Władysław Szczurowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Szczurowski
kapitan piechoty kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia

14 listopada 1899
Lwów

Data i miejsce śmierci

12 września 1972
Londyn

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne w ZSRR

Jednostki

19 Pułk Piechoty,
20 Pułk Piechoty

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa (obrona Lwowa)

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941)

Władysław Leopold Szczurowski (ur. 14 listopada 1899 we Lwowie, zm. 12 września 1972 w Londynie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego II RP i Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 14 listopada 1899[1]. U kresu I wojny światowej w listopadzie 1918 wziął udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej[1]. Został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień porucznika piechoty w ze starszeństwem z dniem 1 października 1920[2][3][4][5]. W latach 20. i 30. był oficerem 19 Pułku Piechoty we Lwowie[6][3][7][8][1]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty w ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930[9]. Według stanu z marca 1939 był dowódcą 1 kompanii karabinów maszynowych I batalionu 19 Pułku Piechoty[10].

Po wybuchu II wojny światowej 1939 uczestniczył w obronie Lwowa[1]. W 1941 wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Został dowódcą II batalionu 20 Pułku Piechoty[11]. Po wojnie przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii[1]. Zmarł nagle 12 września 1972 w Londynie[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 23, s. 103, Grudzień 1972. Koło Lwowian w Londynie. 
  2. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 449.
  3. a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 391.
  4. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 247.
  5. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 144.
  6. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 627.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 35.
  8. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 549.
  9. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 73.
  10. Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 569–570 i 672.
  11. Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 14/48-49.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]