Wacław Marzantowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wacław Bolesław Marzantowicz
Ilustracja
Wacław Bolesław Marzantowicz (2019)
Państwo działania

 Polska

Data urodzenia

18 czerwca 1950

profesor nauk matematycznych
Specjalność: Topologia
Alma Mater

Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Doktorat

13 maja 1977
Instytut Matematyczny PAN

Habilitacja

22 czerwca 1991 – matematyka
Instytut Matematyczny PAN

Profesura

15 marca 2002[1]

Uczelnia

Uniwersytet Gdański
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu

Stanowisko

Profesor

Towarzystwo Naukowe

Polskie Towarzystwo Matematyczne[2]

Okres zatrudn.

2014–2019

Prezes

Wacław Bolesław Marzantowicz (ur. 18 czerwca 1950) – polski matematyk, emerytowany profesor zwyczajny Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu[3]. Prezes Polskiego Towarzystwa Matematycznego (2014–2019)[2]. Przedtem prezes Oddziału Gdańskiego PTM (1993-1996), oraz Oddziału Poznańskiego PTM (2008-2013), w latach 2011–2013 był wiceprezesem[4] PTM.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu. W 1967 został finalistą XVIII Olimpiady Matematycznej[5]. Po maturze, w roku 1967, rozpoczął studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Poznańskiej, skąd po roku studiów przeniósł się na studiach matematyczne na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu[3]. Na tym kierunku ukończył sekcję teoretyczną w roku 1972[6].

W tym samym roku rozpoczął studia doktoranckie w Instytucie Matematycznym PAN w Warszawie, pod kierunkiem docenta dra hab. Andrzeja Jankowskiego, a po jego tragicznej śmierci w Hindukuszu promotorem był profesor Kazimierz Gęba. Doktoryzował się w Instytucie Matematycznym PAN w 1977, na podstawie pracy Liczby Lefschetza odwzorowań przemiennych z działaniem grupy[7][8].

W roku 1976 zaczął pracę w Instytucie Matematyki Uniwersytetu Gdańskiego[6], którego był dyrektorem w latach 1993-1996. W pamięci gdańskiego środowiska naukowego pozostał jako współtwórca planów i programów studiów, moderator nowych kierunków badań, i opiekun studentów i młodych pracowników naukowych, z których niektórzy zostali jego doktoratami lub współpracownikami. Był też członkiem Senatu Uniwersytetu Gdańskiego.

Habilitował się przed Radą Naukową Instytucie Matematycznym PAN w 1991, na podstawie pracy Metody topologii niezmienniczej stosowane w zagadnieniach wariacyjnych[9].

Od 1996 pracuje na Wydziale Matematyki i Informatyki UAM[3], gdzie kieruje Zakładem Geometrii i Topologii. W 2002 otrzymał tytuł profesora nauk matematycznych[10].

W latach 1993–1996 był prezesem Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Matematycznego, w latach 2011–2013 był wiceprezesem[4], a od 2014 do 2020 – prezesem PTM[2].

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Od roku 1995 jest członkiem Rady Naukowej Centrum Badań Nieliniowych im. Juliusza Schaudera przy UMK w Toruniu, której był Przewodniczącym w latach 2012-2018. Był członkiem Komitetu Matematyki PAN kilku kadencji, w tym 2024-2027. W latach 2016-2019 był przedstawicielem PTM w prowadzanym przez Chińskie Towarzystwo Matematyczne międzynarodowym programie współpracy matematycznej Silk-Road[11]. W latach 2010-2020 reprezentował PTM w Radzie Europejskiego Towarzystwa Matematycznego (EMS), a w kadencji 2021-2023 został wybrany przedstawicielem członków indywidualnych EMS[12] do tej rady.

W 2003 otrzymał razem z Jerzym Jezierskim Nagrodę im. Stefana Banacha[13].

