Włókniczek skórkowaty
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj |
włókniczek skórkowaty |
| Nazwa systematyczna | |
| Byssomerulius corium (Pers.) Parmasto Izv. Akad. Nauk Estonsk. SSR, Ser. Biol. 16: 383 (1967) | |
| Typ nomenklatoryczny | |
|
Byssomerulius corium (Pers.) Parmasto 1967 | |
Włókniczek skórkowaty (Byssomerulius corium (Pers.) Parmasto) – gatunek grzybów z rodziny Irpicaceae[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji: Irpicaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi (według Index Fungorum)[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w roku 1801 Christian Hendrik Persoon nadając mu nazwę Thelephora corium. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w roku 1967 Erast Parmasto[1].
Synonimów nazwy naukowej ma około 50. Niektóre z nich[2]:
- Byssomerulius confluens (Schwein.) Lindsey & Gilb. 1978
- Meruliopsis corium (Pers.) Ginns 1976
- Merulius chilensis Speg. 1924
Nazwę polską nadał Władysław Wojewoda w 2003 r. W polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był też jako stroczek skórkowaty lub włókniczek skórzasty[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Jest zmienny morfologicznie, jednak od podobnych gatunków dość łatwy do odróżnienia, ze względu na pergaminowaty wygląd. Jest płaski, rozpostarty na podłożu i ściśle do niego przylegający, ale o brzegach odginających się. Jest cienki – ma grubość 0,2–1 mm, ale osiąga szerokość i długość nawet kilkudziesięciu centymetrów. Powierzchnia młodych owocników jest biała, gładka, później brzegi coraz bardziej odginają się od podłoża, a powierzchnia owocników staje się kremowa, bladożółtawa, żółtoochrowa, lekko czerwonawa lub szarawa, nieregularnie siatkowana lub porowato-dołkowana. Zmarszczenia na powierzchni przyjmują labiryntowaty kształt[4][5].
- Cechy mikroskopowe
Strzępki cienkościenne lub nieznacznie grubościenne, o szerokości 2–6 (8) μm, proste z przegrodami, na których z rzadka występują podwójne sprzążki. Są słabo inkrustowane, rozgałęziają się regularnie pod ostrym kątem. Cystyd brak, ale czasami występują bazydiole. Podstawki długo zgrubiałe, zwężone, 4-sterygmowe, proste, z przegrodami w podstawie. Mają rozmiar 17–40 × 4–6 μm. Zarodniki elipsoidalne, cylindryczne, proste, czasami, lekko zakrzywione. Mają rozmiar 4,5–9 × 2,3–4,5 pm, są gładkie, cienkościenne, szkliste, zwykle z centralną kroplą oleju, nieamyloidalne[5].
Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]
Występuje w Europie, Azji, Afryce, Australii, Ameryce Północnej, Południowej i Środkowej. Gatunek jest szeroko rozpowszechniony na półkuli północnej, ale zdecydowanie częściej na obszarach o klimacie umiarkowanym[5]. W Polsce jest bardzo pospolity[3].
Rośnie na martwych, opadłych gałęziach drzew i krzewów liściastych. Występuje w lasach, parkach, zaroślach, najczęściej w nadrzecznych łęgach, nad brzegami rzek i potoków[4].
Owocniki są jednoroczne. Saprotrof powodujący białą zgniliznę drewna[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2020-11-18] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2015-01-10] (ang.).
- ↑ a b Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
- ↑ a b Barbara Gumińska, Władysław Wojewoda: Grzyby i ich oznaczanie. Warszawa: PWRiL, 1985. ISBN 83-09-00714-0.
- ↑ a b c d Mycobank. Byssomerulius corium [online] [dostęp 2015-03-15].