Władysław Mączewski
Władysław Mączewski (przed 1934) | |
pułkownik kawalerii | |
Data i miejsce urodzenia |
24 marca 1894 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
20 lutego 1979 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1915–1949 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
• I Dywizjon Ułanów |
Stanowiska |
• d-ca pl., szwadronu |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
Władysław Mączewski, ps. „Dziewulski” (ur. 24 marca 1894 w Nieznanowicach, zm. 20 lutego 1979 w Newark[1][a]) – ułan 1 pułku ułanów Legionów Polskich, uczestnik I i II wojny światowej, kawaler Orderu Virtuti Militari, ostatni dowódca 11 pułku ułanów Legionowych, pułkownik kawalerii Polskich Sił Zbrojnych.
Dzieciństwo i młodość[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 24 marca[b]. 1894 r. w Nieznanowicach, powiecie włoszczowskim[5], w rodzinie miejscowego 39 letniego fabrykanta Feliksa i 35 letniej Anny z domu Goetzen[5][c]. Uczęszczał do szkoły rosyjskiej, a po strajku do gimnazjum polskiego w Częstochowie. W 1910 r. ukończył szkołę realną w Częstochowie[7]. W latach 1910–1913 studiował w Wyższej Szkole Technicznej im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie[7]. W 1914 r. wyjechał do Mikołajowa nad Morze Czarne na praktykę techniczną przy budowie okrętów, gdzie zastała go I wojna światowa[7]. W końcu 1914 r. otrzymał zezwolenie na powrót do Warszawy, gdzie ponownie był w Związku Strzeleckim, działając w nim już od roku 1913[7][8][9].
Legiony Polskie[edytuj | edytuj kod]
- Osobny artykuł:
6 sierpnia 1915 r. po zajęciu Warszawy wstąpił do Legionów Polskich, do I dywizjonu ułanów Władysława Beliny-Prażmowskiego[7], następnie odbywał służbę w 4 szwadronie 1 pułku ułanów Legionów Polskich. 6 lipca 1916 r. został ranny[7][10]. Przebywał od 15 lipca w szpitalu Czerwonego Krzyża w Radomiu, gdzie komendantem w tym czasie był Józef Bellert. W listopadzie 1916 r. powrócił do pułku. W lutym 1917 r. był w Ostrołęce, gdzie 1 pułk ułanów Legionów Polskich stanął w ramach aktu 5 listopada, podpisanego przez przedstawicieli dwóch zaborców[11]. W okresie od 5 lutego do 4 kwietnia 1917 r. uczestniczył w kawaleryjskim kursie podoficerskim, który ukończył z wynikiem dobrym[12]. W lipcu 1917 r., w następstwie kryzysu przysięgowego, został wywieziony do obozu internowania w Szczypiornie, a następnie do Łomży, gdzie przebywał do końca kwietnia 1918[7]. W październiku 1918 r. uczęszczał na IV kurs techniki w Warszawie, brał udział w listopadowym rozbrajaniu Niemców[7][8][13][14].
W Wojsku Polskim[edytuj | edytuj kod]
18 listopada 1918 r., z chwilą odzyskania przez Polskę niepodległości, wstąpił jako ochotnik do odrodzonego Wojska Polskiego[9]. Został przez biuro meldunkowe w Warszawie skierowany do Radomia. Służbę rozpoczął w powstającym radomskim szwadronie[7], który był organizowany na terenie ziemi radomskiej przez byłego wachmistrza 1 pułku Legionów ppor. Tadeusza Brzęk-Osińskiego[15].
Udział w kampanii 1918/1920 roku[edytuj | edytuj kod]
- Osobny artykuł:
- Osobny artykuł:
20 listopada 1918 r. wyznaczony został na dowódcę 3 plutonu szwadronu radomskiego[9]. Uczestniczył w walkach na froncie ukraińskim[7], będąc w składzie szwadronu por. Edwarda Kleszczyńskiego. Następnie przydzielony był do Grupy „Bug” i wraz ze szwadronem stoczył pod Uhnowem i Magierowem szereg walk, przeszedł oblężenie Rawy Ruskiej. 3 kwietnia 1919 r. stacjonował w Pińczowie, jako miejsca organizacji 11 pułku ułanów, w skład którego wszedł 4 szwadron radomski[17].
