ZPiT Suszanie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Zespół Pieśni i Tańca Suszanie – najstarszy zespół folklorystyczny na Zaolziu, powstał przy miejscowym kole PZKO w Suchej Górnej.

Kierownicy zespołu[edytuj | edytuj kod]

  • Jerzy Taraba – założyciel
  • Alojzy Godula
  • Alojzy Adamiec
  • Janina Nowak – Tomiczek
  • Janina Rzyman
  • Barbara Mračna – współczesny kierownik

Repertuar[edytuj | edytuj kod]

Działalność zespołu można podzielić na część taneczną, muzyczną i śpiewaczą. W swym repertuarze grupa prezentuje zwyczaje, tańce i pieśni ludowe, a jako bazę do swych programów wykorzystuje tańce ludowe oraz autentyczne pieśni ludowe regionu Śląska Cieszyńskiego. Niepodzielną częścią repertuaru Suszan są tańce z różnych części Polski (Kraków, Łowicz, Rozbark), jak również ze Słowacji (Myjawa, Trenčin). Nie brakuje też tańców czeskich i morawskich. Suszanie są też znani z tego, że corocznie przygotowują specjalne programy rozrywkowe w okresie karnawałowym[1]:

  • Suita tańców krakowskich
  • Suita tańców śląskich
  • Suita tańców łowickich
  • Suita tańców słowackich
  • Suita tańców czeskich

Wyjazdy zagraniczne[edytuj | edytuj kod]

Zespół wyjeżdża na różne zagraniczne wyjazdy. Najczęściej wyjeżdża do Polski albo Słowacji. Zespół był także we Francji, Włoszech, Holandii, Niemczech, bywała Jugosławia, Austrii itp.

Odznaczenia i medale[edytuj | edytuj kod]

Za zasługi[edytuj | edytuj kod]

  • odznaka brązowa w roku 1962
  • odznaka srebrna w roku 1967
  • odznaka złota w roku 1977

Zasłużony dla związku[edytuj | edytuj kod]

  • II stopnia (srebrna) w roku 1983
  • I stopnia (złota) w roku 1988

Laureat GRAND PRIX[edytuj | edytuj kod]

  • X Światowego Festiwalu Polonijnych Zespołów Folklorystycznych w Rzeszowie w roku 1996

"Tacy jesteśmy 2004"[edytuj | edytuj kod]

  • za program jubileuszu 50-lecia zespołu w roku 2003

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. O Zespole Suszanie – MK PZKO Sucha Górna [online] [dostęp 2020-03-22] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Suszanie, Renata Zydrova i inni, Studio G Havířov, 2018.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]