Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 187
| Data uchwalenia | |
|---|---|
| Dotyczy |
Ochrona Jerozolimy i jej mieszkańców |
| Uchwalona |
większością głosów |
| Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych | |
Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 187 – rezolucja uchwalona podczas II Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego ONZ w dniu 6 maja 1948 w celu ochrony miasta Jerozolimy i jej mieszkańców, w odniesieniu do Specjalnego Komisarza Miasta.
Tło rezolucji[edytuj | edytuj kod]
Wielka Brytania zwróciła się o zwołanie I i II Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego ONZ w sprawie Palestyny. Podczas I Sesji Specjalnej Zgromadzenia Ogólnego wysłuchano sprawozdań i zaleceń Komisji Narodów Zjednoczonych do Spraw Palestyny, po czym na II Sesji przegłosowano kolejne uchwały.
W dniu 15 maja 1948 wygasał brytyjski mandat w Mandacie Palestyny. Uchwalona 29 listopada 1947 Rezolucja Zgromadzenia Ogólnego ONZ nr 181 zakładała rozwiązanie konfliktu izraelsko-arabskiego poprzez utworzenie dwóch państw w Palestynie: żydowskiego i arabskiego[1][2]. Przywódcy społeczności żydowskiej zaakceptowali plan podziału Palestyny, chociaż zaproponowany obszar państwa żydowskiego przyjęli jako „niezbędne minimum”, i bez zgłaszania zastrzeżeń rozpoczęli przygotowania do utworzenia własnego państwa[3]. Natomiast społeczność arabska sprzeciwiła się Rezolucji 181, twierdząc, że narusza ona prawa większości mieszkańców Palestyny[4]. Arabowie spostrzegali plan podziału Palestyny jako niesprawiedliwy, ponieważ oddawał większość terytorium państwa w ręce stanowiącej mniejszość społeczności żydowskiej[5]. W rezultacie, 30 listopada 1947 doszło do wybuchu wojny domowej w Mandacie Palestyny.
Postanowienia rezolucji[edytuj | edytuj kod]
Zgromadzenie Ogólne, zwróciło się do Rady Powierniczej aby wspólnie z władzami mandatowymi i zainteresowanymi stronami zbadała w jaki sposób można najlepiej chronić miasto i jej mieszkańców. Rada Powiernicza miała w najkrótszym możliwie czasie przedstawić Zgromadzeniu Ogólnemu propozycje rozwiązań w tym zakresie.
Zwrócono uwagę i zatwierdzono wnioski oraz rekomendacje Rady Powierniczej, przedstawione w jej czwartym raporcie do Zgromadzenia Ogólnego, jako zalecenia dla ochrony miasta Jerozolimy i jej mieszkańców. Władze mandatowe miały wyznaczony termin 15 maja 1948 jako koniec mandatu nad Palestyną. Rekomendowały one powołanie Specjalnego Komisarza Miasta, który byłby neutralny dla obu stron, Arabów i Żydów. Współpracowałby on z komitetami społeczności egzystujących w mieście, wypełniając funkcję pełnione dotychczas przez Komisję Miejską.
Zdecydowano, że rzeczą pilną jest zwrócenie uwagi przez pierwszego Komisarza lub jego organy pomocnicze na pytanie o dalsze środki potrzebne do ochrony miasta i jego mieszkańców.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ United Nations General Assembly Resolution 181. [w:] The Avalon Project - Yale Law School [on-line]. [dostęp 2011-10-03]. (ang.).
- ↑ Report of UNSCOP - 1947. [w:] MideastWeb [on-line]. 1947. [dostęp 2011-10-03]. (ang.).
- ↑ Mohammed El-Nawawy: The Israeli-Egyptian Peace Process in the Reporting of Western Journalists. Ablex/Greenwood, 2002, s. 1-2. ISBN 978-1-56750-544-3.
- ↑ Jews and Arabs under the British Mandate. [w:] The Palestinian Academic Society for the Study of International Affairs [on-line]. 1948. [dostęp 2011-04-10]. (ang.).
- ↑ Benny Morris: 1948: A History of the First Arab-Israeli War. Yale University Press, 2008.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Official Records of the Second Special Session of the General Assembly. [w:] Resolutions adopted by the Special Sessions General Assembly [on-line]. [dostęp 2011-10-03]. (ang.).