Dinidor
| Dinidor | |||
| Latreille, 1829 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Nadrodzina | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Plemię | |||
| Rodzaj |
Dinidor | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Cimex mactans Fabricius, 1798 | |||
| Synonimy | |||
| |||
Dinidor – rodzaj pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny Dinidoridae. Obejmuje 7 opisanych gatunków.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Pluskwiaki o ciele w zarysie owalnym, silniej wypukłym po stronie brzusznej niż po stronie grzbietowej[1].
Niewielkich rozmiarów głowa jest wklęśnięta na przodzie i wypukła z tyłu, wierzchołek ma lekko szpatułkowaty, a brzegi boczne przed oczami zafalowane. Oczy złożone są szypułkowate. Odległość między przyoczkami jest około dwóch razy większa niż odległość między przyoczkiem a brzegiem oka złożonego. Czułki zbudowane są z czterech członów, z których pierwszy sięga do wierzchołka głowy lub poza niego. Sięgająca w spoczynku przednich brzegów bioder tylnej pary kłujka zbudowana jest z czterech członów, z których drugi jest najdłuższy. Bukule są wyniesione i płatkowate[1].
Przedplecze ma rozwarte kąty przednie, lekko łukowate krawędzie boczne oraz zaokrąglone kąty tylne. Niedochodząca do środka długości odwłoka tarczka ma silnie zafalowane brzegi boczne i zaokrąglony szczyt. Półpokrywy mają znacznie dłuższe od tarczki przykrywki i dochodzące do końca odwłoka lub wykraczające poza jego koniec zakrywki. Środkiem śródpiersia i zapiersia biegnie podłużny rowek. Gruczoły zapachowe zatułowia mają języczkowato przedłużone kanaliki wyprowadzające. Odnóża zwieńczone są trójczłonowymi stopami[1].
Odwłok ma częściowo odsłonięte listewki brzeżne. Genitalia samca mają zwykle dwie słabo rozwinięte pary wyrostków na koniunktywie, z których grzbietowo-boczna rozwinięta jest lepiej niż brzuszno-boczna, oraz szerokie, płaskie i po jednej stronie zaokrąglone paramery. Genitalia samicy mają spermatekę z krótkim, rurkowatym przewodem[1].
Rozprzestrzenienie[edytuj | edytuj kod]
Jedyny w całej rodzinie rodzaj neotropikalny. Podawany jest z Panamy, Kolumbii, Ekwadoru, Peru, Boliwii, Brazylii i Paragwaju[1].
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Takson ten wprowadził w 1829 roku Pierre André Latreille w randze podrodzaju w obrębie rodzaju Edessa. Gatunkiem typowym wyznaczył on Cimex mactans, opisanego w 1798 roku przez Johana Christiana Fabriciusa. W 1864 roku omawiany takson wyniesiony został do rangi osobnego rodzaju przez Carla Ståla[1].
Do rodzaju tego zalicza się 7 opisanych gatunków[1][2]:
- Dinidor brazilensis Durai, 1987
- Dinidor impicticollis Stål, 1870
- Dinidor mactabilis (Perty, 1833)
- Dinidor mactans (Fabricius, 1798)
- Dinidor pulsator Schouteden, 1913
- Dinidor rufocinctus Stål, 1870
- Dinidor saucius Stål, 1870