Kanalizacja podciśnieniowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stosowany w Niemczech znak wskazujący kanalizację podciśnieniową

Kanalizacja podciśnieniowa – system kanalizacji niekonwencjonalnej, w którym transport cieczy wywołany jest różnicą ciśnień pomiędzy zbiorczym rurociągiem podciśnieniowym, a atmosferą. Różnica ta z kolei spowodowana jest podciśnieniem generowanym pracą pomp próżniowych[1].

Wiadomości ogólne[edytuj | edytuj kod]

Kanalizacja podciśnieniowa zaliczana jest do niekonwencjonalnych systemów odprowadzania ścieków, za których transport odpowiedzialne są pompy ściekowe i odbywa się w wyniku wytworzenia podciśnienia oraz zassania wraz ze ściekami z domostw określonej ilości powietrza atmosferycznego. System ten wykorzystywany jest przede wszystkim na terenach o niewielkich deniwelacjach to znaczy na terenach o w przybliżeniu płaskim ukształtowaniu, co uniemożliwia grawitacyjny spływ ścieków[1]. Ten typ kanalizacji może współpracować z systemem kanalizacji grawitacyjnej i ciśnieniowej. Kanalizacja podciśnieniowa przeznaczona jest również dla terenów, na których pozostałe rodzaje systemów kanalizacyjnych budzą zastrzeżenia natury techniczno-ekonomicznej lub z punktu widzenia ochrony środowiska[2].

Budowa i zasada działania[edytuj | edytuj kod]

Na świecie jest stosowanych wiele systemów kanalizacji podciśnieniowej, ale w Polsce najczęściej stosowane są następujące typy: ROEVAC, AIRVAC, REDIVAC oraz QUA-VAC[3]. Budowy i zasady działania wymienionych typów są do siebie podobne. System kanalizacji podciśnieniowej charakteryzuje się tym, że w sieci zbiorczych rurociągów podciśnieniowych wytwarzane jest podciśnienie, a wraz z wprowadzaniem ścieków do tejże sieci konieczne jest wtłoczenie określonej ilości powietrza, aby mógł nastąpić transport ścieków w zbiorczych rurociągach podciśnieniowych.

Na system kanalizacji podciśnieniowej składają się: węzły opróżniające z zaworami opróżniającymi, podłączeniowe i zbiorcze rurociągi podciśnieniowe oraz stacje próżniowo-pompowe[3]. Budowa i zasada działania systemu podciśnieniowego zostanie przedstawiona na przykładzie systemu ROEVAC. Z budynku mieszkalnego ścieki spływają przykanalikiem grawitacyjnie do studzienki z zaworem opróżniającym. Po osiągnięciu maksymalnego napełnienia ściekami studzienki zbiorczej węzła opróżniającego mechanizm sterujący otwiera zawór opróżniający. Ze względu na różnicę ciśnień pomiędzy zbiorczym rurociągiem podciśnieniowym, a atmosferą następuje wpierw zassanie ścieków z węzła, a następnie odpowiedniej ilości powietrza atmosferycznego za pomocą rury napowietrzającej do rurociągu zbiorczego. Mieszanina ta następnie transportowana jest do zbiornika podciśnieniowego i po osiągnięciu odpowiedniego poziomu mechanizm sterujący zaworami odcinającymi powoduje odcięcie dalszego dopływu ścieków. Następnie następuje uruchomienie zatapialnej pompy ściekowej co powoduje transport ścieków rurociągiem ciśnieniowym do oczyszczalni ścieków. Gdy ciśnienie w zbiorniku podciśnieniowym spadnie do określonego poziomu mechanizm sterujący pomp próżniowych uruchamia je, które następnie wytłaczają powietrze ze zbiornika kierując je do oczyszczenia za pomocą biologicznego filtra powietrza z wypełnieniem korą. System będzie działać sprawnie wyłącznie wtedy, gdy układ w całości będzie szczelny w czasie pracy[3][4].

Zasady eksploatacji[edytuj | edytuj kod]

System kanalizacji podciśnieniowej charakteryzuje się tym, że wymaga regularnej kontroli i konserwacji w związku z czym eksperci zalecają przestrzeganie poniższych zasad eksploatacji[3][5]:

  1. stacja próżniowo-pompowa musi być codziennie nadzorowana, a urządzenia, które się w niej znajdują powinny być kontrolowane dwa razy na dobę;
  2. zarówno zatapialne pompy ściekowe, jak i pompy próżniowe powinny być konserwowane zgodnie z wytycznymi producentów;
  3. zalecane jest, aby węzły opróżniające były kontrolowane dwa razy w roku i jeśli stwierdzi się znaczne uszkodzenie któregoś z elementów to należy go niezwłocznie wymienić;
  4. zawór opróżniający dla systemu ROEVAC powinien raz na cztery lata przechodzić renowację;
  5. zbiorniki na ciecz roboczą zaleca się czyścić co najmniej dwa razy w roku, a zbiorniki podciśnieniowe powinny być czyszczone cztery razy w roku;
  6. biologiczny filtr powietrzny powinien przechodzić kontrolę co kwartał.

W związku z powyższymi wymaganiami system ten musi być obsługiwany przez doświadczonego eksploatatora. Do jego obowiązków należą: utrzymywanie stale zaopatrzonego magazynu z częściami zamiennymi na wypadek awarii, kontrola liczników czasów pracy pomp i sprężarek, prowadzenie dziennika eksploatacji oraz stworzenie i zarządzanie służbą konserwacyjną.

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Bień J. B., Cholewińska M., Systemy kanalizacji podciśnieniowej i ciśnieniowej., Częstochowa: Wydawnictwo Politechniki Częstochowskiej, 2001, ISBN 83-7193-141-7.
  2. ↑ Heidrich Z., Analiza porównawcza różnych systemów odprowadzania ścieków z jednostek osadniczych., „Gaz, Woda i Technika Sanitarna 7/1991”, Warszawa 1991, s. 155–159.
  3. ↑ a b c d Kalenik M., Niekonwencjonalne systemy kanalizacji., Warszawa: Wydawnictwo SGGW, 2011, ISBN 978-83-7583-255-6.
  4. ↑ Bździak M., Katalog firmy ROEDIGER, 2004.
  5. ↑ Heidrich Z. i inni, Sanitacja wsi., Warszawa: Wydawnictwo Seidel-Przywecki, 2008, ISBN 978-83-60956-04-5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kanalizacja_podciśnieniowa&oldid=71339563”