Wojciech Kaczmarek (żołnierz)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wojciech Kaczmarek
Ilustracja
starszy ogniomistrz starszy ogniomistrz
Data i miejsce urodzenia

20 grudnia 1899
Bochum

Data i miejsce śmierci

6 grudnia 1968
Zabrze

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

1 pułk artylerii polowej Legionów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
Odznaka pamiątkowa „Orlęta” Gwiazda Przemyśla

Wojciech Kaczmarek (ur. 20 grudnia 1899 w Bochum, zm. 6 grudnia 1968 w Zabrzu) – polski urzędnik skarbowy, starszy ogniomistrz Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Jana i Charlotty z Dzikowskich[1]. Absolwent szkoły powszechnej i szkoły handlowej w Bochum. W 1917 powołany do armii niemieckiej. W listopadzie 1918 zdezerterował z niej i wyjechał do Warszawy[2][3].

Wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i służył początkowo w Sztabie Generalnym. 24 stycznia 1919 otrzymał przydział do 1 pułku artylerii polowej Legionów i w jego szeregach wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W sierpniu 1920, podczas ostrzeliwania wsi Świniuchy z otwartej pozycji przez 8 baterię pułku, pod ogniem nieprzyjacielskiego ckm z własnej inicjatywy przejął funkcję celowniczego i kontynuował celny ogień z działa[2]. 1 września 1920 dowódca 2 Armii odznaczył go Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[4].

Po wojnie zdemobilizowany. Pracował w firmach na terenie Torunia, Leszna i Mikołowa[2]. Od września 1931 pozostawał bez pracy[3]. 29 października 1932 został zatrudniony Urzędzie Skarbowym w Rybniku, w charakterze sekwestratora podatkowego[3].

We wrześniu 1939 ewakuowany do Lwowa, pracował później w Powszechnym Towarzystwie Elektrycznym w Żurawicy. Po zakończeniu II wojny światowej pracował jako urzędnik w Zabrzu. Tam też zmarł i został pochowany na miejscowym cmentarzu.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

27 września 1930 w Mikołowie zawarł związek małżeński[3]. Miał córki: Halinę Marię (ur. 30 września 1931)[5], Janinę Antoninę (ur. 1937) i Wandę Jadwigę (ur. 1943)[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Kolekcja ↓, s. 1.
  2. ↑ a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 60.
  3. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 4.
  4. ↑ Kolekcja ↓, s. 5.
  5. ↑ Kolekcja ↓, s. 2.
  6. ↑ a b c d Kolekcja ↓, s. 3.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Kaczmarek Wojciech. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.31-2359 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2023-04-15].
  • Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wojciech_Kaczmarek_(żołnierz)&oldid=71710812”