Wielka Brytania na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wielka Brytania na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932
Wielka Brytania
Kod MKOl

GBR

Letnie Igrzyska Olimpijskie 1932
Los Angeles
Chorąży

David Burghley

Liczba zawodników

72 w 45 konkurencjach w 9 dyscyplinach

Medale
Pozycja: 8. 		Złoto
4 		Srebro
7 		Brąz
5 		Razem
16

Wielka Brytania na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932 – kadra sportowców reprezentujących Wielką Brytanię na letnich igrzyskach olimpijskich w 1932 roku w Los Angeles.

Wielką Brytanię reprezentowało 72 sportowców, w tym 58 mężczyzn i 14 kobiet. Pod względem liczebności była to najmniejsza kadra tego państwa od występu Brytyjczyków w 1904 roku[1]. Uczestniczyli oni w dziewięciu dyscyplinach sportowych, w których zdobyli cztery złote, siedem srebrnych i pięć brązowych medali. Najlepszy wynik medalowy osiągnął wioślarz Hugh Edwards, który dwukrotnie zdobył olimpijskie złoto. Po dwa medale zdobyli jeszcze lekkoatleta Thomas Hampson i pływaczka Valerie Davies. Ogółem medale zdobyło 32 Brytyjczyków[2]. W Olimpijskim Konkursie Sztuki i Literatury 1932 złoty medal zdobył architekt John Hughes[a][2].

Najmłodszym zawodnikiem reprezentacji była pływaczka Edna Hughes (16 lat i 6 dni), zaś najstarszym Thomas Green (38 lat i 126 dni), który był jednocześnie najstarszym medalistą w kadrze[2]. Chorążym podczas ceremonii otwarcia igrzysk był lord David Burghley[1].

Był to dziewiąty występ sportowców brytyjskich podczas letnich igrzysk olimpijskich. Mniej Brytyjczyków startowało w Saint Louis w 1904 i w Atenach w 1896 roku[1].

Tło startu[edytuj | edytuj kod]

Brytyjski Komitet Olimpijski utworzony został w 1905 roku w brytyjskiej Izbie Gmin, w pierwszym składzie wchodziło dziewięć związków sportowych: kolarstwa, lekkoatletyki, łucznictwa, łyżwiarstwa, piłki nożnej, ratownictwa sportowego, rugby, szermierki i wioślarstwa[3]. Do MKOL-u został przyjęty w tym samym roku[4]. Przed 1932 rokiem Brytyjczycy wystąpili na wszystkich letnich igrzyskach, startowali także na Olimpiadzie Letniej 1906[1].

Na pierwszych igrzyskach w Atenach, Wielką Brytanię reprezentowało 10 sportowców. Pierwszym brytyjskim mistrzem olimpijskim został Launceston Elliot, który zwyciężył w podnoszeniu ciężarów jednorącz[5]. Największa liczba sportowców reprezentowała Zjednoczone Królestwo w 1908 roku, gdy igrzyska odbywały się w Londynie. 735 sportowców zdobyło wtedy 56 złotych, 51 srebrnych i 39 brązowych medali (łącznie 146 krążków)[6][1].

Spośród startujących w Los Angeles zawodników, jedynie 15 osób startowało wcześniej na igrzyskach, zatem dla 57 z nich był to olimpijski debiut[7].

Wielka Brytania miała najmniejszą kadrę od igrzysk w Saint Louis w 1904 roku[1]. Wysokie koszty przeprawy przez Atlantyk oraz wielki kryzys spowodowały, że kraje wysyłały znacznie mniejszą liczbę sportowców, niż na poprzednich igrzyskach[8]. Podobnie było w przypadku Brytyjczyków[1].

Statystyki według dyscyplin[edytuj | edytuj kod]

Spośród 16 sportów, które Międzynarodowy Komitet Olimpijski włączył do programu igrzysk, Brytyjczycy wzięli udział w dziewięciu z nich[9]. Najliczniejszą część kadry stanowili lekkoatleci (24) i pływacy (15), najmniej zaś startowało w zapasach i żeglarstwie (po dwie osoby)[2].

W Olimpijskim Konkursie Sztuki i Literatury startowało 36 brytyjskich artystów, w tym trzy kobiety. Wliczając ich udział, Wielką Brytanię na igrzyskach w Los Angeles reprezentowało 108 osób (91 mężczyzn i 17 kobiet)[2].

Lp. Sport Mężczyźni Kobiety
1. Boks 3 0
2. Kolarstwo 7 0
3. Lekkoatletyka 19 5
4. Pięciobój nowoczesny 3 0
5. Pływanie 6 7
6. Szermierka 1 2
7. Wioślarstwo 15 0
8. Zapasy 2 0
9. Żeglarstwo 2 0
Łącznie 58 14


Zdobyte medale[edytuj | edytuj kod]

Medal Zawodnik Dyscyplina Konkurencja Rezultat Data
Złoto Thomas Hampson Lekkoatletyka Bieg na 800 m 1:49,7 2 sierpnia
Złoto Thomas Green Lekkoatletyka Chód na 50 km 4:50:10 3 sierpnia
Złoto Hugh Edwards
Lewis Clive		 Wioślarstwo Dwójka bez sternika 8:00,0 13 sierpnia
Złoto John Badcock
Jack Beresford
Hugh Edwards
Rowland George		 Wioślarstwo Czwórka bez sternika 6:58,2 13 sierpnia
Srebro Ernest Chambers
Stanley Chambers		 Kolarstwo Tandemy W finale przegrali z Francuzami 0–2. 3 sierpnia
Srebro Jerry Cornes Lekkoatletyka Bieg na 1500 m 3:52,6 4 sierpnia
Srebro Judy Guinness Szermierka Floret kobiet W pojedynku o złoto przegrała
z Austriaczką Ellen Müller-Preis.		 4 sierpnia
Srebro Thomas Evenson Lekkoatletyka Bieg na 3000 m z przeszkodami 10:46,0 6 sierpnia
Srebro Samuel Ferris Lekkoatletyka Maraton 2:31:55 7 sierpnia
Srebro David Burghley
Thomas Hampson
Godfrey Rampling
Crew Stoneley		 Lekkoatletyka Sztafeta 4 × 400 m 3:11,2 7 sierpnia
Srebro Peter Jaffe
Colin Ratsey		 Żeglarstwo Star 35 pkt. 11 sierpnia
Brąz William Harvell
Charles Holland
Ernest Johnson
Frank Southall		 Kolarstwo Wyścig druż. na dochodzenie W pojedynku o brązowy medal
pokonali Kanadyjczyków.		 3 sierpnia
Brąz Donald Finlay Lekkoatletyka Bieg na 110 m przez płotki 14,74 3 sierpnia
Brąz Nellie Halstead
Eileen Hiscock
Gwendoline Porter
Violet Webb		 Lekkoatletyka Sztafeta 4 × 100 m kobiet 47,6 7 sierpnia
Brąz Valerie Davies Pływanie 100 m stylem grzbietowym kobiet 1:22,5 11 sierpnia
Brąz Joyce Cooper
Valerie Davies
Edna Hughes
Helen Varcoe		 Pływanie Sztafeta 4 × 100 m st. dowolnym kobiet 4:52,4 12 sierpnia

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Boks[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Boks na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932.

Wielką Brytanię reprezentowało trzech bokserów, każdy w innej kategorii. Dwóch z nich, a więc Harry Mizler i David McCleave, walczyło już w 1/8 finału w dniu 9 sierpnia. Mizler pożegnał się jednak z turniejem po porażce z Nathanem Borem, późniejszym brązowym medalistą zawodów[10]. McCleave z kolei wygrał swój pojedynek z faworyzowanym Meksykaninem Albertem Romero, którego pokonał przez dyskwalifikację[11] (Romero zadał nieprzepisowy cios po uprzednim ostrzeżeniu)[12]. Thomas Pardoe, trzeci z bokserów, miał w 1/8 finału wolny los[13].

Obaj bokserzy wygrali swoje pojedynki ćwierćfinałowe. Pardoe pokonał Kiyonobu Murakamiego z Japonii[14], zaś McCleave zwyciężył Luciena Laplace'a z Francji[15]. Obydwaj przegrali jednak swoje pojedynki półfinałowe, Pardoe z Francisco Cabañasem z Meksyku (późniejszym wicemistrzem olimpijskim)[16], a McCleave z Edwardem Flynnem (późniejszym mistrzem)[17]. Obaj bokserzy przegrali walkowerem pojedynki o brązowy medal i zajęli w swych kategoriach czwarte miejsca[18][19].

Zawodnik Konkurencja 1/8 Ćwierćfinał Półfinał Mecz o 3. miejsce Finał
Przeciwnik
Wynik 		Przeciwnik
Wynik 		Przeciwnik
Wynik 		Przeciwnik
Wynik 		Przeciwnik
Wynik 		Miejsce
Thomas Pardoe Waga musza Wolny los Japonia Murakami
W 		Meksyk Cabañas
P 		w/o NQ 4.
Harry Mizler Waga lekka Stany Zjednoczone Bor
P 		NQ 8T.
David McCleave Waga półśrednia Meksyk Romero
W – dsq 		Francja Laplace
W 		Stany Zjednoczone Flynn
P 		w/o NQ 4.

Kolarstwo[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Kolarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932.

W kolarstwie startowało siedmiu brytyjskich kolarzy. Czterech z nich startowało w kolarstwie szosowym, zaś sześciu w kolarstwie torowym (trzech jechało zarówno w zawodach szosowych jak i torowych)[20].

Kolarstwo szosowe[edytuj | edytuj kod]

W kolarstwie szosowym startowało czterech Brytyjczyków. W rozegranej 4 sierpnia jeździe indywidualnej na czas startowali: Frank Southall, Charles Holland, Stanley Butler i William Harvell[20].

Frank Southall, jedyny z drużyny, który startował na poprzednich igrzyskach, miał na swoim koncie dwa srebrne medale z Amsterdamu, zarówno w jeździe szosowej jak i torowej[21]. Poza tym był wymieniany jako jeden z kandydatów do medalu w jeździe indywidualnej[22]. Zawody skończył ostatecznie na szóstym miejscu ze stratą 31 sekund do trzeciego miejsca. Pozostali Brytyjczycy ukończyli zawody na miejscach w drugiej dziesiątce[22].

Sporządzono również klasyfikację drużynową, w której brano pod uwagę czasy trzech najlepszych zawodników w wyścigu indywidualnym. Frank Southall, Charles Holland i Stanley Butler zajęli czwarte miejsce, a do miejsca medalowego zabrakło im około 5 i pół minuty[23].

Zawodnik Konkurencja Czas Pozycja
Frank Southall Jazda indywidualna na czas 2:30:16,2 6. (na 35)
Charles Holland 2:37:17,2 15. (na 35)
Stanley Butler 2:37:19,6 16. (na 35)
William Harvell 2:37:46,8 19. (na 35)
Frank Southall
Charles Holland
Stanley Butler 		Drużynowa jazda na czas 7:44:53,0 4. (na 8)

Kolarstwo torowe[edytuj | edytuj kod]

W czterech konkurencjach kolarstwa torowego brało udział sześciu zawodników, w tym trzech, którzy na tych samych igrzyskach brali później udział w jeździe szosowej (Frank Southall, Charles Holland i William Harvell). Pozostali to Ernest Johnson oraz bracia Ernest i Stanley Chambers[20].

1 sierpnia William Harvell zajął czwarte miejsce (ex aequo z Luigi Consonnim) w wyścigu na 1000 m[24]. W sprincie Ernest Chambers odpadł w ćwierćfinałach[25], jednak w tandemach wraz z bratem Stanleyem zdobył srebrny medal. W pierwszej rundzie przegrali z parą francuską[26], jednak awansowali do półfinału dzięki repasażom. W półfinale mieli zmierzyć się z Holendrami, jednak z powodu uszkodzenia roweru rywale nie pojawili się na starcie[27]. W finale bracia Chambers przegrali ponownie z parą francuską Perrin/Chaillot[27].

