Willa „Florianka” w Rudzie Śląskiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
willa „Florianka”
Symbol zabytku nr rej. A/1606/95 z 31.05.1995
Ilustracja
willa „Florianka”
Państwo

 Polska

Województwo

 śląskie

Miejscowość

Ruda Śląska

Adres

ul. P. Niedurnego 73

Typ budynku

willa w ogrodzie

Styl architektoniczny

eklektyzm

Rozpoczęcie budowy

1905 lub 1910

Pierwszy właściciel

Huta „Pokój”

Kolejni właściciele

Miasto Ruda Śląska

Położenie na mapie Rudy Śląskiej
Mapa konturowa Rudy Śląskiej, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „willa „Florianka””
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole znajduje się punkt z opisem „willa „Florianka””
Położenie na mapie województwa śląskiego
Mapa konturowa województwa śląskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „willa „Florianka””
Ziemia50°17′18,51″N 18°52′28,81″E/50,288475 18,874669

Willa „Florianka” w Rudzie Śląskiej – zabytkowa willa znajdująca się przy ul. Piotra Niedurnego w Rudzie Śląskiej, w dzielnicy Nowy Bytom, wybudowana w 1905 lub 1910 roku. Willa w 1995 roku została wpisana do rejestru zabytków pod numerem A/1606/95.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Willa wybudowana została w roku 1905 lub 1910[1]. Pierwotna funkcja budynku jest różnie wskazywana. Według niektórych źródeł był to budynek z pokojami gościnnymi dla gości huty „Pokój”[2], według innych – mieszkanie dyrektora huty lub też klub dla pracowników[1]. Zdaniem Łukasza Urbańczyka, Miejskiego Konserwatora Zabytków w Rudzie Śląskiej, najbardziej prawdopodobną hipotezą jest wybudowanie willi w 1905 roku jako domu dla dyrektora[1].

Autor projektu budynku nie jest znany. Willa prawdopodobnie wzorowana była na willi „Antonius” we Wrocławiu, zaprojektowanej przez Paula Kleina oraz Georga Wolfa z Wrocławia[3].

W latach 1945–1990 w willi mieściło się przedszkole[4]. W latach 1995–1996 przeprowadzono remont budynku[5] mający na celu jego adaptację na „Pensjonat Florianka”. Projekt adaptacji wykonali architekci Jan Skrzypek i Krystian Laske[4]. Pensjonat działał do 2015 roku, wówczas to właściciel obiektu – Huta Pokój – wystawił go na sprzedaż[6]. Budynek zakupiło miasto Ruda Śląska. W willi miała się mieścić biblioteka miejska lub Urząd Stanu Cywilnego, ostatecznie jednak postanowiono przeprowadzić remont, a docelowo w willi planowano utworzenie pomieszczeń na wynajem, w szczególności lokali gastronomicznych. Remont rozpoczął się w 2016 roku. Zainteresowanie lokalami było jednak małe, między innymi ze względu na późniejszą pandemię COVID-19, dlatego też miasto Ruda Śląska podjęło decyzję o przeznaczeniu budynku również na żłobek i przedszkole (2021)[7].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Willa usytuowana jest w ogrodzie[2]. Wybudowana została w stylu eklektycznym z elementami secesji i manieryzmu[8]. Jest to budynek ceglany z elewacjami z czerwonej, białej i żółtej cegły[8] oraz z detalami architektonicznymi wykonanymi z czerwonego piaskowca i niebieskiej szkliwionej cegły[9]. Willa postawiona jest na nieregularnym planie i posiada mocno rozczłonkowaną bryłę[9]. Centralnym punktem jej rzutu jest reprezentacyjny, dwukondygnacyjny hol z antresolą, z którego są wejścia do poszczególnych pomieszczeń[2], pierwotnie w układzie amfiladowym[9]. Budynek posiada dwie klatki schodowe – główną ze schodami drewnianymi i balustradą ozdobioną snycersko oraz boczną – z krętymi, stalowymi schodami[2]. Stropy są płaskie, w jednym z pomieszczeń na I piętrze – sklepienie kolebkowe[2].

Dach jest wielospadowy kryty dachówką[2]. Okna o różnych wielkościach i kształtach[9].

Elewacje:

  • północna – z dwoma skrajnymi ryzalitami pomiędzy którymi umieszczone jest wejście główne do willi. W cofniętej części, nad wejściem, znajduje się witraż z dekoracją roślinną, doświetlający hol. W jednym z ryzalitów znajduje się wejście boczne[11],
  • południowa – pięcioosiowa z nieznacznym ryzalitem zwieńczonym szczytem. Pomiędzy oknami umieszczona jest mozaika przedstawiająca św. Floriana, patrona hutników, któremu to willa zawdzięcza nazwę[9].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Urbańczyk 2022 ↓, s. 202.
  2. a b c d e f Łabuz 1995 ↓, s. 2.
  3. Urbańczyk 2022 ↓, s. 206–207.
  4. a b Urbańczyk 2022 ↓, s. 207.
  5. Łabuz 1995 ↓, s. 3.
  6. Urbańczyk 2022 ↓, s. 208.
  7. Urbańczyk 2022 ↓, s. 211–212.
  8. a b Urbańczyk 2022 ↓, s. 203.
  9. a b c d e f Urbańczyk 2022 ↓, s. 204.
  10. a b Łabuz 1995 ↓, s. 5.
  11. Urbańczyk 2022 ↓, s. 204, 205.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]