Wojciech Zbanyszek
 plutonowy
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1928–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Wojciech Zbanyszek (ur. 10 kwietnia 1909 w Sobótce, zm. 4 kwietnia 1990 w Miłomłynie) – podoficer Wojska Polskiego II RP. Kawaler Orderu Virtuti Militari. Jeździec i trener[1], działacz sportowy i sędzia sportowy I klasy[2].
Syn Józefa i Magdaleny z d. Kwaśniewska[3].
Okres służby wojskowej[edytuj | edytuj kod]
W październiku 1928 roku powołany do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Tam ukończył pułkową szkołę podoficerską. W 1933 roku odbył kurs podoficerów zawodowych w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu. W kampanii wrześniowej jako dowódca 4 szwadronu[3](?!) w 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich. W jego składzie walczył w bitwie nad Bzurą, wykonywał szarżę[4] w Puszczy Kampinoskiej i w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy i rozwiązaniu pułku przebywał w niewoli niemieckiej.
Praca z końmi[edytuj | edytuj kod]
Na podstawie umowy kapitulacyjnej powrócił do rodziny i pracował w Stadninie Koni w Racocie pod niemieckim zarządem wojskowym. W 1942 roku stadnina, wraz z całym personelem została przeniesiona do Schonbecken pod Hanowerem. Tu do codziennych obowiązków Wojciecha należała jazda konna[3].
W sierpniu 1947 roku został koniuszym w Państwowym Stadzie Ogierów w Łącku. W 1950 roku rozpoczął pracę w łobeskim Stadzie Ogierów na stanowisko starszego zootechnika. W tym samym czasie był też kierownikiem Zakładu Treningowego w Boninie. W 1963 roku przeprowadził się do Chyszowa i tam prowadził Stadninę Koni. Później był dyrektorem stadniny w Plękitach. Na emeryturę przeszedł w 1974 roku[2].
Zawodnik[edytuj | edytuj kod]
Karierę zawodniczą rozpoczął w sekcji jeździeckiej przy łobeskim Stadzie Ogierów. Startował m.in. w mistrzostwach polski, na których odnosił znaczne sukcesy[2][5]
- w 1953 roku w Sopocie zajął III miejsce i uzyskał tytuł II wicemistrza Polski w ujeżdżeniu na wałachu Carnaval
- w 1954 roku w Sopocie, w Mistrzowskim Konkursie Ujeżdżenia[a] zajął I miejsce i tytuł mistrza Polski na Carnavalu
- w 1956 roku w Gnieźnie, w dwuczęściowym konkursie ujeżdżenia zajął II miejsce i uzyskał tytuł I wicemistrza Polski na wałachu Dystans
- w 1957 roku w Poznaniu zajął I miejsce i tytuł mistrza Polski w ujeżdżeniu na Dystansie
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych
- medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”;
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Złota Honorowa Odznaka Polskiego Związku Jeździeckiego
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ próba na czworoboku i próba posłuszeństwa w skokach
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Trener. [dostęp 2012-10-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-31)].
- ↑ a b c Bogdanowicz 2008 ↓, s. 225.
- ↑ a b c Bogdanowicz 2008 ↓, s. 224.
- ↑ Szarża w Puszczy Kampinoskiej
- ↑ Lista wyników
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zdzisław Bogdanowicz: Historia sportu łobeskiego. Łobez: Emart Łobez, 2008. ISBN 978-83-927746-0-0.
- Obrońcy Warszawy (1939)
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (Polska Ludowa)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych
- Odznaczeni medalem „Za udział w wojnie obronnej 1939”
- Odznaczeni Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945
- Podoficerowie kawalerii II Rzeczypospolitej
- Polscy jeźdźcy
- Polscy sędziowie jeździectwa
- Polscy trenerzy jeździectwa
- Uczestnicy bitwy nad Bzurą (1939)
- Urodzeni w 1909
- Zmarli w 1990
- Żołnierze 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich