Wikipedia:Artykuły na Medal/zajawki/Antylopowiec modry

Zajawka artykułu Antylopowiec modry

[[Plik:BlueAntelope1801.jpg|left|100px]]
'''[[Antylopowiec modry]]''' – gatunek wymarłego [[ssaki|ssaka]] z rodziny [[wołowate|wołowatych]], żyjącego w Afryce Południowej do końca [[XVIII wiek]]u. Należał do tego samego [[rodzaj (biologia)|rodzaju]], co [[antylopowiec koński]] i [[antylopowiec szablorogi]], ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania [[genetyka|genetyczne]] potwierdziły status antylopowca modrego jako odrębnego gatunku. Największy okaz ma wysokość 119 cm [[Wysokość w kłębie|w kłębie]]. Jego rogi mierzone wzdłuż krzywizny mają 56,5 cm długości. [[Futro]] ma jednolitą barwę niebieskawoszarą z bladobiaławym brzuchem. Grzywa wykształcona była gorzej niż u antylopowców końskiego i szablorogiego. Krótsze uszy kończyły się bardziej tępo, bez czerni. Miał też ciemniejszy pęczek włosów na ogonie oraz mniejsze zęby. Żywił się niską roślinnością zielną. Być może cielił się podczas opadów deszczu, kiedy dostępność traw osiągała szczyt. Jego zasięg ograniczał się do południowego zachodu [[Półwysep Przylądkowy|Półwyspu Przylądkowego]], kiedy pojawili się tam Europejczycy, ale dowody kopalne i rysunki naskalne wskazują na niegdysiejszy większy zasięg. ''[[Antylopowiec modry|Czytaj więcej …]]''

Antylopowiec modry – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, żyjącego w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Należał do tego samego rodzaju, co antylopowiec koński i antylopowiec szablorogi, ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania genetyczne potwierdziły status antylopowca modrego jako odrębnego gatunku. Największy okaz ma wysokość 119 cm w kłębie. Jego rogi mierzone wzdłuż krzywizny mają 56,5 cm długości. Futro ma jednolitą barwę niebieskawoszarą z bladobiaławym brzuchem. Grzywa wykształcona była gorzej niż u antylopowców końskiego i szablorogiego. Krótsze uszy kończyły się bardziej tępo, bez czerni. Miał też ciemniejszy pęczek włosów na ogonie oraz mniejsze zęby. Żywił się niską roślinnością zielną. Być może cielił się podczas opadów deszczu, kiedy dostępność traw osiągała szczyt. Jego zasięg ograniczał się do południowego zachodu Półwyspu Przylądkowego, kiedy pojawili się tam Europejczycy, ale dowody kopalne i rysunki naskalne wskazują na niegdysiejszy większy zasięg. Czytaj więcej …

Ostatnia ekspozycja: 2018-05-28

Poniżej w porządku chronologicznym widoczne są ekspozycje tej zajawki. Prosimy nie poprawiać ich z wyjątkiem aktualizacji linków po przenosinach artykułów.

2018-04-09

Antylopowiec modry – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, żyjącego w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Należał do tego samego rodzaju, co antylopowiec koński i antylopowiec szablorogi, ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania genetyczne potwierdziły status antylopowca modrego jako odrębnego gatunku. Największy okaz ma wysokość 119 cm w kłębie. Jego rogi mierzone wzdłuż krzywizny mają 56,5 cm długości. Futro ma jednolitą barwę niebieskawoszarą z bladobiaławym brzuchem. Grzywa wykształcona była gorzej niż u antylopowców końskiego i szablorogiego. Krótsze uszy kończyły się bardziej tępo, bez czerni. Miał też ciemniejszy pęczek włosów na ogonie oraz mniejsze zęby. Żywił się niską roślinnością zielną. Być może cielił się podczas opadów deszczu, kiedy dostępność traw osiągała szczyt. Jego zasięg ograniczał się do południowego zachodu Półwyspu Przylądkowego, kiedy pojawili się tam Europejczycy, ale dowody kopalne i rysunki naskalne wskazują na niegdysiejszy większy zasięg. Czytaj więcej…

