Mikołajki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mikołajki
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Mikołajki z lotu ptaka
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 warmińsko-mazurskie

Powiat

mrągowski

Gmina

Mikołajki

Prawa miejskie

1726

Burmistrz

Piotr Jakubowski

Powierzchnia

8,85 km²

Wysokość

116–150 m n.p.m.

Populacja (31.12.2017)
• liczba ludności
• gęstość


3852[1][2]
413,3 os./km²

Strefa numeracyjna

(+48) 87

Kod pocztowy

11-730

Tablice rejestracyjne

NMR

Położenie na mapie gminy Mikołajki
Mapa konturowa gminy Mikołajki, w centrum znajduje się punkt z opisem „Mikołajki”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Mikołajki”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Mikołajki”
Położenie na mapie powiatu mrągowskiego
Mapa konturowa powiatu mrągowskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Mikołajki”
Ziemia53°48′13″N 21°34′18″E/53,803611 21,571667
TERC (TERYT)

2810024

SIMC

0977723

Urząd miejski
ul. Kolejowa 7
11-730 Mikołajki
Strona internetowa

Mikołajki (niem. Nikolaiken[3]) – miasto w województwie warmińsko-mazurskim, w powiecie mrągowskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Mikołajki. Położone na Mazurach, w Krainie Wielkich Jezior Mazurskich, nad jeziorami: Tałty i Jeziorem Mikołajskim.

Według danych z 1 stycznia 2018 Mikołajki liczyły 3852 mieszkańców[1]. W Mikołajkach znajduje się Stacja Badawcza Instytutu Nenckiego PAN[4] oraz Stacja Hydrologiczno-Meteorologiczna Instytutu Meteorologii i Gospodarki Wodnej.

W miejscowości działało Państwowe Gospodarstwo Rybackie Mikołajki[5], obecnie sprywatyzowane Gospodarstwo Rybackie Sp. z o.o.

Położenie[edytuj | edytuj kod]

1 stycznia 2010 powierzchnia miasta wynosiła 8,85 km²[6].

Miasto znajduje się na wysokości od 116 do 150 m n.p.m.[potrzebny przypis]

Mikołajki leżą na Mazurach[7], na obszarze dawnej Galindii[8][9]. Położone w Krainie Wielkich Jezior Mazurskich. W Mikołajkach łączą się Tałty z Jeziorem Mikołajskim. W czasach krzyżackich były to dwa oddzielne jeziora połączone strumieniem.[potrzebny przypis] Przy północno-wschodniej granicy miasta położone jest także jezioro Łuknajno.

Widok na miasto z Jeziora Mikołajskiego
Widok na miasto z Jeziora Mikołajskiego

Historia[edytuj | edytuj kod]

Nazwa miejscowości pochodzi od patrona kościoła św. Mikołaja. W miejscu Mikołajek pierwotnie znajdowała się staropruska osada.

Pierwsza wzmianka o miejscowości pochodzi z 1444 r. Od 1466 pod zwierzchnictwem Korony Królestwa Polskiego jako lenno pod zarządem krzyżackim. W 1515 na przesmyku jeziora powstał pierwszy stały most, za przejazd pobierano myto, którego część była przekazywana Krzyżakom. Przy moście wybudowano dwie karczmy. Przywileje dla karczmarzy zostały odnowione w 1516, byli oni zobowiązani do transportu krzyżackich szat i żywności (każdy wozem dwukonnym) do Rynu i z powrotem. Krzyżacy w Mikołajkach wybudowali dwór i karczmę, posiadali monopol na połów ryb, które eksportowali. Głównym zajęciem mieszkańców było flisactwo i wyrąb drewna, a także tkactwo, Mikołajki słynęły z wyrobu włosianki z krowiej i końskiej sierści, z której szyto mazurskie spódnice.

Kościół w Mikołajkach przed reformacją nie był ujęty w wykazie parafii i kościołów filialnych w archiprezbiteratach warmińskich. Kościół w Mikołajkach najprawdopodobniej obsługiwał krzyżacki kapelan z Rynu. Po sekularyzacji zakonu krzyżackiego, większość mazurskich parafii protestanckich otrzymała pastorów mówiących po polsku. W 1539 Mikołajki zamieszkiwali niemal wyłącznie Polacy. Do Mikołajek w 1552 przybył z Polski pastor Jakub Wilamowski. W 1798 w Mikołajkach prowadzili misje księża z parafii w Świętej Lipce.

