Wiesław Kęcik
 Wiesław Kęcik (1979) | |
| Pełne imię i nazwisko |
Wiesław Piotr Kęcik |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Zawód, zajęcie |
filozof, działacz opozycji w PRL |
| Narodowość | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Wiesław Piotr Kęcik (ur. 1 lipca 1946 w Warszawie) – filozof, działacz opozycji niepodległościowej w PRL, członek organizacji Ruch, członek Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1965 roku wstąpił do zakonu jezuitów, ukończył studia filozoficzne w Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej oo. jezuitów w Krakowie, ale ostatecznie opuścił zakon w 1970 roku. W maju 1970 roku został członkiem organizacji Ruch. Brał udział w przygotowaniach do podpalenia Muzeum Lenina w Poroninie, został aresztowany w przeddzień akcji, 20 czerwca 1970 i następnie skazany na karę 3,5 roku pozbawienie wolności, którą odbył w całości. Zakład karny opuścił w grudniu 1973 roku, w 1974 roku ożenił się z Marzeną Górszczyk i rozpoczął studia z filologii klasycznej na Uniwersytecie Wrocławskim.
Od 1976 roku współpracował z Komitetem Obrony Robotników, m.in. jeździł jako obserwator do Radomia na procesy robotników. Po zamordowaniu w 1977 roku Stanisława Pyjasa współorganizował jesienią tego roku (m.in. wraz z żoną) Studencki Komitet Solidarności we Wrocławiu, ale nie zdecydował się podpisać listy sygnatariuszy z uwagi na swoją przeszłość polityczną. Po ukończeniu studiów w 1978 roku wrócił do Warszawy.
W lipcu 1978 roku zaangażował się w niezależny ruch ludowy. M.in. wraz z Januszem Rożkiem ze wsi Kolonia Górna koło Milejowa organizował strajk i brał udział w wiecu w lesie k. Milejowa, gdy rolnicy powołali tam 30 lipca 1978 roku jawny Komitet Samoobrony Chłopskiej Ziemi Lubelskiej. Wspierał także powstanie kolejnych komitetów – Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Grójeckiej założonego w Zbroszy Dużej przez ks. Czesława Sadłowskiego (9 września 1978) i Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Rzeszowskiej (12 listopada 1978). Był najważniejszym łącznikiem pomiędzy niezależnymi grupami chłopskimi a warszawska opozycją. Podpisał Deklarację Ruchu Demokratycznego z 18 września 1978 roku, a w październiku 1978 roku został członkiem KSS „KOR”.
Od początku 1979 roku był jednym z organizatorów Uniwersytetu Ludowego w Zbroszy Wielkiej, od kwietnia 1979 roku do kwietnia 1980 roku był faktycznym redaktorem naczelnym pisma „Placówka”. W czerwcu 1979 roku był razem z Michałem Jagłą twórcą Ośrodka Myśli Ludowej.
Brał udział w głodówce solidarnościowej w dniach 7–17 maja 1980 roku w kościele parafii pw. św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej w intencji uwolnienia więzionych działaczy opozycji oraz jako akt solidarności z głodującymi w więzieniu Mirosławem Chojeckim i Dariuszem Kobzdejem.
W sierpniu 1980 roku został aresztowany, zwolniono go w wyniku porozumień gdańskich (31 sierpnia 1980). We wrześniu 1980 roku był jednym z organizatorów Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Rolników (od października 1980 roku pod nazwą NSZZ Rolników „Solidarność Wiejska”) i następnie doradcą komitetu założycielskiego związku. Od grudnia 1980 roku razem z żoną wydawał pismo „Solidarność Wiejska”. Po zjednoczeniu wielu niezależnych organizacji rolniczych i powstaniu w marcu 1981 roku Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Rolników Indywidualnych „Solidarność” był doradcą tego związku.
Został internowany 13 grudnia 1981 roku. Razem z żoną został osadzony w Ośrodku Odosobnienia w Jaworzu, a od maja 1982 roku przebywał w ośrodku w Darłówku. Został zwolniony w grudniu 1982 roku. W 1985 roku wyjechał z żoną do Szwecji. Wrócił z nią do Polski w 1991 roku. Na prośbę arcybiskupa Ignacego Tokarczuka otworzyli i prowadzili przez rok w Jarosławiu ośrodek pojednania polsko-ukraińskiego[1].
Obecnie współpracuje z organizacjami społecznymi i pozarządowymi.
Był mężem Marzeny Górszczyk-Kęcik, z którą mieli dwóch synów i dwie córki: Jana (kucharz i restaurator) i Mikołaja (ksiądz)[2] oraz Wandę i Annę.
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2006)[3][4].
- Srebrna Odznaka Honorowa Wrocławia (2022)[5]
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- „Droga do ‘Solidarności’ – KOR wśród robotników i rolników”. kor30.sws.org.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-05-06)]. – dyskusja panelowa z udziałem Wiesława Kęcika [dostęp 2010-11-21]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Andrzej Kaczyński: Prawy człowiek, przyjaciel wielu. Rzeczpospolita (gazeta), 1999-07-20. [dostęp 2010-11-21].
- ↑ Cezary Łazarewicz: Pokolenie pokorowców. polityka.pl, 9 października 2011. [dostęp 2014-01-14].
- ↑ Lista odznaczonych przez Prezydenta RP 3 maja 2006 r. [dostęp 2010-11-21].
- ↑ M.P. z 2006 r. nr 43, poz. 460
- ↑ Odznaka Honorowa Wrocławia - Wrocław z wdzięcznością "Wratislavia Grato Animo" [online], bip.um.wroc.pl [dostęp 2022-12-16].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Opozycja w PRL. Słownik biograficzny 1956–1989. Tom 1, wyd. Ośrodek Karta, Warszawa 2000 (biogram autorstwa Piotra Śmiłowicza)
- Andrzej W. Kaczorowski, Tomasz Kozłowski, Jan Olaszek „Solidarność” Rolników 1980–1989, wyd. Fundacja „Kasa Nadziei”, Warszawa 2010
- Członkowie i współpracownicy Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”
- Członkowie i współpracownicy KOR
- Działacze Ruchu
- Działacze SKS
- Internowani w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 1981–1982
- Ludzie urodzeni w Warszawie
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Odznaką Honorową Wrocławia
- Więźniowie polityczni w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej 1957–1989
- Urodzeni w 1946
- Polscy byli duchowni katoliccy