Zdzisław Gergowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zdzisław Gergowicz
Data i miejsce urodzenia

20 maja 1920
Lwów

Data śmierci

18 września 1992

profesor nauk technicznych
Specjalność: budownictwo podziemne, mechanika górotworu, mechanika gruntów
Alma Mater

Akademia Górniczo-Hutnicza w Krakowie

Doktorat

1958

Habilitacja

1962
Politechnika Gdańska

Profesura

1968

Nauczyciel akademicki
Uczelnia

Politechnika Wrocławska

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej Odznaka tytułu honorowego „Zasłużony Nauczyciel PRL”

Zdzisław Gergowicz (ur. 20 maja 1920 we Lwowie, zm. 18 września 1992) – polski inżynier dróg i mostów.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1938 ukończył szkołę średnią i rozpoczął studia w Politechnice Lwowskiej na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej. W latach 1939-1944 pracował początkowo jako robotnik, a następnie technik budowlany, kontynuując studia w "Technische Institut" we Lwowie. W 1944 został wywieziony na roboty do Wrocławia. Po zakończeniu wojny zgłosił się do pracy w ekipie Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Absolwent z 1946 Akademii Górniczej w Krakowie[1]. Od 1947 zajmuje stanowisko st. asystenta w Katedrze Budowy Mostów, organizował zajęcia dydaktyczne z budownictwa podziemnego na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Wrocławskiej. Brał też czynny udział w odbudowie Wrocławia. Po uzyskaniu doktoratu 1958 objął kierownictwo Zakładu Budownictwa Podziemnego w Katedrze Fundamentowania na Wydziale Górniczym Politechniki Wrocławskiej[1]. Habilitację otrzymał w 1962 na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej. Nominację na profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1968, a tytuł profesora w 1977[2]. Kierownik Katedry Mechaniki Górotworu i Budownictwa Podziemnego (1965–1968) i Zakładu Mechaniki Górotworu i Budownictwa Podziemnego (1968–1990), dyrektor Instytutu Geotechniki (1975–1981 i 1988–1990)[3] i dziekan Wydziału Górniczego (1968-1972)[1].

Należał do Międzynarodowego Komitetu Mechaniki Gruntów i Fundamentowania, Międzynarodowego Biura Mechaniki Górotworu, Międzynarodowego Stowarzyszenia Mechaniki Skał. Wypromował 10 doktorów, autor 70 publikacji i 6 skryptów[3].

Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Złotym Krzyżem Zasługi, odznaką Zasłużonego Nauczyciela[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]