2018-04-16

Antylopowiec modry – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, żyjącego w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Należał do tego samego rodzaju, co antylopowiec koński i antylopowiec szablorogi, ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania genetyczne potwierdziły status antylopowca modrego jako odrębnego gatunku. Największy okaz ma wysokość 119 cm w kłębie. Jego rogi mierzone wzdłuż krzywizny mają 56,5 cm długości. Futro ma jednolitą barwę niebieskawoszarą z bladobiaławym brzuchem. Grzywa wykształcona była gorzej niż u antylopowców końskiego i szablorogiego. Krótsze uszy kończyły się bardziej tępo, bez czerni. Miał też ciemniejszy pęczek włosów na ogonie oraz mniejsze zęby. Żywił się niską roślinnością zielną. Być może cielił się podczas opadów deszczu, kiedy dostępność traw osiągała szczyt. Jego zasięg ograniczał się do południowego zachodu Półwyspu Przylądkowego, kiedy pojawili się tam Europejczycy, ale dowody kopalne i rysunki naskalne wskazują na niegdysiejszy większy zasięg. Czytaj więcej…

2018-04-23

Antylopowiec modry – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, żyjącego w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Należał do tego samego rodzaju, co antylopowiec koński i antylopowiec szablorogi, ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania genetyczne potwierdziły status antylopowca modrego jako odrębnego gatunku. Największy okaz ma wysokość 119 cm w kłębie. Jego rogi mierzone wzdłuż krzywizny mają 56,5 cm długości. Futro ma jednolitą barwę niebieskawoszarą z bladobiaławym brzuchem. Grzywa wykształcona była gorzej niż u antylopowców końskiego i szablorogiego. Krótsze uszy kończyły się bardziej tępo, bez czerni. Miał też ciemniejszy pęczek włosów na ogonie oraz mniejsze zęby. Żywił się niską roślinnością zielną. Być może cielił się podczas opadów deszczu, kiedy dostępność traw osiągała szczyt. Jego zasięg ograniczał się do południowego zachodu Półwyspu Przylądkowego, kiedy pojawili się tam Europejczycy, ale dowody kopalne i rysunki naskalne wskazują na niegdysiejszy większy zasięg. Czytaj więcej…

2018-04-30

Antylopowiec modry – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, żyjącego w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Należał do tego samego rodzaju, co antylopowiec koński i antylopowiec szablorogi, ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania genetyczne potwierdziły status antylopowca modrego jako odrębnego gatunku. Największy okaz ma wysokość 119 cm w kłębie. Jego rogi mierzone wzdłuż krzywizny mają 56,5 cm długości. Futro ma jednolitą barwę niebieskawoszarą z bladobiaławym brzuchem. Grzywa wykształcona była gorzej niż u antylopowców końskiego i szablorogiego. Krótsze uszy kończyły się bardziej tępo, bez czerni. Miał też ciemniejszy pęczek włosów na ogonie oraz mniejsze zęby. Żywił się niską roślinnością zielną. Być może cielił się podczas opadów deszczu, kiedy dostępność traw osiągała szczyt. Jego zasięg ograniczał się do południowego zachodu Półwyspu Przylądkowego, kiedy pojawili się tam Europejczycy, ale dowody kopalne i rysunki naskalne wskazują na niegdysiejszy większy zasięg. Czytaj więcej…

2018-05-07

Antylopowiec modry – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, żyjącego w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Należał do tego samego rodzaju, co antylopowiec koński i antylopowiec szablorogi, ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania genetyczne potwierdziły status antylopowca modrego jako odrębnego gatunku. Największy okaz ma wysokość 119 cm w kłębie. Jego rogi mierzone wzdłuż krzywizny mają 56,5 cm długości. Futro ma jednolitą barwę niebieskawoszarą z bladobiaławym brzuchem. Grzywa wykształcona była gorzej niż u antylopowców końskiego i szablorogiego. Krótsze uszy kończyły się bardziej tępo, bez czerni. Miał też ciemniejszy pęczek włosów na ogonie oraz mniejsze zęby. Żywił się niską roślinnością zielną. Być może cielił się podczas opadów deszczu, kiedy dostępność traw osiągała szczyt. Jego zasięg ograniczał się do południowego zachodu Półwyspu Przylądkowego, kiedy pojawili się tam Europejczycy, ale dowody kopalne i rysunki naskalne wskazują na niegdysiejszy większy zasięg. Czytaj więcej…

