Wityng
Wityng (prus. wītingis) – możny pruski (staropruski), nobil, szlachcic, konny wojownik[1][2].
Pojęcie językowo pokrewne słowiańskiemu witeziowi oznaczającemu wojownika, zwycięzcę, bohatera[1].
Dokument komtura królewieckiego z 10 sierpnia 1299 roku dotyczący Sambii wymienia prawie setkę starych (starożytnych) wityngów (antiqui witingi), którzy dochowali wierności zakonowi krzyżackiemu w czasie II powstania pruskiego i innych wydarzeń lub przeszli na jego stronę w czasie walk[3][4].
W państwie krzyżackim, jako tak zwani wolni Prusowie, otrzymywali nadania ziemskie i byli powoływani do służby wojskowej (wykorzystywani m.in. w oddziałach zwiadowczych i do służby informacyjnej)[5][4][6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Powierski 2005 ↓, s. 616-617.
- ↑ Szczurowski 2019 ↓, s. 115-116.
- ↑ Seraphim 1909 ↓, s. nr 718.
- ↑ a b Szczurowski 2019 ↓, s. 137.
- ↑ Powierski 2005 ↓, s. 616.
- ↑ Dobrosielska 2017 ↓, s. 160-161.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Powierski: Prussica. Artykuły wybrane z lat 1965-1995. T. t. II. Malbork: 2005.
- Piotr Szczurowski: Podbój Prus w XIII wieku. Przyczyny „krzyżackiego” sukcesu. Sandomierz: 2019.
- August Seraphim: Preussisches Urkundenbuch. T. I. Cz. 2. Königsberg: 1909.
- Alicja Dobrosielska: Opór, oportunizm, współpraca. Prusowie wobec zakonu krzyżackiego w dobie podboju. Olsztyn: 2017.