Jan Duklan Ochocki
 Autograf Jana Duklana Ochockiego z 1819 r.[1] | |
 Herb Ostoja | |
| szambelan króla Stanisław Augusta chorąży żytomierski podsędek żytomierski sędzia żytomierski pamiętnikarz | |
| Rodzina | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1766/8 |
| Data i miejsce śmierci |
9 IX 1848 |
| Ojciec |
Stanisław Józef Ochocki, cześnik mozyrski, deputat do trybunału lubelskiego z ziemi łukowskiej |
| Matka |
Eufrozyna Suszczewicz |
| Żona |
Faustyna Siemianowska |
| Dzieci |
Katarzyna |
|
| |
Jan Duklan Modest Ochocki herbu Ostoja (1766/8 - 9 IX 1848) – pamiętnikarz, szambelan króla Stanisław Augusta Poniatowskiego, chorąży żytomierski, podsędek i sędzia żytomierski, palestrant żytomierski, dworzanin Józefa Stempkowskiego, wojewody kijowskiego.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Jan Duklan Modest Ochocki pochodził ze szlacheckiej rodziny pieczętującej się herbem Ostoja, należącej do rodu heraldycznego Ostojów (Mościców)[2], wywodzącej się zapewne z Ochocic koło Kamieńska w dawnym województwie sieradzkim[3]. O jego rodzinie wspomniał Kasper Niesiecki w Herbarzu Polskim[4]. Był synem Stanisława Józefa Ochockiego, cześnika mozyrskiego i Eufrozyny z Suszczewiczów[5].
Jan Duklan Ochocki kształcił się u bazylianów w Żytomierzu. Po odbytej nauce, w roku 1784, rozpoczął karierę w lokalnej palestrze. Z rekomendacji sędziego ziemskiego żytomierskiego Jana Bukara, w roku 1786, został przyjęty na dwór wojewody kijowskiego Józefa Stempkowskiego. Był plenipotentem księcia Michała Radziwiłła, księcia Aleksandra Lubomirskiego i generała Ignacego Działyńskiego. W 1792 roku był asesorem sejmiku województwa kijowskiego w Żytomierzu[6]. Jako zwolennik Konstytucji 3 maja, pozostawał w kontaktach z przywódcami obozu reform - Hugonem Kołłątajem, Stanisławem Potockim i innymi[7]. Pełnił także funkcję komisarza cywilno-wojskowego, dbając o zaopatrzenie wojska. W roku 1793 uczestniczył w antyrosyjskiej działalności konspiracyjnej, za co został aresztowany. Po zwolnieniu kontynuował lokalną karierę jako podsędek, a następnie sędzia żytomierski. Podczas wyborów w 1805 roku został chorążym żytomierskim[5][8]. Po klęsce Napoleona w 1812 roku zaangażował się w organizację pomocy dla żołnierzy polskich przebywających w niewoli rosyjskiej[6]. Zmarł w Żytomierzu, dnia 9 IX 1848 roku. Zasłynął z Pamiętników[9], wydanych po jego śmierci przez Józefa Ignacego Kraszewskiego w 1857 roku, w których opisywał życie i obyczaje szlachty polskiej[5].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Pamiętniki Jana Duklana Ochockiego. T. 1.
- Pamiętniki Jana Duklana Ochockiego. T. 2.
- Pamiętniki Jana Duklana Ochockiego. T. 3.
- Pamiętniki Jana Duklana Ochockiego. T. 4.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Autografy nowsze ze zbioru Władysława Górskiego. T. 9, Nakwaski - Ożarowski, zbiory Biblioteki Jagiellońskiej, XIX w.
- ↑ S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. XII, s. 238
- ↑ L. Hajdukiewicz, Ochocki starszy Gabriel, [w:] „Polski Słownik Biograficzny”, t. XXIII, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1978, s. 492-495.
- ↑ K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. VII, s. 19.
- ↑ a b c M. Tyrowicz, Ochocki Jan Duklan Modest, [w:] „Polski Słownik Biograficzny”, t. XXIII, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1978, s. 496-498.
- ↑ a b A. Tomaszek, Palestrancka kariera Jana Dunklana Ochockiego - przyczynek do dziejów palestry schyłku Pierwszej Rzeczypospolitej, [w:] „Palestra”, nr 11/2018, s. 94-100.
- ↑ R. Łyczywek, Pamiętnik z przełomu XVIII i XIX wieku, [w:] „Palestra”, nr 9-10/1993, s. 111-112.
- ↑ J. D. Ochocki, Pamiętniki Jana Duklana Ochockiego, t. III, Wilno 1857, s. 180.
- ↑ J. D. Ochocki, Pamiętniki Jana Duklana Ochockiego, t. I-IV, Wilno 1857.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- K. Niesiecki, Herbarz polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. VII.
- S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904-1931, t. XII.
- M. Tyrowicz, Ochocki Jan Duklan Modest, [w:] „Polski Słownik Biograficzny”, t. XXIII, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1978.
- J. D. Ochocki, Pamiętniki Jana Duklana Ochockiego, t. I-IV, Wilno 1857.
- A. Tomaszek, Palestrancka kariera Jana Dunklana Ochockiego - przyczynek do dziejów palestry schyłku Pierwszej Rzeczypospolitej, [w:] „Palestra”, nr 11/2018.
- Encyklopedia Powszechna, Warszawa 1865, t. XIX.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Jan Duklan Ochocki – publikacje w bibliotece Polona