W drużynowej jeździe na czas Brytyjczycy awansowali do półfinału, w którym przegrali o 3,5 sekundy z Francuzami. W meczu o brązowy medal, drużyna z wysp wyraźnie pokonała Kanadyjczyków o ponad minutę[28].

Zawodnik Konkurencja Runda 1 Repasaż Ćwierćfinały Półfinały Finał
Przeciwnik
Wynik 		Przeciwnik
Wynik 		Przeciwnik
Wynik 		Przeciwnik
Wynik 		Przeciwnik
Wynik 		Pozycja
Ernest Chambers Sprint Holandia van Egmond
Kanada Marchiori
2. Q 		BYE Pellizzari
2. 		NQ 5T. (na 9)
William Harvell 1000 m na czas — 1:14,7 4T. (na 9)
Ernest Chambers
Stanley Chambers 		Tandemy  Francja
2. 		 Dania
 Stany Zjednoczone
2.Q 		— w/o
1.Q (14,9) 		 Francja
2. 		2. (na 5)
William Harvell
Charles Holland
Ernest Johnson
Frank Southall 		Druż. na dochodzenie 3. Q (4:58,2) —  Francja
2. (4:57,4) 		 Kanada
1. (4:56,0) 		3. (na 5)

Lekkoatletyka[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Lekkoatletyka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932.

Lekkoatleci byli najliczniejszą grupą sportowców reprezentujących kraj znad cieśniny La Manche. Do startu przystąpiło 19 mężczyzn i 5 kobiet[29].

W płaskich biegach sprinterskich, brytyjscy lekkoatleci nie zdobyli żadnych medali. Najlepsze wyniki osiągnęli 400-metrowcy, czyli Godfrey Rampling i Crew Stoneley, którzy odpadli w półfinałach[29]. Do finału biegu na 110 m przez płotki zakwalifikowało się dwóch zawodników. Donald Finlay osiągnął trzecie miejsce, wyprzedzając m.in. rekordzistę świata Jacka Kellera i swojego rodaka Davida Burghleya[30]. W biegu na 400 m przez płotki Burghley nie obronił złota, wywalczonego przed czterema laty, znalazł się bowiem na czwartym miejscu[31].

W biegu na 800 metrów dwóch brytyjskich średniodystansowców dostało się do finału. Jack Powell przybiegł na metę jako siódmy, zaś Thomas Hampson został mistrzem olimpijskim, bijąc przy tym rekord świata. Z wynikiem 1:49,7 zdobył jedyne w swojej karierze olimpijskie złoto[32], a będącego na drugim miejscu Kanadyjczyka Alexa Wilsona wyprzedził 20 metrów przed metą[33]. W finale biegu na 1500 m pobiegł Jerry Cornes, który nie był głównym kandydatem do medalu. Zdobył wicemistrzostwo olimpijskie, wyprzedzając bardziej faworyzowanych zawodników, takich jak: czarnoskóry Kanadyjczyk Phil Edwards, Amerykanin Glenn Cunningham czy Nowozelandczyk Jack Lovelock[34]. Z kolei Alexander Burns zajął siódme miejsce w biegu na 5000 m[35].

W biegu na 3000 m z przeszkodami dwóch Brytyjczyków pobiegło w finale. Finał miał nietypowy przebieg, bowiem sędzia odpowiedzialny za liczenie okrążeń pomylił się i zawodnicy pobiegli jedno okrążenie więcej. O ile pomyłka ta nie miała wpływu na pierwsze miejsce (Volmari Iso-Hollo prowadził wyraźnie i wygrał z przewagą prawie 13 sekund), o tyle drugi Brytyjczyk Thomas Evenson wyprzedził Amerykanina Joe McCluskeya nieznacznie na ostatnich metrach. Po 3000 metrów Amerykanin był drugi. George Bailey, drugi z Brytyjczyków, zdobył piątą lokatę[36]. W chodzie na 50 km, rozgrywanym na igrzyskach po raz pierwszy, zwyciężył Thomas Green. Najstarszy w całej kadrze brytyjskiej zawodnik, zwyciężył z przewagą ponad siedmiu minut nad kolejnym chodziarzem (Jānis Daliņš), choć na 40. kilometrze Green szedł w trzyosobowej grupce razem z Łotyszem i Włochem Ugo Frigerio[37]. Startujący w maratonie Samuel Ferris i Dunky Wright byli kandydatami do medali. Przez pewien czas stawce wyścigu przewodziła pięcioosobowa grupka, w tym z biegnącymi w niej Brytyjczykami. Oderwał się od niej Argentyńczyk Juan Carlos Zabala, który ostatecznie zwyciężył z przewagą 19 sekund nad Samuelem Ferrisem, choć ten pod koniec wyścigu znacznie zmniejszył stratę do Zabali. Wright ukończył zawody na czwartym miejscu[38].

W sztafecie 4 × 100 m, Wielka Brytania zajęła szóste miejsce[29]. Z kolei sztafeta 4 × 400 m w składzie: Crew Stoneley, Thomas Hampson, David Burghley, Godfrey Rampling, zdobyła srebrny medal. W biegu finałowym sprinterzy ze Zjednoczonego Królestwa prowadzili nawet po trzeciej zmianie lorda Burghleya, jednak biegnący jako ostatni Godfrey Rampling nie wytrzymał tempa biegu i został wyprzedzony przez sztafetę amerykańską. Amerykanie pobili rekord świata[39].

W trzech konkurencjach żeńskich wystartowało pięć Brytyjek. Najlepszy wynik osiągnęła sztafeta 4 × 100 m. Eileen Hiscock, Gwendoline Porter, Violet Webb i Nellie Halstead zdobyły brązowy medal, wyprzedzając minimalnie Holenderki[40]. Eileen Hiscock była najlepszą z Brytyjek w indywidualnym biegu na 100 m, zajmując w finale piąte miejsce. Violet Webb, jedyna reprezentantka w biegu na 80 m przez płotki, również była piąta[29].

