Tor wyścigów konnych w Bydgoszczy

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tor wyścigów konnych w Bydgoszczy
Państwo

 Polska

Lokalizacja

Bydgoszcz

Używany

1880–1939

Długość

2500 m

Kierunek

oba kierunki

Główne imprezy

Wielka Bydgoska, Wielka Kujawska

Położenie na mapie Bydgoszczy
Mapa konturowa Bydgoszczy, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Tor wyścigów konnych w Bydgoszczy”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Tor wyścigów konnych w Bydgoszczy”
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego
Mapa konturowa województwa kujawsko-pomorskiego, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Tor wyścigów konnych w Bydgoszczy”
Ziemia53°07′55″N 18°04′42″E/53,131944 18,078333
Wyścigi konne

Tor wyścigów konnych w Bydgoszczy – hipodrom czynny w latach 1880–1939 w Bydgoszczy na ówczesnych Kapuściskach Małych. W latach 1926–1932 odbywały się tu elitarne wyścigi, które obserwował m.in. prezydent II RP Ignacy Mościcki.

Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]

Tor wyścigów konnych znajdował się w północnej części Bydgoszczy, w pobliżu obecnego osiedla składowo-przemysłowego Bydgoszcz Wschód. Od południa tor poprzez pas łąk graniczył z ul. Inwalidów oraz linią kolejową Bydgoszcz-Toruń, od północy przylegał do Lasu Gdańskiego, od wschodu do ul. Harcerskiej, a na zachodzie kończył się na wysokości ul. Fabrycznej[1]. Od lat 60. XX w. na tym terenie znajdują się duże kompleksy ogrodów działkowych[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

W II połowie XIX wieku na ówczesnych Kapuściskach Małych utworzono plac do ćwiczeń kawalerii pruskiej[3]. Wkrótce zaczęto tu również urządzać wyścigi na krótkich i długich dystansach, skoki przez przeszkody oraz gonitwy. Przy placu wzniesiono drewniane trybuny, a wzmianki prasowe z 1882 świadczą, że urządzało je Niemieckie Towarzystwo Wyścigowe[3]. Podczas jednego z wyścigów doszło do katastrofy trybun, w wyniku której obrażenia odniósł m.in. prezes rejencji bydgoskiej Christoph von Tiedemann oraz właściciel majątku Ostromecko Alvensleben[3].

1 kwietnia 1920 roku Kapuściska Małe włączono w granice Bydgoszczy. W 1926 Wielkopolskie Towarzystwo Wyścigów Konnych, w obliczu podniesienia opłat za użytkowanie toru wyścigów konnych Ławica w Poznaniu, postanowiło odnowić hipodrom w Bydgoszczy, który po niskiej cenie udostępnił tutejszy magistrat[3]. Teren ogrodzono, od strony wschodniej odnowiono drewniane trybuny i stanowisko sędziowskie, wydzielono tor wyścigowy, tor przeszkód oraz teren do ujeżdżania koni. Zainstalowano również tablice kierunkowe i informacyjne: stałe i zmienne[2]. Trawiasty tor mierzył 2,5 km długości na terenie o wymiarach 1200 x 250 m[1].

Inauguracyjne gonitwy odbyły się 10 października 1926 roku[3]. Uczestniczyło w nich ok. 100 koni z Poznania, z Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu oraz z bydgoskich jednostek wojskowych[3], m.in. 16 Pułku Ulanów Wielkopolskich, 11 Dywizjonu Artylerii Konnej i 15 Wielkopolskiego Pułku Artylerii Lekkiej[2]. Podczas wyścigów obstawiano poszczególne konie. Najpopularniejsze były „zakłady francuskie”, czyli typowanie pierwszej dwójki lub trójki na mecie bez właściwej kolejności. Bilety wstępu i programy sprzedawano w centrum miasta, m.in. w hotelu Pod Orłem, a dojazd zapewniały pociągi do stacji Bydgoszcz Wschód[3].

W 1927 sezon wyścigów zainaugurowano w lipcu. Obiekt wzbogacono o nowe trybuny na 3 tys. osób, pomieszczenia zakładów pieniężnych (tzw. totalizatora) oraz sale restauracyjne[3]. Przeprowadzano wyścigi płaskie, z płotami, przeszkodami, myśliwskie, wojskowe i tzw. włościańskie. Zawody oglądały tłumy widzów z prezydentem Bydgoszczy Bernardem Śliwińskim na czele. Rozważano także przyjazd prezydenta RP II Ignacego Mościckiego, który przebywał wówczas w Bydgoszczy[a][3].

