Marcin Baranowski
 Herb Ostoja | |
| pisarz ziemski inowrocławski | |
| Data śmierci |
przed 1601 |
|---|---|
| Ojciec |
Stanisław Baranowski (czasem Jerzykowski) |
| Matka |
Małgorzata Racięcka (Racięska) |
| Dzieci |
Helena, Barbara, Małgorzata i Katarzyna |
| Rodzeństwo |
Eufemia Wioteska, Stanisław i Jan |
Marcin Baranowski herbu Ostoja (zm. przed 1601) – właściciel dóbr ziemskich w Stanominie, pisarz ziemski inowrocławski.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Marcin Baranowski należał do rodu Ostojów. Wspomniany został przez Bartosza Paprockiego[1] i Kaspra Niesieckiego[2]. Pochodził z rodziny wywodzącej się z Jerzykowa (koło Pobiedzisk). Nazwisko Baranowski, przedstawiciele tej rodziny, utworzyli od Branowa (obecnie w gminie Mosina)[3], gniazda Baranowskich herbu Łodzia, z którymi byli spokrewnieni po kądzieli. Pierwszym, który używał nazwisko Baranowski był dziad Marcina - Wojciech Jerzykowski, właściciel części wsi Kozarzew, Psarskie, Gorazdowo i Borkowo. Rodzicami Marcina Baranowskiego byli - Małgorzata Racięcka (Racięska) i Stanisław Baranowski (czasem Jerzykowski), dziedzic Stanomina i Woli w powiecie inowrocławskim. Marcin Baranowski miał cztery córki: Helenę, Barbarę, Małgorzatę i Katarzynę[4]. Według Seweryna Uruskiego miał mieć też kilku synów, których potomstwo przeniosło się na Ruś Czerwoną i Podole[5]. Dziedziczył dobra w Stominie, gdzie posiadał, w 1583 roku, 2 łany w części szlacheckiej i dzierżawił 3 łany w części będącej królewszczyzną. W latach (1578-1584) obejmował urząd pisarza ziemskiego inowrocławskiego. Nie żył już w 1601 roku, kiedy jego córki wspomniano jako pozostające pod opieką stryja Jana Baranowskiego[4]. Najbardziej znaną postacią spośród jego najbliższych krewnych był stryj Dobrogost Baranowski, dziedzic w Kozarzewie, burgrabia ziemski koniński[4].
Bratankiem Marcina Baranowskiego był Jan Baranowski, sędzia grodzki bydgoski.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ B. Paprocki, Herby rycerstwa polskiego, Kraków 1584. s. 371.
- ↑ K. Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. II s. 62.
- ↑ T. Jurek (red.), Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010-2019, Poznań, część I, s. 11-13.
- ↑ a b c Biblioteka Kórnicka, PAN, Teki Dworzaczka - Monografie - Baranowscy h. Ostoja.
- ↑ S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904, t. I, s. 89.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- K. Niesiecki, Herbarz Polski, wyd. J.N. Bobrowicz, Lipsk 1839-1845, t. II, s. 62, t. IV, s. 490.
- B. Paprocki, Herby rycerstwa polskiego, Kraków 1584.
- Teki Dworzaczka. Materiały historyczno-genealogiczne do dziejów szlachty wielkopolskiej XV-XX w., Biblioteka Kórnicka, PAN, Kórnik-Poznań 1995-2019 - Teki Dworzaczka.
- Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu. man.poznan.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-06-07)]..
- Stanomin, K. Hewner, Gmina Dąbrowa Biskupia - Historia i współczesność - Informator, 1996.
- S. Uruski, Rodzina. Herbarz szlachty polskiej, Warszawa 1904, t. I.