Mężczyźni
Zawodnik Konkurencja Eliminacje Ćwierćfinał Półfinał Finał
Rezultat Miejsce Rezultat Miejsce Rezultat Miejsce Rezultat Miejsce
Stanley Fuller 100 m 11,3 4. NQ 25. (na 33)
Ernest Page 11,1 2. Q 10,9 4. NQ 15. (na 33)
Frederick Reid DNF NQ DNF
Stanley Engelhart 200 m NO 3. Q 21,9 4. NQ 14T. (na 25)
Stanley Fuller 22,4 3. Q 22,0 5. NQ 17T. (na 25)
Godfrey Rampling 400 m 49,5 2. Q 48,8 2. Q 48,0 4. NQ 7. (na 27)
Crew Stoneley 49,1 3. Q 49,1 4. Q 48,6 5. NQ 9. (na 27)
Thomas Hampson 800 m — 1:53,0 1. Q 1:49,7 WR 1. (na 21)
Jack Powell — 1:55,6 3. Q 1:53,0 7. (na 21)
Jerry Cornes 1500 m — 4:01,0 2. Q 3:52,6 2. (na 24)
Reg Thomas — DNF NQ DNF
George Bailey 5000 m — NO NQ NO
Alexander Burns — 15:25,83 1. Q 15:04,4 7. (na 18)
Samuel Ferris Maraton — 2:31:55 2. (na 28)
Dunky Wright — 2:32:41 4. (na 28)
David Burghley 110 m przez płotki — 15,1 3. Q 14,6 2. Q 14,83 5. (na 17)
Donald Finlay — 14,84 1. Q 14,6 3. Q 14,74 3 (na 17)
Roland Harper — 14,9 2. Q 14,9 5. NQ 7–10.[b] (na 17)
David Burghley 400 m przez płotki — 55,1 2. Q 53,0 3. Q 52,01 4. (na 18)
George Bailey 3000 m z przeszkodami — 9:16,0 4. Q 10:53,2[c] 5. (na 15)
Thomas Evenson — 9:18,8 OR 1. Q 10:46,0[c] 2. (na 15)
Thomas Green Chód na 50 km — 4:50:10 1. (na 15)
Stanley Engelhart
Donald Finlay
Stanley Fuller
Ernest Page 		4 × 100 m — 42,0 3. Q 41,4 6. (na 8)
David Burghley
Thomas Hampson
Godfrey Rampling
Crew Stoneley 		4 × 400 m — 3:21,8 2. Q 3:11,2 2. (na 7)
Kobiety
Zawodnik Konkurencja Eliminacje Półfinał Finał
Rezultat Miejsce Rezultat Miejsce Rezultat Miejsce
Eileen Hiscock 100 m 12,3 3. Q 12,3 3. Q 12,3 5. (na 20)
Ethel Johnson 13,9 5. NQ 20. (na 20)
Gwendoline Porter 12,4 4. NQ 14. (na 20)
Violet Webb 80 m przez płotki — 12,1 2. Q 11,9 5. (na 9)
Nellie Halstead
Eileen Hiscock
Gwendoline Porter
Violet Webb 		4 × 100 m — 47,6 3. (na 6)

Pięciobój nowoczesny[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Pięciobój nowoczesny na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932.

Brytyjski pięciobój nowoczesny był reprezentowany przez trzech zawodników[41]. Najlepszym zawodnikiem był Percy Legard, który zajął ósme miejsce. Legard (startujący też w zimowych igrzyskach jako kombinator norweski[42]) w całej olimpijskiej stawce był najlepszym biegaczem (w biegu na 4000 m zwyciężył z przewagą niemal pół minuty nad innym Brytyjczykiem – Jeffreyem MacDougallem)[43]. W pojedynczych konkurencjach trzecie miejsce zajął jeszcze Vernon Barlow (jazda konna)[44]. Ostatecznie Barlow był 14., a MacDougall 15.[41].

Zawodnik Konkurencja Wynik Pozycja
Vernon Barlow Indywidualnie 61,0 14. (na 25)
Percy Legard 53,0 8. (na 25)
Jeffrey MacDougall 62,0 15. (na 25)

Pływanie[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Pływanie na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932.

W pływaniu wystąpiło sześciu pływaków i siedem pływaczek. Pływanie było jedną z dwóch dyscyplin, w której królestwo reprezentowało więcej kobiet niż mężczyzn[45].

Wśród sześciu startujących mężczyzn, dwóch występowało już wcześniej na igrzyskach. Reginald Sutton i Joseph Whiteside nie zdobywali w Amsterdamie medali[46], podobnie jak w 1932 w Los Angeles. Cała szóstka odpadała w swoich konkurencjach już na etapie eliminacji. W sztafecie 4 × 200 m zespół w składzie: Mostyn Ffrench-Williams, Robert Leivers, Reginald Sutton, Joseph Whiteside, zajął piąte miejsce[45].

Wyższe miejsca osiągały za to pływaczki. W czterech z pięciu konkurencji Brytyjki miały przynajmniej jedną przedstawicielkę w finale, żadna nie awansowała do finału jedynie na 100 m stylem dowolnym[45]. Na 400 m stylem dowolnym Joyce Cooper zajęła czwartą lokatę, przegrywając z Jenny Maakal o niecałe 2,5 sekundy (straciła jednak ponad 20 sekund do dwóch najlepszych zawodniczek)[47]. W sześcioosobowym wyścigu finałowym na 100 m stylem grzbietowym, wystąpiły trzy Brytyjki. Medal zdobyła jedynie Valerie Davies (brąz), która wyprzedziła swą rodaczkę Phyllis Harding. Joyce Cooper zajęła szóste miejsce[48]. Margery Hinton osiągnęła czwarte miejsce na 200 m stylem klasycznym[49].

