Wacław Łęgowski

Wacław Łęgowski

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	28 września 1888 Piotrków
Data i miejsce śmierci	między 23 a 24 kwietnia 1940 Katyń
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	31 Pułk Strzelców Kaniowskich Komenda m. Łodzi
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Wacław Łęgowski (ur. 28 września 1888 w Piotrkowie, zm. między 23 a 24 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Był synem Antoniego i Antoniny ze Staniszewskich. W Wojsku Polskim od grudnia 1918. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1923 w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 204 lokatą służył w 31 pułku piechoty. W 1924 awansował do stopnia kapitana i nadal służył w 31 pp. W 1932 służył w komendzie miasta Łódź. Był kierownikiem administracji koszar w komendzie m. Łodzi. Od 1934 w stanie spoczynku.

Podczas kampanii wrześniowej dostał się do sowieckiej niewoli. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem kozielskiego obozu. 22 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 040/3 poz. 75 nr akt 481, z 20 kwietnia 1940. Został zamordowany między 23 a 24 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Nie został zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943. W Archiwum Robla (pakiet 0638-01) w rzeczach znalezionych przy szczątkach podporucznika Witolda Stróżewskiego znajduje się notatki z niedatowaną listą nazwisk oficerów „Oddziału 8” na której widnieje nazwisko Łęgowskiego. Krewni do 1946 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. W archiwum IPN znajduje się relacja krewnego o Wacławie Łęgowskim.

Życie prywatne

Żonaty z Natalią z Fiszerów.

Upamiętnienie

• Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień majora. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933)
• Krzyż Walecznych (71/Ł-422)
• Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Zobacz też

• jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• obozy NKWD dla jeńców polskich

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1932.
• Dzienniki Personalne, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych.
• Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
• УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.