Janusz Kapuściński (pułkownik)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Janusz Kapuściński
Ilustracja
Janusz Kapuściński podczas VIII Jeździeckich Mistrzostw Polski w Bydgoszczy (1938)
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1898
Kordos

Data i miejsce śmierci

25 grudnia 1998
Kanada

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

1 Pułk Ułanów Wielkopolskich → 15 Pułk Ułanów Poznańskich,
26 Pułk Ułanów Wielkopolskich,
2 Pułk Strzelców Konnych,
Pułk Ułanów Karpackich

Stanowiska

instruktor
dowódca szwadronu
dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

powstanie wielkopolskie,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Złoty Krzyż Zasługi
Multimedia w Wikimedia Commons

Janusz Kapuściński h. Odrowąż (ur. 24 lutego 1898 w Kordosie, zm. 25 grudnia 1998 w Kanadzie) – major kawalerii Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

VIII Jeździeckie Mistrzostwa Polski w Bydgoszczy w 1938. Pierwszy z prawej Janusz Kapuściński

Urodził się 24 lutego 1898 w wielkopolskim majątku Kordos (w okresie II RP na obszarze powiatu witkowskiego, obecnie okolica Ostrowitego Prymasowskiego), w rodzinie Władysława i Albertyny z Szudzińskich. Jego braćmi byli Stefan (ur. 1900), prawnik, komornik sądowy i Zbigniew (1904–1940), chemik, ofiara zbrodni katyńskiej[1].

Brał udział w powstaniu wielkopolskim, w wojnie polsko-bolszewickiej. Został awansowany do stopnia porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2][3]. W latach 20. służył w 1 pułku Ułanów Wielkopolskich, później przemianowanym na 15 pułk Ułanów Poznańskich, stacjonującym w garnizonie Poznań[4][5][6]. Podczas służby w 15 pułku ułanów w stopniu porucznika był instruktorem w Szkole Podoficerów Zawodowych Kawalerii, funkcjonującej w garnizonie Lwów oraz w Centralnej Szkole Kawalerii w ramach Centrum Wyszkolenia Kawalerii, działającej w ramach garnizonu Grudziądz[7]. Został awansowany do stopnia rotmistrza ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[8][9]. Od 1932 przydzielony do 26 pułku Ułanów Wielkopolskich, stacjonującym w garnizonie Baranowicze[10]. W 1938 roku został przeniesiony do 2 pułku Strzelców Konnych w Hrubieszowie na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego.

Uprawiał jeździectwo. W składzie reprezentacji Polski uczestniczył w zawodach hippicznych poza granicami kraju.

Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej[11] w stopniu majora był dowódcą II Dywizjonu Konnego Ośrodka Zapasowego Wołyńskiej Brygady Kawalerii w Hrubieszowie, kierowanego przez ppłk. Kazimierza Halickiego[12] (późniejsze Zgrupowanie Kawalerii pod jego dowództwem). Walczył pod Kamionką Strumiłową i pod Rawą Ruską. Dostał się do niewoli niemieckiej, był przetrzymywany w Oflagu VII A Murnau. U kresu wojny odzyskał wolność po oswobodzeniu obozu przez wojska amerykańskie.

Wówczas przystąpił do 2 Korpusu Polskiego w strukturze Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Od sierpnia 1945 był zastępcą dowódcy pułku Ułanów Karpackich, jednostki rozpoznawczej 2 Korpusu. Po zakończeniu wojny i przeprowadzonej demobilizacji zamieszkał w Londynie. Od 1975 przebywał na emigracji w Kanadzie.

Publikował w dziedzinie historii wojskowości. Był autorem artykułów publikowanych w Przeglądzie Kawalerii i Broni Pancernej: Garść wspomnień ze służby pod dowództwem gen. Andersa (82/1978), Z działań 15 Pułku Ułanów Poznańskich (1987)[13], Relacja – 2 P.S.K. (132/1989). Ponadto jego artykuł pt. Znak Pułkowy ukazał się w czasopiśmie „Ułan Poznański” (1/1974)[14][15].

Zmarł w wieku 100 lat. Został pochowany na kanadyjskim cmentarzu weteranów Field of Honor w Pointe-Claire w prowincji Quebec w regionie Montreal.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Przedwojenni Chrobracy. chrobria.org. [dostęp 2015-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 lutego 2015)].
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 685.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 608.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 629.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 569.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 304.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1380.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 352.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 151.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 653.
  11. ↑ Lista oficerów według przydziału w 1939 r.. 26puw.pl. [dostęp 2015-01-11].
  12. ↑ Andrzej Suchcitz. Portret ostrogskiego kawalerzysty: rotmistrz Jerzy Skinder. „Ułan Wołyński”, Nr 49 z 2013. 
  13. ↑ Przegląd kawalerii i broni pancernej: kwartalnik historyczny, Wydania 125–130, 1987
  14. ↑ Juliusz S. Tym. Nadania odznaki pamiątkowej 15. pułku ułanów Poznańskich w latach 1923–1939. „MARS”, s. 94, Nr 19 z 2005. 
  15. ↑ Groby żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych na Cmentarzu Weteranów „Field of Honor” w Pointe Claire, QC. Twórczość pisarska zmarłych. biblioteka.info. [dostęp 2015-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2 lutego 2015)].
  16. ↑ Komunikat o nadaniu Orderu Odrodzenia Polski. „Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej”, s. 32, Nr 4 z 31 grudnia 1983. 
  17. ↑ Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 2142 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 1, s. 67)
  18. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  19. ↑ Juliusz S. Tym. Nadania odznaki pamiątkowej 15. pułku ułanów Poznańskich w latach 1923–1939. „MARS”, s. 93, Nr 19 z 2005. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Kapuściński_(pułkownik)&oldid=71151437”