Małyszyn Górny
51°06′58″N 21°08′20″E/51,116111 21,138889
| wieś | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) |
804[2] |
| Strefa numeracyjna |
41 |
| Kod pocztowy |
27-220[3] |
| Tablice rejestracyjne |
TST |
| SIMC |
0252718[4] |
Położenie na mapie gminy Mirzec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego  | |
Położenie na mapie powiatu starachowickiego  | |
| 51°06′58″N 21°08′20″E/51,116111 21,138889[1]
| |
Małyszyn Górny – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie starachowickim, w gminie Mirzec[4][5].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Najświętszej Maryi Panny Różańcowej w Jasieńcu Iłżeckim[6].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Wieś wspominana przez Długosza w wieku XV w parafii Mirzec (Jan Długosz L.B.II, 479)[7].
W wieku XIX opisany jest Małyszyn wieś i osada leśna nad rzeką Kierzek, w powiecie iłżeckim, gminie Lubienia, parafia Iłża. Wieś odległa 7 wiorst od Iłży.
W 1827 r. parafia Mirzec; wieś rządowa 41 domów, 263 mieszkańców.
W roku 1885 było 74 domów, 446 mieszkańców, 1021 mórg włościańskich i 1 morga rządowa.
Osada leśna posiadała 3 domy i 11 mieszkańców na 30 morgach ziemi. Należała wówczas do starachowickich zakładów żelaznych.
- Legenda Małyszyna zaczyna się w Jasieńcu, bo na tamtych ziemiach mieszkała matka z synem który nie miał imienia. Chłopiec pewnego dnia poszedł popływać na tereny Małyszyna.Gdy chłopiec nie wracał matka rozpoczęła jego poszukiwania krzycząc :"Mały synku,mały synku",chłopiec utopił się a matka wróciła do domu z krzykiem i płaczem. I tak powstała nazwa Małyszyna.
Małyszyn Stary dostał nazwę Dolnego, ponieważ jest tam dołek a Małyszyn dostał nazwę Małyszyna Górnego, ponieważ jest góra małyszyńska
Zabytki Małyszyna Górnego[edytuj | edytuj kod]
- Dom (Małyszyn Górny 15), drewniany, własność F. Wójcik, 1916 r.
- Zespół zagrody (Małyszyn Górny 80)
- Dom, drewniany, własność A. Łęcka, ok. 1915 r.
- Stodoła, drewniana, własność A. Łęcka, ok. 1915 r.
- Zespół zagrody (Małyszyn Górny 112)
- Dom, drewniany, własność J. Styk, 1923 r.
- Obora, drewniana, własność J. Styk, 1924 r.
- Stodoła, drewniana, własność J. Styk, 1924 r.
- Zespół zagrody (Małyszyn Górny 113)
- Dom, drewniany, własność A. Surda, ok. 1920 r.
- Stodoła, drewniana, własność A. Surda, ok. 1920 r.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 77248
- ↑ Wieś Małyszyn Górny w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-02-20], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 763 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ Małyszyn, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 83.
- Siedziba gminy: Mirzec
| Wsie |
|
|---|---|
| Osady leśne | |
| Części wsi |
|
