Władysław Raypert

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Raypert
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

27 czerwca 1885
Łuków, Królestwo Polskie

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Charków, USRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

4 Dywizja Strzelców Polskich
28 Pułk Strzelców Kaniowskich
44 Pułk Strzelców Legii Amerykańskiej
PKU Dubno

Stanowiska

kierownik referatu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Władysław Raypert[1] (ur. 27 czerwca 1885 w Łukowie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Władysława i Anny z domu Kwasebard. Absolwent gimnazjum z maturą w Białej Podlaskiej. Więziony w warszawskiej Cytadeli za strajki podczas rewolucji 1905 roku. W latach 1914–1917 służył w armii rosyjskiej. Ukończył szkołę oficerów piechoty w stopniu chorążego. W 1917 awansowany na podporucznika. Po rewolucji lutowej i obaleniu caratu wstąpił się do tworzonego z żołnierzy polskich II Korpusu Polskiego. Następnie służył w 4 Dywizji Strzelców Polskich generała Lucjana Żeligowskiego. W 1918 awansował na porucznika.

Po powrocie wraz z dywizją do Polski w czerwcu 1919 w szeregach Wojska Polskiego. W czasie wojny polsko-bolszewickiej służył w stopniu porucznika w 28 pułku Strzelców Kaniowskich. Za wybitne zasługi bojowe w czasie wojny został odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Wojskowego Virtuti Militari.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i w 1922 roku został zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Po wojnie służył w 44 pułku strzelców Legii Amerykańskiej[2].

W 1928 roku został awansowany na majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1928 roku[3]. 26 kwietnia 1928 roku został przeniesiony macierzyście do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Powiatowej Komendy Uzupełnień Równe na okres czterech miesięcy celem odbycia praktyki poborowej[4]. 5 listopada 1928 roku ogłoszono jego przeniesienie do PKU Dubno na stanowisko kierownika I referatu[5]. 20 września 1930 roku zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II[6]. Z dniem 30 czerwca 1931 przeniesiony w stan spoczynku[7]. Pracował jako referent wojskowy w starostwie pińskim. W 1939 roku został komendantem Junackich Hufców Pracy na Wołyniu.

W czasie agresji III Rzeszy na Polskę był w stanie spoczynku. Po agresji ZSRR na Polskę aresztowany przez NKWD i wiosną 1940 roku zamordowany w Charkowie. Pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie spoczywa w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje na liście straceń, poz. 2774[8].

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[9]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W latach dwudziestych XX wieku występuje także jako Rajpert.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 254, 413.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 125, 182.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 142.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 355.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 288.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 364.
  8. ↑ a b BETA Księgi Cmentarne [online], Muzeum Wojska Polskiego [dostęp 2018-03-23].
  9. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  10. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 3213 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 9).
  11. ↑ „Za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”; Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1836 z 12 lipca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1209).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 446.
  • Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 235, 357.
  • Rocznik Oficerski 1934 Rezerw – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1934, s. 327, 872.
  • Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Władysław_Raypert&oldid=71232984”