Z dniem 19 kwietnia 1919 r. jako podchorąży pełnił służbę w 11 pułku Ułanów Legionowych, będąc dowódcą 3 plutonu w składzie 4 szwadronu ppor. Tadeusza Brzęk-Osińskiego z dowódcą pułku Mariuszem Zaruskim. Z pułkiem brał udział w zajęciu Wilna, w walkach na pograniczu polsko-litewskim, w walkach na Białorusi. Brał udział w wielu potyczkach, bitwach w wojnie polsko–bolszewickiej. W okresie od września 1919 r. do maja 1920 r. był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Jazdy ze Starej Wsi, otrzymał awans na podporucznika[18]. W maju 1920 r. wyróżnił się w potyczkach i bitwach, opóźniające napór 15 armii bolszewickiej. 16 czerwca 1920 r. wnioskowano na podstawie Uchwały Kapituły Tymczasowej zatwierdzonej przez rtm. Tadeusza Brzęk-Osińskiego, za męstwo na polu walki: „za niezwykłą odwagę, waleczność oraz bohaterskie czyny”, za odznaczeniem go Srebrnym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari[19]. Był także odznaczany czterokrotnie Krzyżem Walecznych[20][17].
Od czerwca 1920 r. do 18 października 1920 r. brał udział w walkach o Równe, uczestniczył w próbach zatrzymania armii Budionnego, walcząc m. in pod Boremlem i Beresteczkiem, walczył w najkrwawszej bitwie w swej historii w ramach 11 puł, pod Mikołajowem, Szczurowicach, brał udział w ciężkich walkach osłonowych z oddziałami Konarmii Budionnego na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej, wchodząc w skład w 1 Brygady Jazdy – 1 Dywizji Jazdy ppłk Juliusza Rómmla, brał udział w bitwie pod Jampolem, następnie pod Nową Sieniawką i w potyczkach przed zawarciem rozejmu, pod Wojtkowicami, Łysogórkach i Zinowiejcach[21].
W latach do 1939[edytuj | edytuj kod]
W 1920 r., po wojnie pozostawał oficerem 11 puł w stopniu porucznika. Służbę pełnił w rejonie Tereszki-Pieczyska, potem w rejonie Czortkowa w Małopolsce. Pod koniec 1920 r. został skierowany na kurs do Grudziądza. Po jego ukończeniu wrócił do pułku. 12 czerwca 1921 r. został wraz z pułkiem przemieszczony transportem kolejowym do nowego garnizonu w Ciechanowie. 3 maja 1922 r. został zweryfikowany w stopniu rotmistrza ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. i 316. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 kawalerii)[22]. W tym samym roku odznaczony Orderem Virtuti Militari[19].
- Osobny artykuł:
Od 12 maja 1926 r., jako adiutant dowódcy 11 puł brał udział (rozkaz dla dowódcy pułku wydał gen. Gustaw Orlicz-Dreszer) w przewrocie majowym, stając po stronie marszałka Piłsudskiego, gdzie w Warszawie w bratobójczych walkach poległo 4 żołnierzy pułku, a 13 zostało rannych[23]. 25 czerwca 1926 r. powrócił z pułkiem do Ciechanowa[24][13]. 18 lutego 1928 r. został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 37. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[25]. W kwietniu tego roku został przeniesiony do 15 pułku ułanów w Poznaniu na stanowisko kwatermistrza[26][7]. W 1929 r. został wyróżniony odznaką pamiątkową 15 puł[27]. W 1931 r. ukończył VII Kurs Oficerów Sztabowych Kawalerii w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W marcu tego roku został przeniesiony do 8 pułku ułanów w Krakowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[28][7]. 17 stycznia 1933 r. został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 i 14. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[29]. W 1935 r. został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko inspektora północnej grupy szwadronów KOP[30][31].