W finale sztafety 4 × 200 m ekipa brytyjska w składzie: Joyce Cooper, Valerie Davies, Edna Hughes (najmłodszy sportowiec brytyjski na tych igrzyskach[2]) i Helen Varcoe, zdobyła brązowy medal. Ekipa brytyjska wyprzedziła o ponad 10 sekund Kanadę i Japonię[50]. Tym samym Valerie Davies zdobyła drugi brąz i była na tych igrzyskach jedyną kobietą, która dla Wielkiej Brytanii zdobyła przynajmniej dwa medale[2].

Mężczyźni
Zawodnik Konkurencja Eliminacje Półfinał Finał
Czas Miejsce Czas Miejsce Czas Miejsce
Mostyn Ffrench-Williams 100 m st. dowolnym 1:05,9 5. NQ 18. (na 22)
Reginald Sutton 1:02,9 4. NQ 13T. (na 22)
Joseph Whiteside 1:04,7 4. NQ 16. (na 22)
Robert Leivers 400 m st. dowolnym 5:14,6 3. NQ 13. (na 19)
Norman Wainwright 5:12,0 3. NQ 12. (na 19)
William Francis 100 m st. grzbietowym 1:12,9 4. NQ 10. (na 16)
Mostyn Ffrench-Williams
Robert Leivers
Reginald Sutton
Joseph Whiteside 		4 × 200 m st. dowolnym — 9:45,8 5. (na 7)
Kobiety
Zawodniczka Konkurencja Eliminacje Półfinał Finał
Czas Miejsce Czas Miejsce Czas Miejsce
Joyce Cooper 100 m st. dowolnym 1:09,0 OR 1. Q 1:09,2 4. NQ 7. (na 20)
Valerie Davies 1:12,7 3. NQ 11. (na 20)
Edna Hughes 1:15,1 4. NQ 13. (na 20)
Joyce Cooper 400 m st. dowolnym 5:56,7 1. Q 6:00,4 3. Q 5:49,7 4. (na 14)
Joyce Cooper 100 m st. grzbietowym — 1:25,0 2. Q 1:23,4 6. (na 12)
Valerie Davies — 1:22,0 1. Q 1:22,5 3. (na 12)
Phyllis Harding — 1:22,5 3. Q 1:22,6 4. (na 12)
Margery Hinton 200 m st. klasycznym — 3:13,5 2. Q 3:11,7 4. (na 11)
Cecelia Wolstenholme — 3:24,5 3. NQ 8. (na 11)
Joyce Cooper
Valerie Davies
Edna Hughes
Helen Varcoe 		4 × 100 m st. dowolnym — 4:52,4 3. (na 5)

Szermierka[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Szermierka na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932.

W zawodach szermierczych wystąpiło trzech brytyjskich florecistów. Obok pływania, szermierka była jedynym sportem, w którym startowało więcej Brytyjek niż Brytyjczyków (udział brał jeden mężczyzna i dwie kobiety)[51].

Emrys Lloyd był jedynym mężczyzną startującym w zawodach. W fazie eliminacyjnej i półfinałowej przegrał tylko jedno z 12 spotkań (pokonał go jedynie Gustavo Marzi). Zarówno w grupie eliminacyjnej, jak i grupie półfinałowej, był najlepszym zawodnikiem i awansował do walk finałowych[52][53]. Tam pokonało go jednak czterech rywali, co w końcowej klasyfikacji dało mu szóste miejsce[54].

We florecie kobiet wystąpiły dwie zawodniczki: Judy Guinness i Peggy Butler. Obie przeszły fazę eliminacyjną i awansowały do dziesięcioosobowego finału. Judy Guinness zwyciężyła osiem pojedynków i jeden przegrała, miała taki sam bilans jak Austriaczka Ellen Müller-Preis. Wobec tego rozegrano dodatkowy pojedynek, w którym zwyciężyła Müller-Preis. Guinness zdobyła tym samym srebrny medal. Peggy Butler przegrała wszystkie pojedynki i zajęła 10. miejsce[55].

Mężczyźni
Zawodnik Konkurencja Eliminacje Półfinał Finał Miejsce
Przeciwnicy Wynik Przeciwnicy Wynik Przeciwnicy Wynik
Emrys Lloyd Floret Meksyk Candiani – W (5:1)
Kanada Dalton – W (5:1)
Dania Bloch – W (5:0)
Stany Zjednoczone Every – W (5:2)
Argentyna Gorordo – W (5:4) 		1. Q (5–0) Marzi – P (2:5)
Szwajcaria de Graffenried – W (5:0)
Stany Zjednoczone Every – W (5:2)
Dania Ivan Osiier – W (5:1)
Belgia de Bourguignon – W (5:1)
Francja Bougnol – W (5:4)
Argentyna Gorordo – W (5:3)
Szwajcaria Guaragna – W (5:3) 		1. Q (7–1) Marzi – P (2:5)
Gaudini – P (2:5)
Casmir – P (2:5)
Stany Zjednoczone Levis – W (5:4)
Guaragna – W (5:4)
Argentyna Larraz – W (5:3)
Francja Bougnol – W (5:2)
Argentyna Gorordo – W (5:1)
Francja Cattiau – P (4:5) 		6. (5–4) 6. (na 26)
Kobiety
Zawodnik Konkurencja Eliminacje Finał Baraż Miejsce
Przeciwnicy Wynik Przeciwnicy Wynik Przeciwnicy Wynik
Judy Guinness Floret Mayer – P (3:5)
Dania Munck – W (5:4)
Holandia de Boer – W (5:1)
Danÿ – W (5:2)
Stany Zjednoczone Guggolz – W (5:3)
Francja Vidal – W (5:2)
Stany Zjednoczone Lloyd – P (4:5) 		2. Q (5–2) Austria Müller-Preis – P (3:5)
Bogen-Bogáti – W (5:1)
Belgia Addams – W (5:2)
Mayer – W (5:1)
Holandia de Boer – W (5:1)
Dania Munck – W (5:3)
Dania Olsen – W (5:4)
Stany Zjednoczone Lloyd – W (5:1)
Wielka Brytania Butler – W (5:1) 		1T. (8–1) Austria Müller-Preis – P (3:5) 2. 2. (na 17)
Peggy Butler Belgia Addams – P (1:5)
Bogen-Bogáti – P (4:5)
Dania Olsen – P (4:5)
Stany Zjednoczone Locke – W (5:3)
Dania Klint – W (5:1)
Kanada Archibald – W (5:0)
Meksyk Escudero – W (5:2) 		5. Q (4–3) Austria Müller-Preis – P (2:5)
Wielka Brytania Guinness – P (1:5)
Bogen-Bogáti – P (1:5)
Belgia Addams – P (2:5)
Mayer – P (1:5)
Holandia de Boer – P (3:5)
Dania Munck – P (2:5)
Dania Olsen – P (4:5)
Stany Zjednoczone Lloyd – P (3:5) 		10. (0–9) N/a 10. (na 17)

Wioślarstwo[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Wioślarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932.

