, pozwalającym na odzyskanie przez nią zdolności oceanicznych[4]. W 2013 roku uczestniczył w rewii floty w Australii[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- IHS Jane’s Fighting Ships 2015–2016. Stephen Saunders (red.). IHS, 2015. ISBN 978-0-7106-3143-5. (ang.).