18 czerwca 1938 r. wrócił do macierzystego 11 pułku, gdzie piastował stanowisko dowódcy. W 1939 r. dzięki jego staraniom pułkowi nadano imię marszałka Edwarda Śmigłego Rydza. Ciechanowscy ułani odtąd nosili na naramiennikach – zamiast liczby 11 – haftowane inicjały Ś. R. i buławę. 3 maja 1939 r. pułkownik gościł w pułku marszałka Śmigła-Rydzego, gen. Janusza Głuchowskiego (wiceminister spraw wojskowych), gen. Mieczysława Ryś-Trojanowskiego (dowódca Okręgu Korpusu w Warszawie) oraz władze miasta. Pułkownik Mączewski odebrał ufundowaną przez mieszkańców broń. Marszałek otrzymał dyplom honorowego obywatela Ciechanowa[8][32].
Udział w kampanii 1939 roku[edytuj | edytuj kod]
- Osobny artykuł:
- Osobny artykuł:
W kampanii wrześniowej dowodził pułkiem w jednej z pierwszych bitew wojny obronnej Polski w operacji pod Mławą, będąc w składzie Mazowieckiej Brygady Kawalerii z Armii „Modlin”[33][34]. 1 września 1939 r. jego patrol w sile plutonu z 4 szwadronu stoczył bitwę w rejonie Janowa i Krzynowłogi Małej z kawalerią niemiecką[35], dalej prowadził działania opóźniające na północnym Mazowszu, obsadzał kolejno rubieże: Rostków – Las, Pułtusk – Grabowiec, lasy wyszkowskie, Serock – Kościelne – Popowo, Wyszków[36][37].
10 września osłaniał odwrót do lasu obok Woli Kłębowskiej, 12 września w nocy jego 4 szwadron pod dowództwem por. Andrzeja Żylińskiego szarżą w Zawodziu rozpoczął bitwę pod Kałuszynem[38]. 24 września 11 puł jako odwód brygady, został związany walką z nieprzyjacielem w okolicy m. Suchowola, ponosząc ciężkie straty od ognia artylerii i ckm-ów. W związku z rozwiązaniem MBK, był w składzie 41 DP Rez.[39][40]. 27 września 1939 r. pułkownik, nie widząc już możliwości przedarcia się przez otaczający pierścień ze wschodu i południa wojsk sowieckich, a z zachodu niemieckich, przeprowadził w m. Górecko Kościelne odprawę i odczytał rozkaz dowódcy 41 DP Rez. gen. Piekarskiego. W związku ze zbliżającymi się patrolami sowieckimi przegrupował pozostające jeszcze pododdziały pułku w rejon Tereszpola, gdzie skapitulowali przed wojskami niemieckimi[41]. Został wzięty do niemieckiej niewoli, przewieziony do Zamościa, następnie przetransportowany był do obozu jenieckiego w Murnau, gdzie przebywał do 1945 r.[8][42].
Na uchodźstwie[edytuj | edytuj kod]
29 kwietnia 1945 r. został wraz z pozostałymi jeńcami wojennymi oflagu VII A Murnau oswobodzony przez wojska amerykańskie 12 Dywizji Pancernej[43]. W lipcu przetransportowany do Włoch wraz z 1500 żołnierzami[44]. Włączony został w struktury 2 Korpusu Polskiego (PSZ)[8]. W latach 1945–1946 odbywał służbę wojskową w pułku ułanów Karpackich w Civitanova Marche[45], następnie pełnił służbę w 16 Brygadzie Piechoty z 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej[46]. Razem z nim we Włoszech byli b. oficerowie 11 pułku ułanów: mjr Bohdan Wieczorkiewicz, ppor. Zdzisław Kwiatkowski i rtm. Eugeniusz Jazdowski[13].
W 1945 r. został mianowany przez władze emigracyjne do stopnia pułkownika[47][13]. W 1946 r. był zakwaterowany we włoskim miasteczku Gallipoli[48]. W połowie 1946 r. w ramach dywizji został przetransportowany do Wielkiej Brytanii, rozlokowany w okolicach m. York i włączony w struktury Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia[8][13]. W latach 1946–1949 był komendantem obozu przesiedleńczego w Gainskronugh ( obóz Gainsborough Militia – 16 Brygady Piechoty)[8]. Od 1947 r. komendant obozu przejściowego w Osgaboly, w pobliżu miasta Market Rasen. W 1949 r. rozpoczął pracę w firmie cywilnej w Leeds, w której pracował do 1971 r. Zmarł 20 lutego 1979 r.[49][13].