Od 1701 Mikołajki stanowiły część Królestwa Prus. Prawa miejskie otrzymały w 1726 od króla pruskiego Fryderyka Wilhelma I, trzy lata później znaczną część zabudowy zniszczył pożar. Na miasteczko złożyły się trzy jednostki osadnicze: Rynek, Koniec i Kozłowo. To ostatnie leży po drugiej stronie jeziora w stosunku do centrum Mikołajek. W 1833 część zabudowy zniszczył pożar. Podczas spisu ludności w 1837 na 1963 mieszkańców jedynie 271 posługiwało się na co dzień językiem niemieckim. Od 1843 uruchomiona została stała żegluga na Mazurach powodująca ożywienie miasta. W 1911 Mikołajki uzyskały połączenie kolejowe z Mrągowem i Orzyszem. Od 1920 miasto stało się popularną miejscowością turystyczną, odwiedzili je m.in. Stefania Sempołowska (opisała to w pracy „Mazury Pruskie”) i Jędrzej Giertych (autor książki „Za północnym kordonem”). W 1939 zajmowało 2627 m kw.

Mikołajki poniosły znaczne straty podczas I wojny światowej. Już w sierpniu 1914 r. wycofujące się z miasta wojska niemieckie wysadziły przeprawy przez przesmyk pomiędzy jeziorami, zarówno kolejową i drogową. Powybuchowa fala uderzeniowa powybijała szyby w mikołajskich domach oraz kościele. W listopadzie 1914 r. Mikołajki znalazły się na bezpośredniej linii frontu pomiędzy wojskami niemieckimi a rosyjskimi. Po wyparciu Rosjan w końcu 1914 r. wojna odsunęła się od Mikołajek i już do nich nie powróciła. Okaleczone miasteczko objęte zostało ogólno niemiecką akcją pomocy Prusom Wschodnim, patronat nad Mikołajkami objęło (zachodnio)pomorskie Choszczno, przekazując miastu 90 tys. marek na odbudowę. Za te pieniądze naprawiono szkody oraz uruchomiono młyn, tartak i fabrykę kamienia. Po modernizacji przystani żeglugi zawijały do niej statki wożące turystów na trasie Pisz – Mikołajki – GiżyckoWęgorzewo. W okresie międzywojennym Mikołajki stały się prawdziwie miastem turystycznym w skali całych Niemiec, do którego przybywali także polscy turyści, jak Jędrzej Giertych, Mieczysław Orłowicz i Melchior Wańkowicz[10]. W 1939 r. Mikołajki liczyły 2637 mieszkańców.

Panorama miasta współcześnie

W części Mikołajek po zachodniej stronie Jeziora Mikołajskiego w czasie II wojny światowej znajdowała się placówka Abwehry o kryptonimie Walli II. Placówka ta od 1940 zbierała informacje na temat ZSRR, a z chwilą przeniesienia kwatery głównej Hitlera do lasu koło Kętrzyna przekazywała je bezpośrednio do Wilczego Szańca. Przed nalotami dywanowymi na Królewiec w sierpniu 1944, ze stolicy prowincji do Mikołajek ewakuowano archiwa samorządowe, jeszcze przed wkroczeniem Armii Czerwonej.

W 1945 miasto zostało włączone do Polski, uruchomiono zakłady stolarki budowlanej, mleczarnię, młyn, powstała Spółdzielnia Przemysłu Ludowego i Artystycznego „Tkanina”[11]. Zamieszkująca Mikołajki ludność niemiecka została wysiedlona, a na jej miejsce osiedlono Polaków, głównie wysiedleńców z Kresów Wschodnich[10].

W latach 1975–1998 miasto administracyjnie należało do województwa suwalskiego.

Działający tu ośrodek radiologiczny po katastrofie elektrowni w Czarnobylu jako pierwszy w Polsce odkrył napływ skażonych mas powietrza znad Czarnobyla.[potrzebny przypis] W 2016 (30. rocznica katastrofy), wywodzący się z Mikołajek zespół Torture of Hypocrisy wydał concept-album „RBMK-1000” opowiadający o katastrofie w Czarnobylu.

Demografia[edytuj | edytuj kod]

Plac Wolności

30 czerwca 2012 miasto miało 3944 mieszkańców[12].

  • Piramida wieku mieszkańców Mikołajek w 2014 roku[1].

