Kaiser Darrin
| |
| Producent | |
|---|---|
| Projektant |
Howard „Dutch” Darrin |
| Okres produkcji |
1954 |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia |
2-drzwiowy roadster |
| Silniki |
R6 2,6 l, 90 KM |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa manualna |
| Napęd | |
| Długość |
4674 mm[1] |
| Szerokość |
1715 mm[1] |
| Wysokość |
1290 mm[1] |
| Rozstaw osi |
2540 mm[1] |
| Masa własna |
987 kg[1] |
| Liczba miejsc |
2 |
| Dane dodatkowe | |
| Pokrewne | |
| Konkurencja | |
Kaiser Darrin 161 – samochód sportowy produkowany w 1954 roku przez amerykańskie przedsiębiorstwo Kaiser Motors we współpracy z Howardem Darrinem. Fabrycznie produkowany jako dwumiejscowy roadster, napędzany silnikiem o pojemności 2,6 l i mocy 90 KM.
Historia[edytuj | edytuj kod]
.jpg)
Kaiser Darrin 161 (znany po prostu jako Kaiser Darrin) był owocem współpracy amerykańskiego niezależnego koncernu motoryzacyjnego Kaiser Motors ze stylistą Howardem „Dutch” Darrinem[2]. Był on bardziej luksusową odpowiedzią na importowane do USA brytyjskie spartańskie roadstery, jak MG TF, Austin-Healey 100 lub Triumph TR2, a zarazem próbą konkurowania z wprowadzonym w 1953 roku Chevroletem Corvette[2]. Prototyp Darrina został zaprezentowany na wystawie Autorama w Los Angeles w 1952 roku[3]. Został wprowadzony na rynek w styczniu 1954 roku, który był jedynym rokiem produkcji samochodu[4]. Produkowany był w należącej do koncernu Kaisera fabryce Willysa w Toledo[1]
.jpg)
.jpg)
Nadwozie samochodu zbudowane było z włókna szklanego i oprócz unikalnej stylistyki przedniego pasa, zawierało takie nietypowe elementy, jak drzwi wsuwane w błotniki przednie[2]. Samochód był wyposażony w podnoszony dach z winylu i pleksiglasu, który mógł być pozostawiony w półotwartej pozycji, oraz luksusowe wówczas dodatki, jak dywaniki i siedzenia kubełkowe oraz tapicerkę winylową dopasowaną do koloru nadwozia[5]. Nadwozie zamontowane było na ramie, bazującej na kompaktowym samochodzie Henry J, o takim samym rozstawie osi[1].
Samochód był napędzany przez 6-cylindrowy rzędowy silnik Willysa o pojemności 2,6 l (161 cali sześciennych) i mocy 90 KM (brutto) przy 4200 obr./min[1][a]. Również silnik był nieco wzmocnioną wersją jednostki samochodu Henry J[6]. Silnik ten miał głowicę typu IOE (F-Head), aczkolwiek wczesne samochody miały jego wersję dolnozaworową (L-Head)[2]. Silnik miał jednogardzielowy gaźnik i stopień sprężania 7,6:1[4]. Napęd przenoszony był na tylną oś poprzez trzybiegową skrzynię mechaniczną z nadbiegiem[1]. Opony miały rozmiar 5,90×15 i standardowo występowały z białymi ścianami i szprychowymi felgami[7].
Początkowo samochód kosztował 3668 dolarów, będąc najdroższym modelem marki[7]. Użyty silnik nie zapewniał jednak wystarczająco dobrych osiągów jak na sportowy roadster, a samochód był nieco droższy od Chevroleta Corvette ze 150-konnym silnikiem (3523$)[8][3]. Planowano produkcję 2000 samochodów[1], lecz wyprodukowano ich w jedynym roku produkcji 435[7].
Około 50 niesprzedanych samochodów zostało później odkupionych przez Darrina, nieliczne z nich zostały wyposażone w inne mocniejsze silniki, w tym Cadillac V8[2]. Informacje na temat liczby samochodów nabytych przez Darrina i tego, czy wliczały się do wyprodukowanych, a także liczby samochodów przerobionych, są jednak rozbieżne w publikacjach. Model z silnikiem Cadillaca o mocy ponad 230 KM był sprzedawany w 1955 roku jako Darrin Special za 4350 dolarów w salonie Darrina w Los Angeles[9]. Mógł on rozwijać prędkość ok. 225 km/h (140 mph)[9].
Obecnie Kaiser Darrin stał się poszukiwanym klasykiem – wartość w dobrym stanie wynosi ok. 25 500 dolarów, a maksymalnie sięga ponad 127 tysięcy dolarów (2012)[10].
Dane techniczne[edytuj | edytuj kod]
- Prędkość maksymalna: ok. 153 km/h[1]
- Przyspieszenie 0-97 km/h (60 mph): 14,7 s (test)[1]
- Czas przejazdu ¼ mili: 19,5 s[1]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Moc w istocie podawana w koniach parowych (HP = 1,0139 KM) i tak przeliczona na kilowaty. Należy zaznaczyć, że moc silników samochodów amerykańskich podawana była przed 1972 rokiem jako moc „brutto” (gross BHP), mierzona w optymalnych warunkach na samym silniku – wyższa niż moc mierzona według późniejszych bardziej rzeczywistych norm (J. „Kelly” Flory, American Cars, 1960–1972: Every Model, Year by Year, Jefferson: McFarland & Company, 2004, s. 864, ISBN 978-0-7864-1273-0 (ang.).).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Wilbur Shaw, Plastic Kaiser shows its sporty ways, „Popular Science”, 2, 165, sierpień 1954, s. 112-114 (ang.).
- ↑ a b c d e Flory 2008 ↓, s. 584.
- ↑ a b Matt Stone, John Matras, 365 Cars You Must Drive, Motorbooks, 2006, s. 196, ISBN 0-7603-2414-X (ang.).
- ↑ a b Flory 2008 ↓, s. 585.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 584, 587.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 578.
- ↑ a b c Flory 2008 ↓, s. 587.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 556-559.
- ↑ a b Martyn L. Schorr, Motion Performance: Tales of a Muscle Car Builder, MotorBooks International, 2009, s. 15, ISBN 1-61673-044-7 (ang.).
- ↑ Ron Kowalke, 2012 Collector Car Price Guide, Penguin, 2012, ISBN 1-4402-2381-5 (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).