Woliborka
 Woliborka w Nowej Rudzie | |
| Kontynent | |
|---|---|
| Państwo | |
| Strumień | |
| Długość | 9,7 km |
| Powierzchnia zlewni |
15,5 km² |
| Źródło | |
| Miejsce | zach. zbocze Szerokiej, Góry Sowie |
| Wysokość |
752 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
| Ujście | |
| Recypient | Włodzica |
| Miejsce | |
| Wysokość |
394 m n.p.m. |
| Współrzędne | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Nowa Ruda  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego  | |
Woliborka (niem. Schwarzach, Volpersdorfer Bach) – strumień górski w Sudetach Środkowych w Górach Sowich w woj. dolnośląskim.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Lewy dopływ Włodzicy. Długość potoku wynosi 9,7 km. Źródła potoku znajdują się na wysokości 752 m n.p.m. na zachodnim stoku góry Szerokiej (827 m n.p.m.) w Górach Sowich. Strumień w górnym biegu płynie Doliną Woliborki przez las, wzdłuż drogi wojewódzkiej nr 384 a dalej doliną oddzielającą Garb Dzikowca od Obniżenia Noworudzkiego wzdłuż drogi wojewódzkiej nr 385 w kierunku ujścia do Włodzicy w Nowej Rudzie. Zasadniczy kierunek biegu Woliborki jest zachodni. Jest to strumień górski zbierający wody ze zboczy Garbu Dzikowca i południowych zboczy Gór Sowich. Strumień częściowo uregulowany jedynie w okolicy Nowej Rudy, w większości swojego biegu nieuregulowany o wartkim prądzie wody, średni spadek wynosi 32,5‰. Z wyjątkiem odcinka przyźródłowego wzdłuż całego potoku ciągnie się miejscowość Wolibórz. Wskutek tego, praktycznie na całej długości, brzegi są umocnione murami oporowymi oraz jest zanieczyszczony ściekami bytowymi. W środkowej strefie potoku występuje: pstrąg potokowy, kiełb i karaś srebrzysty[1]. W okresach wzmożonych opadów i wiosennych roztopów stwarza poważne zagrożenie powodziowe. Kilkakrotnie występował z brzegów podtapiając przyległe miejscowości.
W latach 1879–1880 nad Woliborką w Nowej Rudzie wzniesiono najwyższy most kolejowy w ówczesnych Niemczech (wysokość 36 m).
Miejscowości nad Woliborką[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- K. R. Mazurski; Przewodnik turystyczny: Góry Sowie; Wyd. Sudety; Wrocław 1996, ISBN 83-85550-84-4.
- Praca zbiorowa; mapa turystyczna ; „Góry Sowie”; skala 1:35 000; Wyd. „Plan”; J.Góra 2007–2008 ISBN 978-83-60975-44-2.
- K.W. Brygier, T. Śnieżek; Przewodnik turystyczny: Góry Sowie; Wyd. „Plan”; J. Góra 2006., ISBN 83-60044-74-0.