Znak geodezyjny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Naziemny znak geodezyjny o podwójnej stabilizacji w postaci słupa np. betonowego z podcentrem w postaci butelki
1) rzut z góry
2) rzut z boku
Galeria
Nadziemny (ścienny) znak geodezyjny (reper) zastabilizowany na ścianie budynku
Znak pomiarowy na szczycie Mężykowej
Naziemny znak geodezyjny w postaci gwoździa pomiarowego
Znak zamarkowany na skale
Znak graniczny

Znak geodezyjny – podlegający ochronie[1] znak z trwałego materiału, określający położenie punktów poziomej i wysokościowej (repery) osnowy geodezyjnej[2]. Znaki geodezyjne materializują punkty osnowy w terenie.

Znaki geodezyjne powinny być wykonane zgodnie z zasadami określonymi w wytycznych technicznych G-1.9 "Katalog znaków geodezyjnych oraz zasady stabilizacji punktów". Typy znaków i sposoby ich stabilizacji uzależnia się od rodzaju gruntu oraz lokalizacji punktu.

Punkty osnowy grawimetrycznej i magnetycznej określane są mianem "znaków grawimetrycznych" i "znaków magnetycznych".

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Art. 2 pkt 5 Ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. z 2021 r. poz. 1990) zgodnie ze sposobem i w trybie określonymi w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 15 kwietnia 1999 r. w sprawie ochrony znaków geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych (Dz.U. z 1999 r. nr 45, poz. 454, z późn. zm.).
  2. Art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne.