Władysław Sala
Władysław Sala (ur. 5 czerwca 1904 w Krzyszkowicach, zm. 4 grudnia 2000 w Warszawie) – polski nauczyciel, działacz społeczny i badacz postaw młodzieży międzywojennej na Śląsku[1].
Urodził się w licznej chłopskiej rodzinie pod Myślenicami. Jego rodzicami byli Jakub i Wiktoria. Po ukończeniu szkoły w 1924 roku został nauczycielem w Bogucicach. Związał się z sanacją, będąc na jej społecznym, lewicowym skrzydle, odwołującym się do twórczości Żeromskiego[2].
W czasie wielkiego kryzysu zakładał w Katowicach świetlice dla bezrobotnej młodzieży i przyczynił się do założenia spółdzielni bezrobotnych stolarzy o nazwie „W imię człowieczeństwa”. W 1933 roku został twórcą i prezesem Oddziałów Młodzieży Powstańczej[3].
W 1935 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie został dyrektorem Instytutu Mokotowskiego[4], zakładu opiekuńczo-wychowawczego o wieloletniej tradycji dla chłopców. Jego żona Janina pracowała w Instytucie jako intendentka.
Podczas II wojny światowej współuczestniczył w uratowaniu pięciuset Żydów z warszawskiego getta. Instytut uzyskał zgodę na zatrudnianie mieszkańców getta w swoim gospodarstwie rolnym. Sala codziennie transportował kilkudziesięciu ludzi z getta, jednak formalnie kwitował odbiór tylko dwudziestu, którzy po zakończeniu pracy byli odwożeni z powrotem. Za każdą osobę, której obecność nie była oficjalnie zarejestrowana płacił 5 zł. Osoby te, wyprowadzone z getta początkowo znajdowały schronienie w gospodarstwie Instytutu, następnie, zaś bezpieczne miejsca po tzw. aryjskiej stronie, co umożliwiło im przetrwanie okresu wojny[5].
W Powstaniu Warszawskim był członkiem V Obwodu (Mokotów) Warszawskiego Okręgu Armii Krajowej. Służył w Grupie Artyleryjskiej „Granat” w stopniu starszego ogniomistrza[6].
W swojej twórczości naukowej i publicystyce zajmował się analizą sytuacji młodzieży śląskiej[7]j, patriotycznym jej wychowaniem[8], publikował również materiały z okresu Powstaniach Śląskich[9].
Jest pochowany na Cmentarzu Bródnowskim w Warszawie[10].
Za swoje zasługi 1 stycznia 1984 roku zostali wraz z żoną uhonorowani tytułem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dariusz Zalega, Władysław Sala - zapamiętajcie to nazwisko. Katowiczanin, który ratował Żydów z getta [online], Ślązag.pl [dostęp 2024-03-10] .
- ↑ Jan Cofałka , Ślązacy w Warszawie, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2008, ISBN 978-83-7383-330-2 [dostęp 2024-03-13] .
- ↑ Oddział Młodzieży Powstańczej Bogucice i nn. (Encyklopedia Katowic). mhk.katowice.pl. [dostęp 2024-03-10]. (pol.).
- ↑ Wiśniewski H. , Kamień w Instytucie Mokotowskim w Warszawie (ul. Ksawerów 13) [online], Wirtualny sztetl, 22 listopada 2012 [dostęp 2024-03-10] .
- ↑ Paulina Berczyńska , Klara Jackl , Historia pomocy - Rodzina Salów [online], Polin, listopad 2016 [dostęp 2024-03-10] .
- ↑ Powstańcze Biogramy - Władysław Sala [online], www.1944.pl [dostęp 2024-03-10] (pol.).
- ↑ Władysław Sala , Antoni Gładysz , Młodzież robotnicza na Górnym Śląsku: rok 1937 - próba raportu, Katowice: Śląski Instytut Naukowy, 1988, ISBN 978-83-7008-069-3 [dostęp 2024-03-10] .
- ↑ Władysław Sala , O wychowanie obywatelskie młodzieży śląskiej :, 1934 [dostęp 2024-03-10] (pol.).
- ↑ Władysław Sala , Teodor Musioł , Marek Wosiński , Do powstańców śląskich młodych zaciągają: wspomnienia, materiały, notatki, Katowice: "Śląsk", 1982, ISBN 978-83-216-0290-5 [dostęp 2024-03-10] .
- ↑ Władysław Sala (1904-2000) - Find a Grave... [online], www.findagrave.com [dostęp 2024-03-10] (ang.).