Awanse[9][8][edytuj | edytuj kod]
- rotmistrz – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919
- major – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 r.
- podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 r.
- pułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1946 r.
Ordery i odznaczenia[1][8][50][edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3711[20] (dekret Naczelnego Wodza L. 11434–V.M. z 3 lutego 1922 roku[51])
- Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)[52]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937)[53]
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[54]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę
- Odznaka „Za wierną służbę”
- Odznaka za Rany i Kontuzje
- odznaka pamiątkowa 11 Pułku Ułanów Legionowych
- odznaka pamiątkowa 15 Pułku Ułanów Poznańskich
- odznaka pamiątkowa 8 Pułku Ułanów
- Krzyż Oficerski Orderu Korony Rumunii (Rumunia)
- Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania)
- Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania)
- Medal Obrony (Wielka Brytania)
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)
- Medal 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej (Łotwa, 1929)[55]
Przebieg służby (1915–1949)[8][13][18][56][edytuj | edytuj kod]
- służba wojskowa w Legionach Polskich – 1915/1916
- szpital Czerwonego Krzyża w Radomiu – 1916
- służba wojskowa w Legionach Polskich – 1916/1918
- kawaleryjski kurs podoficerski – 1917
- obóz internowania w Szczypiornie – 1917/1918
- obóz internowania w Łomży – 1917/1918
- Dywizjon rtm. Jabłońskiego – Kraków, Przemyśl, Lwów 1918
- 11 Pułk Ułanów Legionowych – Wilno, Głębokie, Mikołajów, Szczurowice, Lwów, Mamaje 1919/1920
- Oficerska Szkoły Jazdy w Starej Wieś – Stara Wieś 1919/1920
- 11 Pułk Ułanów Legionowych – 1920
- Kurs Oficerów Kawalerii w Grudziądzu – Grudziądz 1920
- dowódca plutonu, dowódca szwadronu 11 Pułku Ułanów Legionowych – Równe, Boremel, Beresteczko, Czortków, Zbrucz, Ciechanów 1920/1921
- oficer broni, adiutant dowódcy pułku 11 Pułku Ułanów Legionowych – Ciechanów 1921/1927
- kwatermistrz 15 Pułku Ułanów Poznańskich – Poznań 1928/1930
- słuchacz VII Kurs Oficerów Sztabowych Kawalerii – Grudziądz 1930/1931
- zastępca dowódcy pułku 8 Pułku Ułanów – Kraków 1931/1935
- inspektor Północnej Grupy Szwadronów Korpusu Ochrony Pogranicza – Wilno 1935/1938
- dowódca 11 Pułku Ułanów Legionowych – Ciechanów, Krzynowłoga Mała, Rostkowo, Górecko Kościelne, Tereszpol 1938/1939
- pułkownik Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie – 1945/1949[e]
Wywód genealogiczny[edytuj | edytuj kod]
Wywód genealogiczny - Rodzina Mączewskich[edytuj | edytuj kod]
Ojciec Władysława Mączewskiego, Feliks (ur. 1855) był miejscowym przedsiębiorcą, w fabryce krochmalu, której właścicielem był Izrael Poznański, w 1889 r. przedsiębiorstwo strawił pożar. Matka Anna (ur. 1859) była z domu Goetzen. Miał pięcioro rodzeństwa: Czesław, Stanisław, Janina, Feliks, Stefania[58]. 21 kwietnia 1924 r. zawarł związek małżeński z Janiną z domu Országh w kościele rzymskokatolickim w Kobyłce[f].