Pod koniec lat 20. XX w. tor wyścigów konnych w Bydgoszczy nie ustępował podobnym istniejącym za granicą. Atrakcjami gonitw był hazard, wypłaty dla właścicieli koni oraz nagrody dla widzów (na pożegnalnych zawodach sezonu jeden z koni był rozlosowywany jako nagroda dla widzów). Zawody organizowano w terminach nie kolidujących z wyścigami na innych krajowych torach, co gwarantowało udział w nich polskiej elity[3]. Bydgoski hipodrom z uwagi na piękne otoczenie (las) był popularnym miejscem wypoczynku niedzielnego i świątecznego[2]. Z uwagi na dużą frekwencję widzów, wprowadzono opłaty za miejsca na trybunach[2]. Odbywane tu uroczystości uświetniały koncerty orkiestr dętych, parady trębaczy oraz ubranych na biało ułanów[2].

Latem 1928 roku władze Bydgoszczy zbudowały brukowaną drogę dojazdową z dworca Bydgoszcz Wschód do stadionu oraz nową trybunę. 29 lipca 1928 w towarzystwie ministra rolnictwa Karola Niezabytowskiego i bydgoskich władz samorządowych zawody oglądał prezydent II RP Ignacy Mościcki[3].

W 1929 obok toru zbudowano stajnię na 40 koni. Zorganizowano również specjalne gonitwy: Wielką Bydgoską z nagrodą 5000 zł, Wielką Bydgoską z przeszkodami z nagrodą 5000 zł, bieg z płotami „Dziennika Bydgoskiego” z nagrodą 3000 zł oraz Wielką z przeszkodami z nagrodą 6000 zł[3]. Wyścigi oglądało coraz więcej widzów z całego regionu, także z Poznania przybyłych wynajętymi autobusami.

W 1930 w wyścigach uczestniczyły konie ze znanych w Polsce stajni np. barona Leona Kronenberga, hr. Ignacego Mielżyńskiego z Iwna, płk. Iwana Karatiejewa, hr. von Donnosmarcka, hr. Wielopolskiego z Chrobrza oraz słynni polscy jeźdźcy, olimpijczycy z Paryża (1924) i Amsterdamu (1928), jak Karol Rómmel, Adam Królikiewicz i Henryk Dobrzański („Hubal”). Kunszt jeździecki prezentowali także znani w kraju dżokeje, jak mjr Władysław Toczek, Adam Tuchołka, Konstantin Chatisow, Aleksander Fomienko i inni[3].

W 1931 tor bydgoski był jednym z 10 użytkowanych w Polsce. Nowością była gonitwa Wielka Kujawska o nagrodę 2500 zł fundowaną przez rodzinę Krzymuskich[3]. Z uwagi na wielki kryzys gospodarczy do Bydgoszczy przeniesiono wyścigi z Ciechocinka i Grudziądza[3]. W 1932 roku trudności gospodarcze spowodowały, że zawieszono działalność większości torów wyścigów konnych poza Służewcem w Warszawie. W latach 30. XX w. na torze w Bydgoszczy odbywały się jedynie wyścigi koni wojskowych, konkursy hippiczne dla ułanów oraz aspirantów szkół podchorążych, m.in. bydgoskiej Szkoły Podchorążych dla Podoficerów[3].

W latach 50. XX w. dawny tor wyścigów konnych zaadaptowano na potrzeby sportu motocyklowego i motocrossowego, a w latach 60. XX w. przeznaczono na spółdzielcze ogrody działkowe.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnieniem hipodromu bydgoskiego jest ulica nazwana Wyścigową, którą zbudowano w 1928 roku od ul. Fordońskiej do południowej części toru wyścigów konnych. Natomiast w latach 60. XX w. podczas budowy dzielnicy składowo-przemysłowej Bydgoszcz Wschód, jedną z nowo wytyczonych ulic nazwano ul. Startową.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ odsłonił pierwszy w Polsce pomnik Henryka Sienkiewicza oraz oglądał międzynarodowe regaty wioślarskie w Brdyujściu

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Mapa topograficzna Wojskiego Instytutu Geograficznego. Arkusz „Bydgoszcz Wschód”, skala 1:25000, Warszawa 1933
  2. ↑ a b c d e f Rajmund Kuczma: Wyścigi konne na Kapuściskach Małych [w:] Kalendarz Bydgoski 2007
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p Krzysztof Błażejewski: Wielki hazard w „Kapach Małych”. Zapomniany świat hazardowych wyścigów konnych w Bydgoszczy w latach 1926–1931 w świetle ówczesnej prasy [w:] Kronika Bydgoska XXXIV
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tor_wyścigów_konnych_w_Bydgoszczy&oldid=60728909”