Dorobek naukowy[edytuj | edytuj kod]

Jego badania obejmują szeroki zakres stosowania metod topologicznych. Najistotniejszymi wynikami badań są te dotyczące teorii niezmienników topologicznych dla problemów wariacyjnych z symetrią, teorii bifurkacji z wykorzystaniem stopnia G-współzmienniczego, opartych na teorii liczb Lefschetza i Nielsena metod topologicznych w teorii punktów okresowych, entropii topologicznej, a ostatnio metod topologicznych w szacowaniu rozmiarów triangulacji. Wyniki jego badań zawarte są w ponad 70 publikacjach w renomowanych międzynarodowych czasopismach[14][15], oraz monografii[16] oraz dwóch podręczników: z analizy nieliniowej[17]. i teorii liczb[18]. Jego najczęściej cytowane prace to monografia z Jezierskim[16] oraz artykuły[19]. Miał wielu współpracowników.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Prof. dr hab. Wacław Bolesław Marzantowicz, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2015-10-27].
  2. ↑ a b c Wacław Marzantowicz: Władze PTM od 1919. 2020, Prof. Wacław Marzantowicz prezesem Polskiego Towarzystwa Matematycznego [dostęp 2020-12-19]. (ang.).
  3. ↑ a b c Grzegorz Graff, Wacław Marzantowicz - Wydział Matematyki i Informatyki [online], wmi.amu.edu.pl [dostęp 2024-04-27] (pol.).
  4. ↑ a b Władze PTM w latach 1919–2013
  5. ↑ Baza finalistów Olimpiady Matematycznej. [dostęp 2018-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-13)].
  6. ↑ a b prof. dr hab. Wacław Marzantowicz. Zasłużeni dla Wydziału. Wydział Matematyki, Fizyki i Informatyki Uniwersytetu Gdańskiego [dostęp 2024-04-19]. (pol.).
  7. ↑ Doktoraty w IM PAN (od 1954 r.). [dostęp 2015-04-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)].
  8. ↑ Wacław Marzantowicz in Mathematical Genealogy Project. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).
  9. ↑ Habilitacje w IM PAN (od 1969 r.). [dostęp 2015-04-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-06)].
  10. ↑ Roman Murawski. Przyznane tytuły profesora w dniu 15 marca 2002 r.. „Informator Wydziałowy”. IX (7(80)), s. 1, kwiecień 2002. Wydział Matematyki i Informatyki UAM,. 
  11. ↑ [https://www.cms.org.cn/en/Home/mathcenter/mathcenter_details/876.html Silkroad Mathematics Center ]. Chinese Mathematical Society, 10-12-2016. [dostęp 2024-04-01]. (ang.).
  12. ↑ Sekretarz PTM: Delegowanie na kadencję 2020-2023 przedstawicieli PTM do Rady Europejskiego Towarzystwa Matematycznego (EMS Council). Polskie Towarzystwo Matematyczne, 2019-11-23. [dostęp 2024-04-01]. (pol.).
  13. ↑ Wacław Marzantowicz: Nagroda główna PTM im. Stefana Banacha. 2003. [dostęp 2020-12-19]. (ang.).
  14. ↑ Wacław Marzantowicz: Lista publikacji w MathSciNet. 1975, American Mathematical Society [dostęp 2024-04-10]. (ang.).
  15. ↑ Wacław Marzantowicz: Lista publikacji w zbMATH. 1975, FIZ Karlsruhe GmbH [dostęp 2024-04-10]. (ang.).
  16. ↑ a b Jerzy Jezierski, Wacław Marzantowicz: Homotopy Methods in Topological Theory of Fixed and Periodic Points. T. 3. Berlin: Springer, 2006, s. xi, 319p., seria: Topological Fixed Point Theory and Its Applications. ISBN 1-4020-3930-1. (ang.).
  17. ↑ Jacek Gulgowski, Wacław Marzantowicz: Wstęp do analizy nieliniowej: część 1 Teoria stopnia. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2003, s. 136. ISBN 978-83-232-1316-1. (pol.).
  18. ↑ Wacław Marzantowicz, Piotr Zarzycki: Elementarna teoria liczb. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2022, s. 136. ISBN 978-83-01-22172-0. (pol.).
  19. ↑ Wiesław Z. Krawcewicz, Wacław Marzantowicz. Some remarks on the Lyusternik-Schnirelman method for non-differentiable functionals invariant with respect to a finite group action. „[Rocky Mt. J. Math.]”. 20 (4), s. 1041--1049, 1990. DOI: 10.1216/rmjm/1181073061. ISSN 0035-7596. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Złota księga nauk ekonomicznych, prawnych i ścisłych 2005, wyd. Gliwice 2005, s. 205
Prezesi Polskiego Towarzystwa Matematycznego
XX wiek
XXI wiek

Laureaci Nagrody Głównej PTM im. Stefana Banacha
XX wiek
XXI wiek
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wacław_Marzantowicz&oldid=73744563”