Bell ARH-70
 ARH-70 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga |
2 |
| Historia | |
| Data oblotu |
20 lipca 2006 |
| Liczba egz. |
4 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 × silnik turbowałowy Honeywell HTS900-2 |
| Moc |
723 kW |
| Wymiary | |
| Średnica wirnika |
10,67 m |
| Długość |
10,57 m |
| Wysokość |
3,56 m |
| Masa | |
| Własna |
1178 kg |
| Startowa |
2268 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
259 km/h |
| Prędkość przelotowa |
209 km/h |
| Pułap |
6096 m |
| Zasięg |
300 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| WKM GAU-19 kal. 12,7 mm w układzie Gatlinga, wyrzutnie rakiet niekierowanych Hydra 70 | |
| Liczba miejsc | |
| 6 + 2 pilotów | |
Bell ARH-70 – amerykański jednosilnikowy śmigłowiec rozpoznawczy opracowany w ramach programu ARH (Armed Reconnaissance Helicopter) przez firmę Bell Helicopter. W wyniku zamknięcia programu w 2008 roku zbudowano tylko 4 prototypy.
Śmigłowiec w części mediów otrzymał nazwę ARH-70 Arapaho, jednak nazwa ta nigdy nie została oficjalnie podana przez producenta czy wojsko, przez co prawidłową nazwą maszyny jest ARH-70[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Po zrezygnowaniu w 2004 roku z realizacji programu nowego śmigłowca rozpoznawczego RAH-66 Comanche (z powodu bardzo wysokich kosztów realizacji) zdecydowano się na zakup maszyn rozpoznawczych opartych o konstrukcje cywilne. Rozpoczęto tym samym program pozyskania nowych maszyn, które zastąpić miały starzejącą się flotę śmigłowców rozpoznawczych Bell OH-58 Kiowa. Oparcie nowej konstrukcji na maszynach cywilnych miało zredukować koszty i czas realizacji programu. W lipcu 2005 United States Army wybrała produkt firmy Bell Helicopter – Bell ARH-70, który to oparty był na konstrukcji cywilnego Bell 407. Pierwotnie planowano, że wiropłat zostanie doposażony w systemy rozpoznawcze, wielkokalibrowy karabin maszynowy GAU-19/A kal. 12,7 mm i niekierowane pociski rakietowe. Pierwszy egzemplarz miał zostać dostarczony do użytkownika w połowie 2007 roku, zaś pod koniec 2008 pierwsza jednostka wyposażona w ARH-70 miała być gotowa do ewentualnego wykorzystania w Iraku[2][3].
Program rozwojowy przedłużał się. Badania w locie pierwszego ARH-70A odbyły się 20 lipca 2006 roku. 21 stycznia 2007 roku jeden z czterech zbudowanych śmigłowców uległ twardemu lądowaniu z powodu utraty mocy. Wzrosły także znacząco koszty wstępnej fazy rozwoju konstrukcji (System Development Demonstration) – do ponad 300 mln dolarów z planowanych 210 mln dolarów. Koszt zakupu pojedynczego ARH-70 wzrósł z 10,3 mln do 12,3 mln USD. Dodatkowo realizacja testów przeciągnąć miała się z 2007 do 2010 roku[2]. Pierwotnie planowano dostarczyć 348 maszyn, jednak w grudniu 2007 Pentagon z powodu wysokich kosztów zredukował ich liczbę do 250 egzemplarzy[2][3]. Przedłużeniu uległ również termin wprowadzenia do służby – zamiast do końca 2008 roku, do 2013 roku[4]. Cena jednostkowa maszyny wzrosła do 14,48 mln USD, zaś faza rozwojowa pochłonęłaby aż 942 mln USD[4].
16 października 2008 roku Departament Obrony Stanów Zjednoczonych zadecydował o zakończeniu programu ARH-70, tym samym zrywając umowę na realizację zamówienia. Finalnie ukończono tylko 4 prototypy[4]. 30 października 2008 roku Bell zwolnił 500 pracowników. Decyzja ta spowodowana była zerwaniem kontraktu[5].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Bell ARH-70 to jednosilnikowy, lekki śmigłowiec rozpoznawczy oparty konstrukcyjnie na cywilnym śmigłowcu wielozadaniowym Bell 407. Napędzany był przez jeden silnik turbowałowy Honeywell HTS900-2, który generował moc 723 kW. Układ napędowy wspomagany był przez system cyfrowego sterowania pracą silnika FADEC. Kadłub w stosunku do cywilnego pierwowzoru został zmodyfikowany w celu osiągnięcia większej ładowności oraz do zewnętrznego przenoszenia pylonów z uzbrojeniem oraz głowicy optoelektronicznej FLIR i innego wyposażenia potrzebnego do realizacji danej misji[6][7]. Silnik napędzał czteropłatowy wirnik nośny oraz dwupłatowe śmigło ogonowe[1].
Śmigłowiec został wyposażony w pakiet awionik CAAS, który był również używany i wspólny w maszynach CH-47F oraz UH-60M stosowanych w operacjach specjalnych. System CAAS wykonano w technologii szklanego kokpitu. Składał się on z dwóch wielofunkcyjnych wyświetlaczy ciekłokrystalicznych MFD-268 z aktywną kolorową matrycą o wymiarach 6 × 8 cali oraz wyświetlaczy sterujących CDU-7000, przeznaczonych do sterowania komunikacją, nawigacją, systemami uzbrojenia oraz środkami samoosłony[6].
Uzbrojenie składało się z wyrzutni niekierowanych rakiet powietrze–ziemia Hydra 70 oraz karabinu maszynowego GAU-19 kal. 12,7 mm opracowanego w układzie Gatlinga[6]. Dodatkowe wyposażenie i uzbrojenie mogło być montowane wewnątrz kabiny pasażerskiej[1].
ARH-70 miał możliwość transportu w ładowniach samolotów transportowych C-130 Hercules, do którego przygotowanie trwało 15 minut[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Bell ARH-70 (Arapaho) [online], www.militaryfactory.com [dostęp 2021-05-23] (ang.).
- ↑ a b c Mniej śmigłowców Bell ARH-70 [online], www.altair.com.pl [dostęp 2021-05-23] (ang.).
- ↑ a b ARH-70 do likwidacji? [online], www.altair.com.pl [dostęp 2021-05-23] (ang.).
- ↑ a b c ARH-70A skasowany [online], www.altair.com.pl [dostęp 2021-05-23] (ang.).
- ↑ Pokłosie likwidacji programu ARH-70A [online], www.altair.com.pl [dostęp 2021-05-23] (ang.).
- ↑ a b c ARH-70A ARAPAHO Armed Reconnaissance Helicopter, USA [online], Army Technology.
- ↑ Bell Helicopter: The Bell ARH-70A [online], web.archive.org, 19 maja 2007 [dostęp 2021-05-23] [zarchiwizowane z adresu 2007-05-19].
- ↑ US Army cancels troubled Bell reconnaissance helicopter contract [online], Flight Global [dostęp 2021-05-23] (ang.).