15 brytyjskich wioślarzy reprezentowało swój kraj w czterech konkurencjach, każdy zawodnik, z wyjątkiem Hugh Edwardsa, brał udział w jednej z nich[56].

Dick Southwood wywalczył czwarte miejsce w jedynkach, w zawodach wystąpiło jednak pięciu wioślarzy[57]. Również czwartą lokatę zajął zespół startujący w ósemkach ze sternikiem. Załoga reprezentująca Leander Club była jednak predestynowana do walki o złoty medal[58]. Dwójka bez sternika w składzie Lewis Clive i Hugh Edwards, była kandydatem do zdobycia złotego medalu[59]. Tak też się stało, choć z Nowozelandczykami wygrali o 2,4 sekundy[60]. Podobny status miała brytyjska czwórka bez sternika (John Badcock, Jack Beresford, Hugh Edwards, Rowland George), również uznawana za faworytów[61]. W finale wyprzedzili o prawie pięć sekund drugich na mecie Niemców[62]. Początkowo w składzie czwórki był Tom Tyler, który rozchorował się w Los Angeles. W jego miejsce powołano Edwardsa, który zdobył dzięki temu swój drugi złoty medal[61][56].

Zawodnik Konkurencja Eliminacje Repasaż Finał Miejsce
Czas Miejsce Czas Miejsce Czas Miejsce
Dick Southwood Jedynki 7:42,6 1. Q — 8:33,6 4. 4. (na 5)
Lewis Clive
Hugh Edwards 		Dwójka bez sternika 7:47,0 1. Q — 8:00,0 1. 1. (na 6)
John Badcock
Hugh Edwards
Jack Beresford
Rowland George 		Czwórka bez sternika 7:13,2 1. Q — 6:58,2 1. 1. (na 5)
Thomas Askwith
David Haig-Thomas
Lewis Luxton
Donald McCowen
Kenneth Payne
John Ranking
Harold Rickett
William Sambell
Charles Sergell 		Ósemka ze sternikiem 6:34,4 2. 6:49,0 1.Q 6:40,8 4. 4. (na 8)

Zapasy[edytuj | edytuj kod]

 Zobacz też: Zapasy na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932.

Dwóch brytyjskich zapaśników startowało w zmaganiach olimpijskich w Los Angeles w stylu wolnym[63]. Joe Reid w kategorii do 56 kilogramów doszedł do trzeciej rundy, w której wyeliminował go przyszły mistrz olimpijski, Robert Pearce[64]. Z kolei Joseph Taylor doszedł do czwartej rundy, w której przegrał z późniejszym wicemistrzem olimpijskim Edgarem Nemirem[65]. Obaj zawodnicy odpadli w pojedynkach o strefę medalową.

Styl wolny
Konkurencja Zawodnik Runda I Runda II Runda III Runda IV Finał
Rywal Rywal Rywal Rywal Rywal
Joe Reid –56 kg Finlandia Aatos Askari
P tusz (7:19) 		Grecja Jeorjos Zerwinis
W 		Stany Zjednoczone Robert Pearce
P 		— NQ
Joseph Taylor –61 kg Szwecja Einar Karlsson
P 		Meksyk Fidel Arellano
W tusz (5:45) 		wolny los Stany Zjednoczone Edgar Nemir
P tusz (8:49) 		NQ

Żeglarstwo[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: Żeglarstwo na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932.

Dwóch żeglarzy brytyjskich brało udział w amerykańskich igrzyskach. Colin Ratsey startujący w klasie Snowbird, zajął szóste miejsce[66], choć do szóstego wyścigu plasował się na drugiej pozycji[67]. Znacznie słabsze występy w drugiej części spowodowały jego spadek o cztery pozycje[68].

Ratsey wystąpił jeszcze razem z Peterem Jaffe w klasie Star. Brytyjski duet, płynący na jachcie Joy, przez całe zawody plasował się na drugim miejscu i na takiej pozycji zmagania zakończył[69].

Zawodnik Konkurencja I II III IV V VI VII VIII IX X XI Wynik Pozycja
Poz. Pkt. Poz. Pkt. Poz. Pkt. Poz. Pkt. Poz. Pkt. Poz. Pkt. Poz. Pkt. Poz. Pkt. Poz. Pkt. Poz. Pkt. Poz. Pkt.
Colin Ratsey Snowbird 1. 11 5. 7 1. 11 7. 5 4. 8 9. 3 8. 4 7. 5 9. 3 9. 3 3. 9 69 6. (na 11)
Peter Jaffe
Colin Ratsey 		Star 2. 6 4. 4 4. 4 4. 4 3. 5 1. 7 3. 5 — 35 2. (na 7)

Olimpijski Konkurs Sztuki i Literatury[edytuj | edytuj kod]

 Zobacz też: Olimpijski Konkurs Sztuki i Literatury 1932.

Oprócz zawodów sportowych, rozegrano także zawody artystyczne. W Olimpijskim Konkursie Sztuki i Literatury znalazły się prace 36 brytyjskich artystów, w tym 33 mężczyzn i trzech kobiet. 33 reprezentantów startowało w malarstwie, dwóch w rzeźbiarstwie i jeden w architekturze[70].

