Zdzisław Jankiewicz

Zdzisław Kazimierz Jankiewicz
Państwo działania	Polska
Data urodzenia	18 czerwca 1933
	prof. dr hab. nauk technicznych
Alma Mater	Wojskowa Akademia Techniczna
Doktorat	1968 – nauki techniczne ; WAT
Habilitacja	1980 – nauki techniczne ; WAT
Profesura	1983
	nauczyciel akademicki
uczelnia	Wojskowa Akademia Techniczna
	Odznaczenia

Zdzisław Kazimierz Jankiewicz (ur. 18 czerwca 1933 w Grodzeniu) – polski inżynier, nauczyciel akademicki w Wojskowej Akademii Technicznej, profesor nauk technicznych, pułkownik Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Fakultetu Łączności Wojskowej Akademii Technicznej - inżynier (1955) na podstawie pracy pt. Radiostacja z modulacją kodowo-impulsową oraz magister inżynier (1957) na podstawie pracy pt. Wpływ warunków atmosferycznych scharakteryzowanych indeksem M na rozchodzenie się fal troposferycznych. Stopień doktora nauk technicznych uzyskał w 1968 w macierzystej uczelni na podstawie rozprawy pt. Optyczne pobudzanie mikrofalowych wzmacniaczy kwantowych. W 1972 uzyskał w tej samej uczelni stopień (etat) docenta, a w 1980 stopień doktora habilitowanego na podstawie monografii pt. Generacja serii impulsów laserowych metodą stopniowego wyłączania strat rezonatora. W 1983 otrzymał tytuł naukowy profesora^[1].

Przez całą karierę zawodową związany z Wojskową Akademią Techniczną. W latach 1955-1972 pracownik naukowo-dydaktyczny w Katedrze Radiotechniki (kierownik pracowni, kierownik zespołu). W latach 1972-1975 pracował w Instytucie Elektroniki Kwantowej (zastępca komendanta instytutu).

W tym czasie (1968-1976) jako zastępca Komendanta Instytutu kierował Zespołem Laserów Dużej Mocy i Energii, który zbudował laser dla gen. dyw. prof. Sylwestra Kaliskiego, za pomocą którego w 1973 zarejestrowane zostały neutrony syntezy termojądrowej.

W latach 1975-1980 pracował w Instytucie Układów Mikrofalowych i Laserowych (zastępca szefa instytutu ds. naukowych). W 1980 objął stanowisko szefa nowo utworzonego Instytutu Optoelektroniki Wydziału Elektroniki WAT. Był inicjatorem oraz głównym współorganizatorem procesu dydaktycznego dla studentów tej specjalności. W związku z decyzją Ministra Obrony Narodowej w 1992 o wydzieleniu Instytutu Optoelektroniki z Wydziału Elektroniki WAT, zostaje jego komendantem i pełni tę funkcję do czasu włączenia IEK WAT (Instytutu Elektroniki Kwantowej WAT) do IOE WAT (Instytutu Optoelektroniki WAT) w 1994. W Instytucie Optoelektroniki pracował na stanowisku profesora zwyczajnego aż do przejścia na emeryturę w 2021^[1]^[2].

W latach 1994-2020 współpracował również z Instytutem Technologii Materiałów Elektronicznych (ITME) w Warszawie na stanowiskach Kierownika dwóch PBZ (Programów Badawczych Zamawianych w latach 1994-2007) oraz doradcy dyrektora (2007-2020).

Od 1954 zdobywał kolejne stopnie oficerskie: podporucznik (1954), kapitan (1955), major (1960), podpułkownik (1968) i pułkownik (1970).

Członek towarzystw naukowych, w tym m.in. członek zwyczajny Towarzystwa Naukowego Warszawskiego (Wydział VI Nauk Technicznych), członek założyciel i członek honorowy Polskiego Towarzystwa Sensorowego, wieloletni członek Komitetów Meteorologii i Aparatury Naukowej oraz Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk, członek założyciel i wieloletni wiceprzewodniczący Polskiego Komitetu Optoelektroniki SEP^[1].

Współorganizator większości konferencji naukowych i szkół z tematyki optoelektroniki. Autor i współautor ponad 290 publikacji naukowych i szkół z tematyki optoelektroniki, a także 15 patentów. Promotor 15 obronionych prac doktorskich.