USS Saufley (DD-465)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
USS Saufley
Ilustracja
Klasa

niszczyciel

Typ

Fletcher

Historia
Stocznia

Federal Shipbuilding

Położenie stępki

27 stycznia 1942

Wodowanie

19 lipca 1942

 US Navy
Wejście do służby

29 sierpnia 1942

Wycofanie ze służby

29 stycznia 1965

Los okrętu

zatopiony jako okręt-cel 1968

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność

2050 t

Długość

114,7 m

Szerokość

12,1 m

Zanurzenie

4,2 m

Napęd
2 turbiny parowe o mocy 60 000 KM, 2 śruby
Prędkość

38 węzłów

Uzbrojenie
5 dział kaliber 127 mm
10 dział 40 mm
7 dział 20 mm
10 wyrzutni torped kaliber 533 mm
Załoga

329

USS Saufley (DD-465) (następnie DDE-465, EDDE-465) – amerykański niszczyciel typu Fletcher z okresu II wojny światowej. Nazwany imieniem pułkownika Richard C. Saufleya, pioniera w wykorzystaniu lotnictwa w US Navy.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Stępkę pod USS "Saufley" położono 27 stycznia 1942 w stoczni Federal Shipbuilding. Okręt został wodowany 19 lipca, wszedł do służby 29 sierpnia 1942. Po wejściu do służby okręt uczestniczył w misjach eskortowych na wodach przybrzeżnych wschodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych.

9 września opuścił bazę w Norfolk i udał się w rejon południowego Pacyfiku, gdzie miał wspomóc US Navy w walce z Japonią. 9 grudnia 1942 przybył do Nowej Kaledonii, tam został przydzielony do sił walczących o Guadalcanal. Pierwszym zadaniem okrętu była eskorta udających się do Guadalcanal transportów z zaopatrzeniem. Okręt patrolował wody wokół wyspy, a także ostrzeliwał znajdujące się tam japońskie pozycje. Po wycofaniu się Japończyków w lutym 1943 z Gudalcanal wziął udział w zajęciu Wysp Russella. W marcu "Sufley" powrócił do misji patrolowych i przeciwpodwodnych. 15 września 1943, eskortując konwój udający się do Espiritu Santo, zlokalizował japoński okręt podwodny RO-101. W wyniku pięciu ataków przeprowadzonych za pomocą bomb głębinowych japoński okręt został zmuszony do wynurzenia się na powierzchnię. Następnie "Sufley" ostrzelał wynurzony okręt, który ostatecznie zatonął w wyniku trafienia bombą głębinową zrzuconą z samolotu PBY Catalina. Następnie "Sufley" wziął udział w patrolach skierowanych przeciwko japońskim jednostkom transportowym, podczas których zatopił 4 barki. 1 października w czasie japońskiego ataku lotniczego, na jego pokładzie zginęło dwóch członków załogi. 7 kwietnia 1944 "Sufley" zlokalizował i zatopił przy pomocy bomb głębinowych japoński okręt podwodny I-2. 17 listopada wraz z innymi niszczycielami ustalił pozycję japońskiego okrętu podwodnego I-46 i zatopił go przy pomocy ognia artyleryjskiego. 29 listopada w wyniku ataku japońskiego lotnictwa doznał poważnych uszkodzeń kadłuba. Remont okrętu zakończył się 2 stycznia 1945. W styczniu niszczyciel zestrzelił dwa japońskie samoloty, 1 lutego zatopił atakujący japoński kuter.

Po zakończeniu wojny na Pacyfiku udał się w rejon ujścia rzeki Jangcy, gdzie przebywał do listopada 1945. W styczniu 1946 powrócił na wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych, 12 czerwca 1946 został wycofany ze służby. 15 grudnia 1949 ponownie wszedł do służby, z nowym oznaczeniem DDE-465 został przydzielony do 2 Eskadry Niszczycieli Eskortowych Floty Atlantyku. W ciągu roku wziął udział w dwóch akcjach poszukiwawczo-ratowniczych: w czerwcu 1950 uratował 36 pasażerów rozbitego samolotu pasażerskiego, w październiku uratował pilota samolotu TBF Avenger.

1 stycznia 1951 okręt przeklasyfikowano na eksperymentalny niszczyciel eskortowy EDDE-465. Przez kolejne 12 lat uczestniczył w badaniach nad nowymi technikami w zakresie zwalczania okrętów podwodnych. Wiosną 1963 uczestniczył w poszukiwaniach zatopionego okrętu podwodnego USS "Tresher". 29 stycznia 1965 "Saufley" został wycofany ze służby. 20 lutego 1968 został zatopiony jako okręt cel w pobliżu Key West.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]