Jedyną wyróżnioną personą został architekt John Hughes, któremu przyznano złoty medal w konkurencji plan miasta. Opracował on projekt centrum sportowo-rekreacyjnego ze stadionem sportowym dla Liverpoolu. Mimo zwycięstwa w konkursie, jego projekt nie został wdrożony w życie[71].

Praca Charlesa Pearsa brała udział w konkurencji malarstwo, a jedno z dzieł Geralda Spencera Pryse'a w konkurencji druki. Nie wiadomo, w której z trzech konkurencji brały udział prace pozostałych brytyjskich malarzy (status taki mają także dwa dzieła Pryse'a)[72]. Podobnie wygląda sytuacja w sprawie dwojga brytyjskich rzeźbiarzy, brak danych, w której konkurencji rzeźbiarstwa uczestniczyli[73].

Artysta Dziedzina Konkurencja Tytuł dzieła Wynik
John Hughes Architektura Plan miasta Projekt centrum sportowo-rekreacyjnego ze stadionem sportowym dla Liverpoolu 1.
Charles Pears Malarstwo Malarstwo Shamrock V 3-7
Gerald Spencer Pryse Druki Greyhound Coursing 4-7
Anna Airy Nieznana konkurencja The Lucky Tipser brak danych
Laura Knight Between the Rounds
Alfred Munnings Shooting Party in Fields of Turnips
Archibald Hartrick Football at Fettes School, Scotland
Anton van Anrooy Javanese Court Dancer
Arthur Burgess Spring
Skiing down the Bernina Pass
Cecil Ross Burnett Rugby Football
Polo
Charles Cundall The Oxford-Cambridge Boat Race
Charles Payne County Galway
Charles Simpson Wild Duck and Water Lilies
Doncaster Racecourse, St. Leger Meeting, 1931
Grand National
Cuthbert Orde Wing-Commander Orlebar A.F.C. (Holder of World's Speed Record)
David Ghilchik Original 'Punch' Drawing I
Original 'Punch' Drawing II
Original 'Punch' Drawing III
Original 'Punch' Drawing IV
Donald Wood Jodhpur Ponies ready for the Second Chukker
Edgar Seligman Calisthenics
Ernest Moore Brigadier-General Reginald John Kentish (Member IOC)
Francis Hodge Swimmers
The Bathing Pool
After the Bath
Frank Mason Racing at Cowes
Denholm Armour Stag Hunting in Devonshire
Stag Hunting in Devon, at Porlock Weir
G. Elcock Polo in the Argentine
George Sheringham Sea Fish
Flies
Coarse Fish
Gilbert Holiday The Try Hards and the Die Hards
Harry Watson The Rink, Villars, Switzerland
The Skater
John Lavery The Earl of Lonsdale K.G.
Schooling the Pony
Lewis Baumer The Novice
The Hill Top
Achtung
The English School Skater
The Girl who Skated on the Curling Rink
The Girl who Believed in the Catalogues
Lionel Edwards The end of 40 minutes
Signalling for the Pack – Devon and Somerset Staghounds
P.A. Hay On the London Tennis Court
Philip de László Sylvia, Daughter of Count and Countess Széchényi
Ronald Gray Girl Skiing
Thomas Dugdale Man with a Hare
Fish
Tom Purvis Huntswoman
Motorist
Fishing
Canoeing
Bathing
Heath Robinson Clam Spearing in the Frozen North
Learning Mountain Climbing in the Home
Machines for clearing out Holes in Golf Courses
Gerald Spencer Pryse Otter Hunting
The Knock Out
David Evans Rzeźbiarstwo Nieznana konkurencja Football Panel
Jess Peacey Lawson Youths Wrestling