2018-05-14

Antylopowiec modry – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, żyjącego w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Należał do tego samego rodzaju, co antylopowiec koński i antylopowiec szablorogi, ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania genetyczne potwierdziły status antylopowca modrego jako odrębnego gatunku. Największy okaz ma wysokość 119 cm w kłębie. Jego rogi mierzone wzdłuż krzywizny mają 56,5 cm długości. Futro ma jednolitą barwę niebieskawoszarą z bladobiaławym brzuchem. Grzywa wykształcona była gorzej niż u antylopowców końskiego i szablorogiego. Krótsze uszy kończyły się bardziej tępo, bez czerni. Miał też ciemniejszy pęczek włosów na ogonie oraz mniejsze zęby. Żywił się niską roślinnością zielną. Być może cielił się podczas opadów deszczu, kiedy dostępność traw osiągała szczyt. Jego zasięg ograniczał się do południowego zachodu Półwyspu Przylądkowego, kiedy pojawili się tam Europejczycy, ale dowody kopalne i rysunki naskalne wskazują na niegdysiejszy większy zasięg. Czytaj więcej…

2018-05-21

Antylopowiec modry – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, żyjącego w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Należał do tego samego rodzaju, co antylopowiec koński i antylopowiec szablorogi, ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania genetyczne potwierdziły status antylopowca modrego jako odrębnego gatunku. Największy okaz ma wysokość 119 cm w kłębie. Jego rogi mierzone wzdłuż krzywizny mają 56,5 cm długości. Futro ma jednolitą barwę niebieskawoszarą z bladobiaławym brzuchem. Grzywa wykształcona była gorzej niż u antylopowców końskiego i szablorogiego. Krótsze uszy kończyły się bardziej tępo, bez czerni. Miał też ciemniejszy pęczek włosów na ogonie oraz mniejsze zęby. Żywił się niską roślinnością zielną. Być może cielił się podczas opadów deszczu, kiedy dostępność traw osiągała szczyt. Jego zasięg ograniczał się do południowego zachodu Półwyspu Przylądkowego, kiedy pojawili się tam Europejczycy, ale dowody kopalne i rysunki naskalne wskazują na niegdysiejszy większy zasięg. Czytaj więcej…

2018-05-28

Antylopowiec modry – gatunek wymarłego ssaka z rodziny wołowatych, żyjącego w Afryce Południowej do końca XVIII wieku. Należał do tego samego rodzaju, co antylopowiec koński i antylopowiec szablorogi, ale był mniejszy. Czasem uznaje się go za podgatunek antylopowca końskiego, ale badania genetyczne potwierdziły status antylopowca modrego jako odrębnego gatunku. Największy okaz ma wysokość 119 cm w kłębie. Jego rogi mierzone wzdłuż krzywizny mają 56,5 cm długości. Futro ma jednolitą barwę niebieskawoszarą z bladobiaławym brzuchem. Grzywa wykształcona była gorzej niż u antylopowców końskiego i szablorogiego. Krótsze uszy kończyły się bardziej tępo, bez czerni. Miał też ciemniejszy pęczek włosów na ogonie oraz mniejsze zęby. Żywił się niską roślinnością zielną. Być może cielił się podczas opadów deszczu, kiedy dostępność traw osiągała szczyt. Jego zasięg ograniczał się do południowego zachodu Półwyspu Przylądkowego, kiedy pojawili się tam Europejczycy, ale dowody kopalne i rysunki naskalne wskazują na niegdysiejszy większy zasięg. Czytaj więcej…