Sztuka fraktalna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Sztuka fraktalna – gatunek sztuki cyfrowej, część sztuki nowych mediów. Forma sztuki algorytmicznej, którą tworzy się za pomocą obliczania obiektów fraktalnych i przedstawianie wyników tych obliczeń jako nieruchomych obrazów lub animacji, które łącząc się, tworzą rodzaj abstrakcji. Ten rodzaj sztuki rozwija się od połowy lat 80. XX wieku[1]. Tworzona za pomocą oprogramowania do generowania fraktali w trzech etapach: ustawienie parametrów oprogramowania; wykonanie możliwie, jak najdłuższego obliczenia oraz ocena produktu.

W niektórych przypadkach możliwa jest także dalsza modyfikacja obrazów. Same obrazy mogą być także zintegrowane z wybranym przez artystę dziełem sztuki[2]. Artyści oraz teoretycy sztuki fraktalnej zakładają, że sztuka fraktalna nie mogłaby rozwijać się bez komputerów i ich możliwości obliczeniowych[3].

Fraktale[edytuj | edytuj kod]

 Osobny artykuł: fraktal.

Fraktale stanowią unikalną, cyfrową formą sztuki wykorzystującą wzory matematyczne do tworzenia sztuki o nieskończonej różnorodności formy, detalu, koloru i światła[4].

Pierwszy fraktal miał być dziełem sztuki. Pokazany był na okładce Scientific American w 1985 roku. Był utworzony z potencjalnej funkcji w dziedzinie, poza zbiorem Mandelbrota. Funkcja ta rośnie jednak na tyle szybko w pobliżu granicy, że twórca musiał pozwolić, by utworzony na obrazie krajobraz opadł w dół.

Fraktale wszelkiego rodzaju zostały wykorzystane jako podstawa sztuki cyfrowej i animacji. Kolorowa grafika wysokiej rozdzielczości stała się coraz bardziej dostępna w laboratoriach naukowych w połowie lat osiemdziesiątych. Naukowe formy sztuki, w tym sztuka fraktalna, rozwinęły się niezależnie od kultury głównego nurtu[5]. Począwszy od dwuwymiarowych szczegółów fraktali, takich jak zestaw Mandelbrota. Znalazły artystyczne zastosowanie w dziedzinach tak różnorodnych, jak generowanie tekstur, symulacja wzrostu roślin i generowanie krajobrazu.

Artyści[edytuj | edytuj kod]

Sztuką fraktalną zajmowali się m.in.: Desmond Paul Henry, Hamid Naderi Yeganeh, Bruno Degazio oraz William Latham.

Sztuka fraktalna jest wystawiana w międzynarodowych galeriach sztuki. Jedną z pierwszych wystaw, na której zaprezentowano tego rodzaju propozycje, była podróżująca wystawa prac naukowców z Uniwersytetu w Bremie „Map Art”[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Carl Bovill, Fractal geometry in architecture and design, Boston: Birkhauser, 1996, s. 153, ISBN 0-8176-3795-8.
  2. Elysia Conner (February 25, 2009). „Meet Reginald Atkins, mathematical artist”. CasperJournal.com. Retrieved October 28, 2011.
  3. Steven R. Holtzman, Digital Mantras: The languages of abstract and virtual worlds., MIT Press, 1995, s. 241, ISBN 0-262-58143-4.
  4. What are fractals? | Seattle Fractals Digital Art [online], fractalarts.com [dostęp 2020-01-03].
  5. Simon Penny, Critical issues in electronic media, State University of New York Press, 1995, s. 81–82, ISBN 0-7914-2317-4.
  6. Robertson, George, 1950-, FutureNatural. Nature, science, culture, London: Routledge, 1996, ISBN 0-415-07013-9, OCLC 33403785 [dostęp 2019-12-28].