W 1946 r. wyjechał z Włoch i osiedlił się w Wielkiej Brytanii[3], w 1949 r. po demobilizacji Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia poszedł na sześciomiesięczny kurs zegarmistrzowski, po którym otrzymał pracę w firmie Clochmalcen of Wibliam Pals+ Son[13]. 16 września 1949 r. zawarł w Wielkiej Brytanii ponowny związek małżeński z Mary Green. Na emigracji był prezesem koła 11 p.uł., organizował spotkania członków koła w Londynie[31]. Utrzymywał kontakty z kolegami na emigracji: Stanisławem Klepaczem, Edwardem Kleszczyńskim, był w relacjach z weteranami z Polski, w tym z pułkownikiem Józefem Koczwarą, mjr Michałem Tadeuszem Brzęk-Osińskim[8][59]. Władysław Mączewski zmarł 20 lutego 1979 r. w Newark[49][g]. Zwłoki pułkownika zostały skremowane w krematorium Grantham[13][49]. 23 lutego 1979 r. odbył się pogrzeb w Grantham k. Newark[47][49]. Msza święta żałobna została odprawiona 25 marca 1979 r. w Brompton Oratory w Londynie[49].
Wywód genealogiczny - Rodzina Mączewskich:
4. ? Mączewski | ||||||
2. Feliks Mączewski | ||||||
5. ? | ||||||
1. Władysław Mączewski (1894-1979) | ||||||
6. ? Goetzen | ||||||
3. Anna Goetzen | ||||||
7. ? | ||||||
Wywód genealogiczny - Rodzina Országhów[edytuj | edytuj kod]
Janina Országh urodziła się 21 czerwca 1900 r. w Warszawie. Matka Janiny Maria z d. Hayek była żoną ziemianina Czesława Országha mającego majątek w Kobyłce pow. Radzymin. Rodzicami Józefa i dwóch braci: Czesława i Antoniego był Józef Országh, który ożenił się w 1881 r. z Pauliną Skarbek-Kruszewską[h]. Janina wraz z matką działały w Zjednoczonym Kole Ziemianek. Brat Janiny, Władysław Országh był oficerem w 11 puł, którego dowódcą od 1938 r. był Władysław Mączewski[i][3]. Ze związku Janiny i Władysława urodził się syn Zbigniew[13]. Janina zmarła po długiej i ciężkiej chorobie nowotworowej płuc 25 lutego w 1939 r. Została pochowana 28 lutego 1939 r. na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera A 10-3-20)[62]. Rodzina Országhów mieszka nadal w Kobyłce, a jej najmłodszą przedstawicielką jest Hanna Országh-Szturo, jej matka to Barbara Országh-Szturo, której mężem jest Tomasz Szturo[60][63].
Wywód genealogiczny - pierwsza żona Władysława Mączewskiego:
4. Józef Országh | ||||||
2. Czesław Országh | ||||||
5. Paulina Skarbek-Kruszewska | ||||||
1. Janina Országh (1900-1939) | ||||||
6. Hayek | ||||||
3. Maria Hayek | ||||||
7. ? | ||||||
Źródło[6]:
Wywód genealogiczny - Rodzina Green[edytuj | edytuj kod]
16 września 1949 r. Mary Green zawarła związek małżeński z pułkownikiem Mączewskim[3][8][13]. Zamieszkali w Pudsey koło Leeds, gdzie kupili mały domek, który niebawem sprzedali i zamieszkali koło Elston, w hrabstwie Nottinghamshire, niedaleko Newark. Mary Green zmarła w 2001 r., była poddana kremacji w Grantham[1]. Z drugiego małżeństwa nie miała dzieci. Siostra Mary, Frances Green, poślubiła Jana Zygmunta Klimczaka, oficera technicznego z Dywizjonu 305, który był bratankiem pułkownika Mączewskiego. Jego syn John Klimczak to zastępca dyrektora biznesowego w hrabstwie West Midlands[1][13].
Wywód genealogiczny - druga żona Władysława Mączewskiego:
4. ? | ||||||
2. John Green | ||||||
5. ? | ||||||
1. Mary Green (1911-2001) | ||||||
6. ? | ||||||
3. ? | ||||||
7. ? | ||||||
Źródło[6]:
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Inne źródło podaje, że zmarł w Londynie[2].
- ↑ Dokument parafii w Koniecznie pod poz. 379 wskazuje datę 26 marca. Natomiast kwestionariusz wojskowy datę 24 marca 1894 r. Pozostałe źródła podają 24 marca 1894 r.[3][4].
