Wikiprojekt:Skoki narciarskie/Dopracowywanie artykułów/Wielka Krokiew
| Punkt konstrukcyjny K120 | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Data otwarcia | |
| Rozmiar skoczni (HS) |
134 m |
| Igelit |
jest |
| Rekord |
140 m |
| (2003-01-18) | |
| Kluby | |
Wielka Krokiew im. Stanisława Marusarza - to największa wśród zakopiańskich skoczni o punkcie konstrukcyjnym K-120. Położona na północnym stoku góry Krokiew[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wielka Krokiew w Zakopanem została wybudowana na przełomie 1924 i 1925 roku wg projektu Karola Stryjeńskiego, a uroczyście otwarta 22 marca 1925 roku[2]. Najdłuższy skok, uznany za pierwszy rekord skoczni to 36 metrów, które podczas zawodów inaugurujących skakanie na Wielkiej Krokwi osiągnął Stanisław Gąsienica Sieczka.
Na skoczni w Zakopanem trzykrotnie odbyły się konkursy o Mistrzostwo Świata w skokach narciarskich, organizowane przez Międzynarodową Federację Narciarską. Pierwszy z konkursów odbył się w 1929 roku. Na podium tego konkursu znalazło się trzech reprezentantów Norwegii. Pierwsze miejsce zajął Sigmund Ruud, drugie Kristian Johansson, a trzecie Hans Kleppen. Najwyżej sklasyfikowanym Polakiem w tym konkursie okazał się być Bronisław Czech, który uplasował się na dziesiątym miejscu. W trakcie konkursu ustanowiony został nowy rekord obiektu. Osiągnął go Stanisław Gąsienica Sieczka, który skoczył 66 metrów. Zwycięzca konkursu, Sigmund Ruud skoczył 4,5 metra dalej, jednak nie ustał skoku.
W 1939 roku, tuż przed rozpoczęciem Mistrzostw Świata, Wielka Krokiew została przebudowana. Konkursy o MŚ w narciarstwie klasycznym odbyły się od 11 do 19 lutego 1939. Konkurs skoków odbył się 19 lutego. Zwyciężył Josef Bradl, Austriak startujący w barwach Niemiec. Drugie miejsce zajął Birger Ruud, a trzecie Arnholdt Kongsgaard. Wśród reprezentantów Polski najwyżej uplasował się Stanisław Marusarz, który był piąty. Poza tym na jedenastym miejscu znalazł się Jan Kula, junior z klubu SN PTT. Zawody okazały się być sukcesem organizacyjnym. Zamknięte zostały przy świetle wojskowych reflektorów. Po zawodach przemówienia wygłosili: prezydent RP, Ignacy Mościcki oraz prezes FIS, major Oestgaard.
Z powodu wybuchu II wojny światowej do 1945 roku nie rozgrywano żadnych zawodów w skokach narciarskich. Po wojnie skoczkowie ponownie wzięli udział w zawodach na Wielkiej Krokwi. Ku pamięci tych, którzy zginęli od 1946 roku z inicjatywy Ignacego Bujaka w Zakopanem odbywa się Memoriał im. Bronisława Czecha w konkurencjach klasycznych i alpejskich. Początkowo organizowany był w formie czwórboju (biegi, skoki, slalom, zjazd). W momencie dołączenia także konkurencji alpejskich, patronką memoriału stała się także Helena Marusarzówna. W 1952 roku memoriał stał się konkursem na światowym poziomie, do Zakopanego przyjeżdżali najlepsi zawodnicy świata, którzy brali udział w międzynarodowych zawodach w konkurencjach klasycznych.
Przed Mistrzostwami Świata w 1962 roku Wielka Krokiew po raz kolejny została zmodernizowana. Profil skoczni został gruntownie zmieniony, wybudowany został stadion, po obu stronach zeskoku powstały metalowe trybuny dla kibiców. Wszystkie zmiany zostały wprowadzone za sprawą Jerzego Muniaka. Stanisław Karpiel zaprojektował pawilon na zeskoku. W 1962 roku po raz pierwszy w historii MŚ odbył się konkurs skoków na średniej skoczni. Wystartowało w nim 62 zawodników. Wygrał Toralf Engan, drugi okazał się być Antoni Łaciak (LZS Szczyrk), a trzeci Helmut Recknagel. Na siódmym miejscu został sklasyfikowany Gustaw Bujok (Start Wisła). W konkursie na Wielkiej Krokwi zwyciężył Recknagel przed Nikołajem Kamienskim i Niilo Halonenem.