Związek Niższych Pracowników Poczt Telefonów i Telegrafów
Związek Niższych Pracowników Poczt, Telefonów i Telegrafów Rzeczypospolitej Polskiej – związek zawodowy, a także organizacja paramilitarna w II RP.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Związek Pracowników Poczt powstał w 1919 roku i liczył około 10 tysięcy członków. 25 lipca 1925 r. doszło do rozłamu i powstał Związek Niższych Pracowników Poczt, Telefonów i Telegrafów z główną siedzibą w Warszawie. W początkowym okresie członkowie związku walczyli o odpowiednie uposażenie i wyposażenie np. ciepłe czapki. Związkowcy mogli liczyć też na darmową pomoc lekarską, dostawali przeróżne dodatki socjalne, zniżki, zapomogi społeczne, jak i zadbali o jednolity typ umundurowania[1].
Dzięki sympatiom Józefa Piłsudskiego, przy związku utworzono Pocztowe Przysposobienie Wojskowe. Była to działalność paramilitarna w ramach związku, w której każdy pracownik musiał zostać przeszkolony[2].
W latach późniejszych związek liczył ok. 13,5 tysiąca osób[1][3].
Związek wydawał dwa pisma „Nasza poczta”[1], a także „Pocztowe Przysposobienie Wojskowe”[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Stanisław. Red. Kiszka, Nasza Poczta. Organ Związku Niższych Pracowników Poczt, Telegrafów i Telefonów Rzeczypospolitej Polski[!]. 1928, nr 12, 1 października 1928 [dostęp 2022-03-05] (pol.).
- ↑ a b Dobrowolska Halina i inni, Pocztowe przysposobienie obronne, 1937.
- ↑ Związek Pracowników Poczt, Telegrafów i Telefonów Rzeczypospolitej Polskiej, Książka pamiątkowa powstania Związku Niższych Pracowników Poczt, Telegrafów i Telefonów Rzeczypospolitej Polskiej 1924-1928, 1928.