Wasilij Butusow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wasilij Butusow
Василий Бутусов
Ilustracja
Drużyna rosyjska na IO 1912. Butusow stoi trzeci od prawej
Pełne imię i nazwisko

Wasilij Pawłowicz Butusow

Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1892
Petersburg

Data i miejsce śmierci

28 września 1971
Leningrad

Pozycja

napastnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1909–1910 Wiktoria Petersburg ? (?)
1911–1922 SK Unitas ? (?)
1923–1926 Spartak Wyborgski ? (?)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1912–1913  Imperium Rosyjskie 5 (1)
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Wasilij Butusow
Василий Бутусов
inżynier wojskowy inżynier wojskowy
Data i miejsce urodzenia

26 stycznia 1892
Myszkin

Data śmierci

28 września 1971

Przebieg służby
Lata służby

1914–1915 (Armia Imperium Rosyjskiego)
1919–1921 i 1941–1945 (Armia Czerwona)

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa

Wasilij Pawłowicz Butusow (ros. Василий Павлович Бутусов, ur. 26 stycznia?/7 lutego 1892 w Petersburgu, zm. 28 września 1971 tamże) – rosyjski i radziecki piłkarz grający w ataku oraz żołnierz obu wojen światowych.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z Petersburga. Grał w piłkę nożną w tamtejszych drużynach Wiktoria (Виктория), Unitas (Уни́тас) oraz Spartak Wyborgski. W tym czasie był też zarazem sędzią piłkarskim.

W 1912 roku był kapitanem drużyny piłkarskiej Imperium Rosyjskiego, która pojechała na Letnie Igrzyska Olimpijskie. Zdobył jedyną bramkę w debiutowym meczu z Finlandią.

Po wybuchu „Wielkiej wojny” został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego jako szeregowy-motocyklista. Walczył w Galicji, gdzie trafił do niewoli, odbity następnie przez rodaków. Po Rewolucji wstąpił do Armii Czerwonej, gdzie służył do 1921 roku.

W 1930 roku aresztowany przez OGPU, po niecałym roku w areszcie wypuszczony przy braku dowodów jakiejkolwiek winy.

Podczas „Wielkiej Wojny Ojczyźnianej” powołany do wojska (jako „Inżynier wojskowy 3. rangi”), walczył w obronie Leningradu przed nacierającymi oddziałami niemieckimi. W listopadzie 1941 wzięty do niewoli, aż do 1945 pozostał jeńcem.

Po wojnie powrócił do Leningradu (Petersburga).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]