Trioda tarczowa
Trioda tarczowa – trioda o płaskim układzie elektrod stosowana zazwyczaj w zakresie mikrofalowym. Siatka takiej lampy oraz jej wyprowadzenie jest wykonane w postaci płaskiego krążka (tarczy). Odległość siatka-katoda jest rzędu kilku setnych milimetra, podobnie jak prześwit oczek siatki. Taka budowa lampy zmniejsza czas przelotu elektronów oraz minimalizuje pojemności międzyelektrodowe. Trioda tarczowa jest najczęściej wykorzystywaną „klasyczną” lampą mikrofalową, gdyż ma większą częstotliwość graniczną i mniejsze szumy od podobnie zbudowanych tetrod czy pentod tarczowych. Triody tarczowe były konstruowane jako wzmacniające małej mocy (o częstotliwości do 3 GHz) lub nadawcze o mocy rzędu kilkudziesięciu watów. Przykładem triody tarczowej nadawczej jest lampa produkcji radzieckiej GI-15B (ГИ-15Б)[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ http://www.qrz.ru/reference/tubes2/type5/gi15.shtml Dane lampy GI-15B na stronie QRZ.RU (ros.)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jerzy Antoniewicz (redakcja), Poradnik Radio- i Teleelektryka. B – Elementy i podzespoły, PWT, Warszawa 1959.