Władysław Miniach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Miniach
pułkownik pilot pułkownik pilot
Data i miejsce urodzenia

24 grudnia 1920
Stara Wieś, powiat drohiczyński

Data i miejsce śmierci

25 czerwca 2003
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1944–1975

Siły zbrojne

ludowe Wojsko Polskie
Siły Powietrzne RP

Jednostki

36 Pułk Lotnictwa Specjalnego

Stanowiska

dowódca pułku

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”

Władysław Miniach (ur. 24 grudnia 1920 w Starej Wsi, powiat drohiczyński, zm. 25 czerwca 2003 w Warszawie) – pułkownik pilot Sił Zbrojnych Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, wieloletni dowódca 36 Pułku Lotnictwa Specjalnego (1957-1975).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1937 roku ukończył Uniwersytet Ludowy w Grzędzie koło Lwowa, pracował w sklepie kółka rolniczego. Po wkroczeniu Armii Czerwonej, a także podczas okupacji niemieckiej pracował w tartaku. Od 1942 wykonywał pracę skoszarowaną w Drohobyczu. We wrześniu 1944 rozpoczął służbę w ludowym Wojsku Polskim, w szkole podoficerskiej 4 Dywizji Piechoty. W listopadzie 1944 przeniesiony do Wojskowej Szkoły Lotniczej WP w Zamościu. Szkolenie lotnicze kontynuował w Wojskowej Szkole Pilotów w Dęblinie. W lipcu 1946 ukończył szkołę i został promowany do stopnia podporucznika. Pierwszy przydział służbowy otrzymał do 6 samodzielnej eskadry transportowej, która w lutym 1947 została przemianowana na 36 Pułk Lotnictwa Specjalnego w Warszawie. W 36 pułku był kolejno pilotem, starszym pilotem, dowódcą oddziału i dowódcą eskadry.

W latach 1950–1954 był oddelegowany do Polskich Linii Lotniczych LOT, gdzie był szefem personelu latającego. Jednocześnie był zastępcą dyrektora Zarządu Lotnictwa Cywilnego w Warszawie do spraw ruchu lotniczego. W styczniu 1955 roku powrócił do służby w 36 pułku na stanowisko zastępcy dowódcy do spraw lotniczych (1955-1957), a w lipcu 1957 został dowódcą pułku zapewniając transport lotniczy najważniejszych osób w PRL. Na stanowisku dowódcy pozostawał przez ponad 18 lat, do stycznia 1975 roku.

Pilot wojskowy pierwszej klasy, w powietrzu spędził ponad 7000 godzin na takich samolotach jak UT-2, Ił-2, C-47 Dakota, Li-2, Ił-12, Ił-14, Ił-18.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 11, 30 czerwca 1965, s. 2.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Józef Zieliński, Dowódcy Pułków Lotnictwa Polskiego 1921-2012, Wydawnictwo Bellona, Warszawa 2015, s. 256