Turystyka[edytuj | edytuj kod]

Położenie miasteczka nad atrakcyjnymi jeziorami stworzyło tu żeglarską stolicę Polski[13].

W Mikołajkach jest przystań Żeglugi Mazurskiej i około 1,5 tys. miejsc w hotelach, w tym Hotel Gołębiewski 1,2 tys. oraz kilkaset miejsc noclegowych w pensjonatach i kwaterach prywatnych.[potrzebny przypis]

Od 2005 Mikołajki są bazą samochodowego Rajdu Polski.

Atrakcje turystyczne:

Zabytki[edytuj | edytuj kod]

Dawny młyn
 Osobny artykuł: Zabytki w Mikołajkach.

Transport[edytuj | edytuj kod]

Ulica 3 Maja

Główne ulice:

  • Ulica Ełcka – jednojezdniowa, główna ulica wylotowa z Mikołajek w kierunku Orzysza, Ełku i Augustowa, część drogi krajowej nr 16. Rozpoczyna się przy skrzyżowaniu z ulicą Kolejową i ciągnie się do granicy Mikołajek. Przy ulicy zlokalizowanych jest kilka domów jednorodzinnych. Nazwa pochodzi od miasta Ełku.
  • Ulica Mrągowska – jedno-jezdniowa główna ulica Mikołajek. Na odcinku od mostu do wiaduktu kolejowego jest wybrukowana. Zabudowa ulicy to domy jednorodzinne oraz poniemiecki bloki. Ulica Mrągowska rozpoczyna się od mostu nad Jeziorem Mikołajskim i ciągnie się aż do granic miasta. Jest to główna droga wylotowa z Mikołajek w kierunku Mrągowa i Olsztyna, część drogi krajowej nr 16. Ulicę wyznaczono na początku XV wieku i była częścią traktu łączącego ówczesne Kozłowo lub Tałtowisko z Sensburgiem. W 1516 wybudowano most który był przedłużeniem ulicy oraz połączył wieś Kozłowo z Mikołajkami. W 1911 powstał wiadukt kolejowy nad ulicą. W latach 30. XX w. cała droga do Mrągowa, a wraz z nią ulica zostały wybrukowane. W otoczeniu znajdują się pensjonaty oraz park miejski.
  • Ulica Warszawska – jednojezdniowa, główna ulica wylotowa w kierunku Ukty, Rucianego-Nidy i Pisza, część drogi wojewódzkiej nr 609. Zlokalizowanych jest tu kilka pensjonatów oraz pole campingowe. Ulica rozpoczyna się od skrzyżowania z ulicą Mrągowską i ciągnie się do granic miasta. W okresie PRL nosiła nazwę 25 Stycznia.
  • Ulica 3 Maja – jedna ze staromiejskich ulic Mikołajek, w całości wybrukowana. Rozpoczyna się od skrzyżowania z ulicą Kolejową i ciągnie się do placu Wolności. Nazwa pochodzi od daty uchwalenia pierwszej polskiej konstytucji z 1791 roku. Poczta oraz staromiejskie kamienice.
  • Ulica Michała Kajki – najdłuższa ulica Mikołajek. Rozciąga się od placu Wolności do granic miasta. Przeważa tu niska zabytkowa zabudowa z początku XX w. Zlokalizowanych jest tu kilka pensjonatów. Nazwę zawdzięcza Michałowi Kajce – największemu mazurskiemu poecie. Droga prowadzi w kierunku wsi Dybowo.
  • Ulica Kolejowa – jedna z głównych ulic Mikołajek, część drogi krajowej nr 16. Ulica rozpoczyna się przy moście nad Jeziorem Mikołajskim, i ciągnie się do dworca kolejowego. Na długości od mostu do skrzyżowania z ulicą Szkolną jest wybrukowana. Siedziba Urzędu Gminy i Miasta, dworzec kolejowy oraz cmentarz komunalny. Nazwa związana jest z koleją. W okresie PRL ulica nosiła nazwę W. Lenina.
  • Ulica Tałcka - ulica wylotowa. prowadzi od drogi krajowej nr 16 do granicy miasta. Nazwa ulicy pochodzi od nazwy wsi Tałty, tam również dociera ta droga.
Droga krajowa nr 16

Główne ciągi komunikacyjne:

  • Mrągowska – Kolejowa – Ełcka,
  • Warszawska,
  • 3 Maja – plac Wolności – M. Kajki.

