Witold Sokolnicki

Witold Piotr Sokolnicki

major dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	14 czerwca 1906 Siedlemin
Data i miejsce śmierci	1 sierpnia 1968 Poznań
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Armia Krajowa
Jednostki	15 Pułk Ułanów Poznańskich Krakowska Brygada Kawalerii
Stanowiska	I oficer sztabu kwatermistrz brygady
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Późniejsza praca	Prezes Okręgowego Związku Spółdzielni Inwalidów w Poznaniu
Odznaczenia

Witold Piotr Sokolnicki (ur. 14 czerwca 1906 w Siedleminie, zm. 1 sierpnia 1968 w Poznaniu) – major dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego i Armii Krajowej, działacz społeczny i gospodarczy.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Witolda i Izabeli z Potockich. Nauki pobierał w Gimnazjum Ignacego Paderewskiego w Poznaniu otrzymując w 1924 roku świadectwo maturalne.

W latach 1924-1925 odbywał służbę w Szkole Podchorążych Rezerwy Kawalerii Nr 3 przy 3 Dywizji Kawalerii w Śremie, a w latach 1925–1927 w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu. 11 sierpnia 1927 roku Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1927 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii, a minister spraw wojskowych wcielił do 15 pułku ułanów w Poznaniu. W pułku służył przez siedem lat. 15 sierpnia 1929 został mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1929 i 1. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. 3 listopada 1934 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza kursu normalnego 1934–1936. W 1935, po ukończeniu pierwszego roku, razem z Franciszkiem Hermanem został wysłany do Francji, gdzie przez kolejne dwa lata studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu (franc. École Supérieure de Guerre). Na stopień rotmistrza został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 59. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. W tym samym roku, po powrocie do kraju, został przydzielony do Krakowskiej Brygady Kawalerii na stanowisko I oficera sztabu. W czasie kampanii wrześniowej 1939 był kwatermistrzem Krakowskiej BK. Został trzykrotnie ranny i stracił nogę.

Od 1941 do 1944 roku działał w Warszawie w Biurze Studiów Komendy Głównej Armii Krajowej i awansując do stopnia majora. 8 sierpnia 1944 roku walcząc w powstaniu warszawskim został przez Niemców aresztowany, ale zdołał zbiec i ukrywał się w Krakowie do wyzwolenia.

Powrócił do Wielkopolski, gdzie od 1950 do 1957 roku w Poznaniu był prezesem Okręgowego Związku Spółdzielni Inwalidów. Od następnego roku był w Warszawie w Zarządzie Głównym Związku Inwalidów Wojennych wiceprezesem oraz w Poznaniu prezesem zarządu tego Związku. Od 1961 roku radny Miejskiej Rady Narodowej w Poznaniu, pełniąc swoje obowiązki aż do śmierci. Działacz Związku Bojowników o Wolność i Demokrację oraz współorganizator Polskiego Towarzystwa do Walki z Kalectwem, a w Zarządzie Głównym w Warszawie był jego członkiem. W Poznaniu był: współzałożycielem oddziału tegoż towarzystwa, członkiem rady nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz zastępcą przewodniczącego Rady Zakładu Doskonalenia Zawodowego. Z inicjatywy Witolda Sokolnickiego powstała w Polsce pierwsza Poradnia Rehabilitacji Zawodowej oraz dla ciężko poszkodowanych inwalidów wczasy wypoczynkowe w Niwce koło Poznania. Zmarł 1 sierpnia 1968 roku w Poznaniu i pochowany został na cmentarzu Junikowskim .

Jego żoną była Elżbieta Rembowska, która zginęła w powstaniu warszawskim i miał z nią córkę Aleksandrę (ur. 1943). Krystyna Fudakowska była jego drugą żoną i miał z nią córkę Beatę (ur. 1949) oraz syna Andrzeja (ur. 1950) .

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari  nr 12499 (za kampanię wrześniową)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski 
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami 
• Złoty Krzyż Zasługi 
• Srebrny Krzyż Zasługi 
• Medal za Warszawę 1939–1945 
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 

Zobacz też

• Polscy absolwenci francuskich wyższych szkół wojskowych

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski słownik biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 685. ISBN 83-01-02722-3.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.
• Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
• Witold Sokolnicki. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2019-03-28].