Zygmunt Pawłowicz (oficer)
 podpułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
17 maja 1894 |
|---|---|
| Data śmierci |
? |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
     
| |
Zygmunt Pawłowicz (ur. 17 maja 1894 w Rydze, zm. ?) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem Mikołaja i Zofii Oberkampf. Do Wojska Polskiego został przyjęty z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Służył w 5 Pułku Strzelców Podhalańskich. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 1067. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1]. Później został przeniesiony do 53 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych w Stryju na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta kadry batalionu zapasowego[2]. W 1924, po likwidacji kadry batalionu zapasowego, kontynuował służbę w 53 pp[3]. Później został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[4]. 18 lutego 1928 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 40. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. Z dniem 5 stycznia 1931 został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza dwuletniego Kursu 1930/32[6][7][8]. Z dniem 1 listopada 1932, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie[9]. W listopadzie 1933 został przeniesiony do 25 Pułku Piechoty w Piotrkowie na stanowisko dowódcy I batalionu[10]. Batalionem dowodził do 28 kwietnia 1936[11]. Następnie został przeniesiony do 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku na stanowisko szefa sztabu[12]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1937 i 23. lokatą w korpusie oficerów piechoty[13].
W czasie kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku szefa sztabu 21 DPG[14]. Dostał się do niemieckiej niewoli. Przebywał w Oflagu VII A Murnau[15].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5644
- Krzyż Walecznych[16]
- Złoty Krzyż Zasługi (1938)[17]
- Medal Niepodległości (20 lipca 1932)[18]
- Krzyż Wojenny (Francja)[19]
- Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)[19]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 55.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 275, 414.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 252, 357.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 128, 182.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 lutego 1928 roku, s. 45.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 28 stycznia 1931 roku, s. 6.
- ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 96.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 799.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 405.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 8.
- ↑ Jarno 2003 ↓, s. 98.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 536.
- ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 377.
- ↑ Steblik 1989 ↓, s. 256, 280, 282, 617, 706, 759.
- ↑ Straty ↓.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 31.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 12 „za zasługi w służbie wojskowej”.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 275.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Witold Jarno. Garnizon piotrkowski w okresie międzywojennym (1921–1939). „Acta Universitatis Lodziensis. Folia Historica”. 76, 2003. Łódź: Wydawnictwo Uniwersytetu Łódzkiego. ISSN 0208-6050.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2003. ISBN 83-7188-691-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
- Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07434-8.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2020-10-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-10-11)].
- Absolwenci Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie
- Dowódcy batalionów 25 Pułku Piechoty (II RP)
- Jeńcy Oflagu VII A Murnau
- Ludzie urodzeni w Rydze
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Medalem Niepodległości
- Odznaczeni Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Oficerowie 53 Pułku Piechoty Strzelców Kresowych
- Oficerowie dyplomowani II Rzeczypospolitej
- Oficerowie piechoty Korpusu Ochrony Pogranicza
- Podpułkownicy piechoty II Rzeczypospolitej
- Polacy odznaczeni Krzyżem Wojennym (Francja)
- Polacy odznaczeni Medalem Zwycięstwa
- Szefowie sztabu 21 Dywizji Piechoty Górskiej
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1894
- Zmarli w 1940