Drogi przebiegające przez miasto:

Dworzec kolejowy (ob. nieczynny)

Kładka nad przesmykiem między jeziorami Tałty i Mikołajskim

  • Powstała w 2016 w miejscu starszej konstrukcji kosztem 6,5 mln zł i miała nawiązywać kształtem do bojerów. Konstrukcja pomostu połączona jest z pylonem za pomocą ośmiu par want. Pochylony pylon tworzą dwa elementy przypominające litery I[14].

W mieście znajduje się, obecnie nieczynna, stacja kolejowa.

Wspólnoty religijne[edytuj | edytuj kod]

Kościoły w Mikołajkach
Kościół św. Mikołaja - na szczycie wieży w okresie wakacyjnym udostępniony jest najwyżej położony taras widokowy w Mikołajkach
Kościół ewangelicki pw. Świętej Trójcy z 1842 r.
Kościół Matki Bożej Różańcowej z 1910 r.

Na terenie Mikołajek działalność religijną prowadzą następujące Kościoły:

Sport[edytuj | edytuj kod]

  • MKS Kłobuk Mikołajki – piłka nożna (Liga okręgowa, grupa: warmińsko-mazurska I)[17]
Urząd Miasta

Ludzie związani z Mikołajkami[edytuj | edytuj kod]

 Z tym tematem związana jest kategoria: Ludzie związani z Mikołajkami.

W miejscowości mieszkała Regina Jawor. W latach 1995–2007 proboszczem ewangelicko-augsburskim w Mikołajkach był ks. Franciszek Czudek[18].

Miasta partnerskie[edytuj | edytuj kod]

Źródło: Mikołajki – portal turystyczny[19]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Mikołajki w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-12], liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  2. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2018r.
  3. Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. Nr 142, poz. 262).
  4. Stacja Hydrobiologiczna Instytut Biologii Doświadczalnej im. Marcelego Nenckiego PAN. mikolajki.nencki.gov.pl. [dostęp 2015-11-24].
  5. M.P. z 1967 r. nr 28, poz. 130.
  6. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2010 r.. „Powierzchnia i Ludność w Przekroju Terytorialnym”, 2010-08-20. Warszawa: Główny Urząd Statystyczny. ISSN 1505-5507. 
  7. Mazury i Warmia, 1800—1870. Wybór źródeł. Władysław Chojnacki (oprac.). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich — Wydawnictwo, 1959, s. 8. OCLC 14203653. Cytat: Kraina nazywana pruskim Mazowszem lub Mazurami obejmuje miasta […] Mikołajki, Nibork […]. (pol.).
  8. Krzysztof Popielarz: Rys historyczny. mikolajki.eu, 2020-05-08. [dostęp 2022-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-22)]. Cytat: W okresie wczesnośredniowiecznym na terenie Mikołajek znajdowało się grodzisko. Była to najprawdopodobniej siedziba pruskiego plemienia Galindów. Świadczą o tym odkryte w pobliżu miasta kurhany. (pol.).
  9. Mikołajki to serce legendarnej Galindii. tawernaportowa.com. [dostęp 2022-09-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-09-22)]. Cytat: Mikołajki to serce legendarnej Galindii – staropruskiej krainy plemiennej, która od starożytności do XIII w. obejmowała cały obszar obecnych Wielkich Jezior Mazurskich. (pol.).
  10. a b Mikołajki.eu - Oficjalny Serwis Miasta i Gminy - Historia [online], mikolajki.eu [dostęp 2024-04-24] (pol.).
  11. Jan Bałdowski „Warmia i Mazury, mały przewodnik” Wydawnictwo Sport i Turystyka Warszawa 1977 s. 135–136.
  12. GUS-Główny Urząd Statystyczny. stat.gov.pl. [dostęp 2013-01-27]. (pol.).
  13. Mikołajki, czyli żeglarska stolica Polski. polskaniezwykla.pl. [dostęp 2021-05-31].
  14. Kładka w Mikołajkach.
  15. Mikołajki [online], luteranie.pl [dostęp 2023-08-07].
  16. Znajdź Kościół [online], kz.pl [dostęp 2023-08-07].
  17. Skarb – Kłobuk Mikołajki.
  18. Zmarł śp. ks. Franciszek Czudek [online], luteranie.pl [dostęp 2018-03-19] (pol.).
  19. Miasta partnerskie [online], mikolajki.info [dostęp 2021-05-31].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]