- ↑ Dokument parafii w Koniecznie pod poz. 379 wskazuje nazwisko Goetzen (Гоетзенъ). Nazwisko Goetzen wskazuje kwestionariusz wojskowy Władysława Mączewskiego z 1934 r. Natomiast Bogusław Szwedo podaje, że Anna była z domu Bieteń[4][6].
- ↑ Ciechanów 1921 r. Piąty od lewej por. Władysław Mączewski, w środku dowódca pułku kpt. Ludwik Kmicic-Skrzyński[16].
- ↑ Służba w Pułku Ułanów Karpackich i 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej 2 Korpusu, komendant obozu w Gainskrongh i w Osgaboly w Wielkiej Brytanii[57].
- ↑ Źródło Ryszarda Juszczewskiego podaje, że zawarł związek małżeński z Janiną pod koniec 1920 r.[13][1].
- ↑ Źródło Juszkiewicza podaje, że zmarł w Londynie[2][1].
- ↑ Ród Országhów ma swoje korzenie na Węgrzech. Historia związku rodziny Országhów z miastem Kobyłka rozpoczęła się w 1881 r. Józef Országh nabył ziemię w okolicy, ożenił się z Pauliną Skarbek-Kruszewską. Mieli trzech synów: Czesław, Józef i Antoni. Czesław miał dwie córki i dwóch synów: Janina, Zofia, Stanisław i Władysław[60][4].
- ↑ Kwestionariusz wojskowy wykazuje tylko Zbigniewa ur. 24.10.1925r, natomiast Ryszard Juszkiewicz oraz Stanisław M. Przybyszewski wskazują także Władysława jako drugiego syna pułkownika Mączewskiego i podają, że zmarł 10 sierpnia 1985 r. w Manchesterze[61]..
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Szwedo 2001 ↓, s. 279.
- ↑ a b Juszkiewicz 1998 ↓, s. 130.
- ↑ a b c d Juszkiewicz 1998 ↓, s. 270.
- ↑ a b c Wojskowe Biuro Historyczne 2020 ↓, s. 1.
- ↑ a b Kolekcja VM ↓, s. 1.
- ↑ a b c d Szwedo 2001 ↓, s. 278–279.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Kolekcja VM ↓, s. 4.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Kukawski 2012 ↓, s. 79.
- ↑ a b c d Wojskowe Biuro Historyczne 2020 ↓, s. 4.
- ↑ VII Lista strat 1916 ↓, s. 14.
- ↑ Wrzosek 1990 ↓, s. 266–267.
- ↑ CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 7–9.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Juszkiewicz 1998 ↓, s. 270–271.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne 2020 ↓, s. 2-8.
- ↑ Kukawski 2012 ↓, s. 5–10;79.
- ↑ Juszkiewicz 1999 ↓, s. 28.
- ↑ a b Kukawski 2012 ↓, s. 5–15;79.
- ↑ a b Juszkiewicz 1998 ↓, s. 92.
- ↑ a b Wojskowe Biuro Historyczne 2020 ↓, s. 5.
- ↑ a b Soniński 1928 ↓, s. 35–36.
- ↑ Wojciechowski 2014 ↓, s. 5–7.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 164.
- ↑ Wojciechowski 2014 ↓, s. 10.
- ↑ Kukawski 2012 ↓, s. 5–40;79.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 47.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 143.
- ↑ Centralne Archiwum Wojskowe 1929 ↓, s. syg. I. 321. 15.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 114.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 18 stycznia 1933 roku, s. 1.
- ↑ Wojciechowski 2014 ↓, s. 15.
- ↑ a b Tygodnik Ciechanowski Nr 15 1994 ↓, s. 6.
- ↑ Kwartalnik Nr 5 2019 ↓, s. 28.
- ↑ Chorzępa 2003 ↓, s. 125.
- ↑ Pacut 2013 ↓, s. 20–34.
- ↑ Pacut 2013 ↓, s. 36.
- ↑ Smaczny 1989 ↓, s. 168–169.
- ↑ Juszkiewicz 1998 ↓, s. 172–192.
- ↑ Noiński 2008 ↓, s. 43–56.
- ↑ Pacut 2013 ↓, s. 101–103.
- ↑ Wojciechowski 2014 ↓, s. 31–34.
- ↑ Wojciechowski 2014 ↓, s. 34.
- ↑ Rocznik oficerski 1932 ↓, s. 144, 635.
- ↑ Majchrowski 1970 ↓, s. 187.
- ↑ Smoliński 2008 ↓, s. 44.
- ↑ Tym 2012 ↓, s. 108.
- ↑ Juszkiewicz 1998 ↓, s. 34.
- ↑ a b Przybyszewski 2015 ↓, s. 160.
- ↑ Smoliński 2008 ↓, s. 46.
- ↑ a b c d e Juszkiewicz 1999 ↓, s. 44.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne 2020 ↓, s. 3.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 18 lutego 1922 roku, s. 111.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410 „za zasługi w służbie ochrony pogranicza”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. Nr 19 z 12 grudnia 1929 r., s. 365.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne 2020 ↓, s. 1-8.
- ↑ Juszkiewicz 1998 ↓, s. 271.
- ↑ Szwedo 2001 ↓, s. 278.
- ↑ Juszkiewicz 1999 ↓, s. 37.
- ↑ a b c Biuletyn Informacyjny Nr 2 2017 ↓, s. 6.
- ↑ Aktywność organizacyjna ziemian i ziemianek powiatu radzymińskiego [online], www.dawny.pl [dostęp 2020-07-31] (ang.).
- ↑ Kurjer Warszawski nr 57 z 26 lutego 1939 (strona 22). crispa.uw.edu.pl. [dostęp 2021-06-13].
- ↑ Juszkiewicz 1999 ↓, s. 34.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Mączewski Władysław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.2-202 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-05-30].
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- VII Lista strat Legionów Polskich. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Legionów Polskich przy Departamencie Wojskowym NKN, 1916-10-01.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Józef Soniński: Zarys historii wojennej 11-go pułku Ułanów Legionowych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- 15 pułk ułanów, sygn. I.321.15.6, Załącznik do rozkazu dziennego pułku nr 92 z 25 kwietnia 1929 r., „Centralne Archiwum Wojskowe”, Warszawa 1929 .
- Rocznik oficerski 1932, Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932 [dostęp 2021-06-14] .
- Kurjer Warszawski. R. 119, 1939, no 57 + dod.
- Stefan Majchrowski: Za drutami Murnau. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970.
- Henryk Smaczny: Księga kawalerii polskiej 1914–1947: rodowody, barwa, broń. Warszawa: TESCO, 1989. ISBN 83-00-02555-3.
- Mieczysław Wrzosek: Polski czyn zbrojny podczas pierwszej wojny światowej 1914–1918. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Wiedza Powszechna”, 1990. ISBN 83-214-0724-2.
- Dowódcy 11 Pułku Ułanów, „Tygodnik Ciechanowski”, Ciechanów 1994 .
- Ryszard Juszkiewicz , 11 Pułk Ułanów Legionowych im. Marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza, Ciechanów: Ciechanowskie Towarzystwo Naukowe, Krajowy Ośrodek Dokumentacji Regionalnych Towarzystw Kultury, 1998, ISSN 0860-4134 .
- Ryszard Juszkiewicz , 11 Pułk Ułanów Legionowych im. Marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza. Suplement, Ciechanów: Ciechanowskie Towarzystwo Naukowe, Krajowy Ośrodek Dokumentacji Regionalnych Towarzystw Kultury, 1999, ISSN 0860-0528 .
- Bogusław Szwedo, Władysław Mączewski (1894–1979), T.12, Włoszczowskie Zeszyty Historyczne, Rok 6,, 2001, ISSN 1427-2954 .
- Jarosław Chorzępa: Tradycje Niepodległościowe na Północnym Mazowszu w XIX i XX wieku. Przasnysz: Towarzystwo Przyjaciół Ziemi Przasnyskiej, Forteca, 2003. ISBN 83-917719-1-2.