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Medali z Olimpijskiego Konkursu Sztuki i Literatury nie wlicza się do dorobku medalowego reprezentacji.
  2. ↑ Nieznane są wszystkie wyniki półfinałowe z tej konkurencji, dlatego Roland Harper jest tu sklasyfikowany na miejscach 7–10.
  3. ↑ a b W wyniku pomyłki sędziego, zawodnicy w biegu finałowym biegli jedno okrążenie więcej (zamiast 3000 m było to 3400 m).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g Great Britain. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-17)]. (ang.).
  2. ↑ a b c d e f g Great Britain at the 1932 Los Angeles Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-22)]. (ang.).
  3. ↑ About Us. teamgb.com. [dostęp 2017-06-08]. (ang.).
  4. ↑ GREAT BRITAIN. olympic.org. [dostęp 2017-06-08]. (ang.).
  5. ↑ Great Britain at the 1896 Athina Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-18)]. (ang.).
  6. ↑ Great Britain at the 1908 London Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-03-26)]. (ang.).
  7. ↑ Great Britain at the 1928 Amsterdam Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-03-10)]. (ang.).
  8. ↑ Grzegorz Młodzikowski: 20 olimpiad ery nowożytnej. Sport i Turystyka, 1973, s. 128.
  9. ↑ 1932 Los Angeles Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-07)]. (ang.).
  10. ↑ Nat Bor Bio, Stats and Results. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-06)]. (ang.).
  11. ↑ Boxing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Welterweight Round One. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-12)]. (ang.).
  12. ↑ Boxing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Welterweight. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-03-02)]. (ang.).
  13. ↑ Boxing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Lightweight Round One. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-29)]. (ang.).
  14. ↑ Boxing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Flyweight Quarter-Finals. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-04-29)]. (ang.).
  15. ↑ Boxing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Welterweight Quarter-Finals. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-12)]. (ang.).
  16. ↑ Boxing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Flyweight Semi-Finals. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-09)]. (ang.).
  17. ↑ Boxing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Welterweight Semi-Finals. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-12)]. (ang.).
  18. ↑ Boxing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Flyweight Final Round. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-09)]. (ang.).
  19. ↑ Boxing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Welterweight Final Round. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-12)]. (ang.).
  20. ↑ a b c Great Britain Cycling at the 1932 Los Angeles Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-14)]. (ang.).
  21. ↑ Great Britain Cycling at the 1928 Amsterdam Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-23)]. (ang.).
  22. ↑ a b Cycling at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Road Race, Individual. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-04-30)]. (ang.).
  23. ↑ Cycling at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Road Race, Team. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-16)]. (ang.).
  24. ↑ Cycling at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's 1,000 metres Time Trial. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-14)]. (ang.).
  25. ↑ Cycling at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Sprint Quarter-Finals. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-12)]. (ang.).
  26. ↑ Cycling at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Tandem Sprint, 2,000 metres Round One. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-15)]. (ang.).
  27. ↑ a b Cycling at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Tandem Sprint, 2,000 metres. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-14)]. (ang.).
  28. ↑ Cycling at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Team Pursuit, 4,000 metres Final Round. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-07-16)]. (ang.).
  29. ↑ a b c d Great Britain Athletics at the 1932 Los Angeles Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-01)]. (ang.).
  30. ↑ Athletics at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's 110 metres Hurdles. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-06)]. (ang.).
  31. ↑ Athletics at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's 400 metres Hurdles. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-01-01)]. (ang.).
  32. ↑ Tommy Hampson Bio, Stats and Results. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-04)]. (ang.).
  33. ↑ Athletics at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's 800 metres. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-09)]. (ang.).
  34. ↑ Athletics at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's 1,500 metres. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-09)]. (ang.).
  35. ↑ Athletics at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's 5,000 metres. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-10)]. (ang.).
  36. ↑ Athletics at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's 3,000 metres Steeplechase Final. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-25)]. (ang.).
  37. ↑ Athletics at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's 50 kilometres Walk. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-26)]. (ang.).
  38. ↑ Athletics at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Marathon. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-08-19)]. (ang.).
  39. ↑ Athletics at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's 4 × 400 metres Relay. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-02)]. (ang.).
  40. ↑ Athletics at the 1932 Los Angeles Summer Games: Women's 4 × 100 metres Relay. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-27)]. (ang.).
  41. ↑ a b Great Britain Modern Pentathlon at the 1932 Los Angeles Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-14)]. (ang.).
  42. ↑ Percy Legard Bio, Stats and Results. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-13)]. (ang.).
  43. ↑ Modern Pentathlon at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Individual Running. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-13)]. (ang.).
  44. ↑ Modern Pentathlon at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Individual Riding. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-12)]. (ang.).
  45. ↑ a b c Great Britain Swimming at the 1932 Los Angeles Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-13)]. (ang.).
  46. ↑ Great Britain Swimming at the 1928 Amsterdam Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-20)]. (ang.).
  47. ↑ Swimming at the 1932 Los Angeles Summer Games: Women's 400 metres Freestyle Final. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-10)]. (ang.).
  48. ↑ Swimming at the 1932 Los Angeles Summer Games: Women's 100 metres Backstroke Final. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-21)]. (ang.).
  49. ↑ Swimming at the 1932 Los Angeles Summer Games: Women's 200 metres Breaststroke Final. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-10)]. (ang.).
  50. ↑ Swimming at the 1932 Los Angeles Summer Games: Women's 4 × 100 metres Freestyle Relay. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-25)]. (ang.).
  51. ↑ Great Britain Fencing at the 1932 Los Angeles Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-02)]. (ang.).
  52. ↑ Fencing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Foil, Individual Round One. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-13)]. (ang.).
  53. ↑ Fencing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Foil, Individual Semi-Finals. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-13)]. (ang.).
  54. ↑ Fencing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Foil, Individual. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-26)]. (ang.).
  55. ↑ Fencing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Women's Foil, Individual Final Pool. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-02)]. (ang.).
  56. ↑ a b Great Britain Rowing at the 1932 Los Angeles Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-08)]. (ang.).
  57. ↑ Rowing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Single Sculls. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-12-08)]. (ang.).
  58. ↑ Rowing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Coxed Eights. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-11)]. (ang.).
  59. ↑ Rowing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Coxless Pairs. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-11-16)]. (ang.).
  60. ↑ Rowing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Coxless Pairs Final Round. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-01)]. (ang.).
  61. ↑ a b Rowing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Coxless Fours. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-09-29)]. (ang.).
  62. ↑ Rowing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Coxless Fours Final Round. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-24)]. (ang.).
  63. ↑ Great Britain Wrestling at the 1932 Los Angeles Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-12)]. (ang.).
  64. ↑ Wrestling at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Bantamweight, Freestyle Round Three. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-12)]. (ang.).
  65. ↑ Wrestling at the 1932 Los Angeles Summer Games: Men's Featherweight, Freestyle Round Four. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-12)]. (ang.).
  66. ↑ Great Britain Sailing at the 1932 Los Angeles Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-08-12)]. (ang.).
  67. ↑ Sailing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Mixed One Person Dinghy Phase Six Summary. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-17)]. (ang.).
  68. ↑ Colin Ratsey Bio, Stats and Results. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-13)]. (ang.).
  69. ↑ Sailing at the 1932 Los Angeles Summer Games: Mixed Two Person Keelboat. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-04)]. (ang.).
  70. ↑ Great Britain Art Competitions at the 1932 Los Angeles Summer Games. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-12-02)]. (ang.).
  71. ↑ Art Competitions at the 1932 Los Angeles Summer Games: Mixed Architecture, Designs For Town Planning. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-09-14)]. (ang.).
  72. ↑ Art Competitions at the 1932 Los Angeles Summer Games: Mixed Painting, Unknown Event. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-11-11)]. (ang.).
  73. ↑ Art Competitions at the 1932 Los Angeles Summer Games: Mixed Sculpturing, Unknown Event. Sports-reference.com. [dostęp 2017-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-08)]. (ang.).
Państwa uczestniczące w Letnich Igrzyskach Olimpijskich 1932 w Los Angeles, Stany Zjednoczone
Afryka
Ameryka
Azja
Europa
Australia i Oceania

Flaga olimpijska

Wielka Brytania na igrzyskach olimpijskich
Letnie IO
Zimowe IO

Flaga olimpijskaFlaga Wielkiej Brytanii

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wielka_Brytania_na_Letnich_Igrzyskach_Olimpijskich_1932&oldid=73493836”