- Emil Noiński, Bitwa pod Kałuszynem 11–12 września 1939 roku: karta chwały oręża polskiego, „Rocznik Mińsko-Mazowiecki”, z. 16, 2008 [dostęp 2020-07-30] [zarchiwizowane z adresu 2016-06-10] .
- Józef Smoliński: II Korpus Polski w kompanii włoskiej i losy jego żołnierzy po wojnie. Warszawa: Centralna Biblioteka Wojskowa im. Marszałka Józefa Piłsudskiego, 2008. ISBN 978-83-898-75-19-8.
- Lesław Kukawski: 11 Pułk Ułanów Legionowych. Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918–1939. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2012. ISSN 978-83-7769-341-4.
- Juliusz Tym: Pancerni i ułani generała Andersa. Broń pancerna i kawaleria pancerna Polskich Sił Zbrojnych na Środkowym Wschodzie i we Włoszech 1941–1946. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon, 2012. ISBN 978-83-63374-01-3.
- Michał Pacut: Mazowiecka Brygada Kawalerii w wojnie 1939 roku. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2013. ISBN 978-83-62046-49-2.
- Jerzy S. Wojciechowski , 11 Pułk Ułanów Legionowych, Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 2014, ISBN 978-83-62046-66-9, ISSN 0860-2360 .
- Hubert Przybyszewski: Dowódcy dywizji, Brygad i Pułków Kawalerii Rzeczypospolitej 1914–1945. Kazimierz Wielka: Nowa Nidzica, 2015. ISBN 978-83-61901-12-9.
- Ród Országhów, „Biuletyn Informacyjny Nr 2”, Kobyłka 2017, ISSN 2299-9345 .
- Klucz do miasta, „Kwartalnik Nr 5”, Ciechanów 2019 .
- Akta Personalne i Odznaczenia, syg.I.482.2-202,VM, „Wojskowe Biuro Historyczne im. gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego”, Warszawa 2020 .
- Wniosek awansowy ppor. Władysława Országha, syg. CAW Ap 1862, „Wojskowe Biuro Historyczne im. gen. broni Kazimierza Sosnkowskiego”, Warszawa 2020 .
- Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Członkowie Związku Strzeleckiego (1910–1914)
- Dowódcy 11 Pułku Ułanów Legionowych
- Inspektorzy grupy szwadronów KOP
- Internowani w Łomży
- Jeńcy Oflagu VII A Murnau
- Konieczno
- Kwatermistrzowie 15 Pułku Ułanów Poznańskich
- Legioniści internowani po kryzysie przysięgowym w Szczypiornie
- Ludzie związani z Ciechanowem
- Ludzie związani z Częstochową
- Ludzie związani z Grudziądzem
- Ludzie związani z Kobyłką
- Ludzie związani z Pińczowem
- Ludzie związani z Poznaniem
- Ludzie związani z Radomiem
- Ludzie związani z Warszawą
- Nieznanowice (województwo świętokrzyskie)
- Odznaczeni Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Odznaką za Rany i Kontuzje
- Odznaczeni Odznaką „Za wierną służbę”
- Odznaczeni Srebrnym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Srebrnym Medalem za Długoletnią Służbę (II Rzeczpospolita)
- Podpułkownicy kawalerii II Rzeczypospolitej
- Polacy odznaczeni Gwiazdą za Wojnę 1939–45
- Polacy odznaczeni Medalem 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
- Polacy odznaczeni Medalem Obrony
- Polacy odznaczeni Medalem Wojny 1939–1945
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Polacy odznaczeni Orderem Korony Rumunii
- Pułkownicy kawalerii Polskich Sił Zbrojnych
- Uczestnicy bitwy pod Mławą (1939)
- Uczestnicy walk przewrotu majowego 1926 (strona Józefa Piłsudskiego)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-ukraińskiej (strona polska)
- Uczestnicy zajęcia Wilna (1919)
- Urodzeni w 1894
- Wojskowi związani z Krakowem
- Wojskowi związani z Wilnem
- Zmarli w 1979
- Żołnierze 11 Pułku Ułanów Legionowych
- Żołnierze Legionów Polskich 1914–1918
- Żołnierze Polskiego Korpusu Przysposobienia i Rozmieszczenia
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej