Northrop Grumman MQ-4C Triton
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Historia | |
| Data oblotu |
22 maja 2013 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x Silnik turbowentylatorowy Rolls-Royce AE 3007H |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
39,9 m |
| Długość |
14,5 m |
| Wysokość |
4,7 m |
| Masa | |
| Startowa |
14 628 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
610 km/h |
| Pułap |
18 288 m |
| Zasięg |
15 000 km |
| Długotrwałość lotu |
30 h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| USA, Australia | |
Northrop Grumman MQ-4C Triton – amerykański bezzałogowy aparat latający przeznaczony do prowadzenia obserwacji i rozpoznania na bardzo dużym obszarze morskim (Broad Area Maritime Surveillance). Zamówiony przez amerykańską marynarkę i australijskie lotnictwo[1]. Maszyna w obu przypadkach ma wspierać i uzupełniać flotę patrolowych samolotów Boeing P-8 Poseidon.
Historia[edytuj | edytuj kod]
MQ-4C jest samolotem, jaki Northrop Grumman zaoferował amerykańskiej marynarce w ramach ogłoszonego przez nią programu Broad Area Maritime Surveillance (BAMS). Obok Northropa w rywalizacji o wygranie przetargu wzięły udział firmy General Atomics Aeronautical Systems, która zaoferowała morską wersję bezzałogowego samolotu MQ-9 Reaper nazwaną Mariner oraz Boeing z bezzałogową wersją samolotu Gulfstream G550, oznaczoną jako RQ-37[2]. MQ-4C jest morską wersją rozpoznawczego bezzałogwca RQ-4 Global Hawk. 22 kwietnia 2008 roku kontrakt na dostawę samolotu otrzymał Northrop Grumman. We wrześniu 2010 roku maszyna otrzymała oficjalne oznaczenie MQ-4C, a w czerwcu 2012 roku nazwę „Triton”. Do przeprowadzenia wstępnych prób systemów mających znaleźć zastosowanie w docelowym samolocie, Northrop przekazał US Navy pięć egzemplarzy RQ-4A Block 10 znaczonych jako BAMS-D. Jedna z maszyn uczestnicząca w próbach uległa rozbiciu 11 czerwca 2012 roku. Oblot docelowego prototypu MQ-4C o numerze BuNo 168457 odbył się 22 maja 2013 roku na lotnisku w Palmdale w stanie Kalifornia[3]. Podczas swojego trwającego 80 minut pierwszego lotu, samolot osiągnął wysokość 6100 metrów. Do marca 2014 roku trwała faza rozwoju i demonstracji konstrukcji (System Development and Demonstration - SDD). Podczas tego etapu prób, samolot wykonał trzynaście lotów próbnych, spędzając w powietrzu 81 godzin. Podczas fazy SDD, w 2013 roku wykryto problem z niedostateczną jakością wykonania i zamontowania dźwigara wzdłużnego skrzydła, za który odpowiadał jeden z podwykonawców Northropa. 18 września 2013 roku Triton wykonał 11-godzinny lot, startując z Palmdale, a następnie lecąc wzdłuż południowego wybrzeża Stanów Zjednoczonych nad Zatoką Meksykańską dotarł nad Florydę, a stamtąd skierował się na północ. Ostatecznie maszyna wylądowała w bazie Naval Air Station Patuxent River w stanie Maryland. Lot przebiegł pomyślnie bez żadnych zakłóceń. Operując z Naval Air Station Patuxent River Triton wykonywał loty próbne nad Atlantykiem, podczas których testowano znajdujące się na pokładzie systemy komunikacyjne i rozpoznawcze. 16 października 2014 roku do swojego pierwszego lotu wzbił się drugi egzemplarz prototypowy. Ukończone i skierowane do prób mają zostać jeszcze dwa prototypy, jednak cięcia budżetowe, jakie dotknęły US Navy, zmusiły Northropa do wygospodarowania własnych środków w celu sfinansowania ich budowy. Ostatni z prototypów ma zostać przekazany marynarce w pierwszym kwartale 2017 roku. 17 lipca 2015 roku rozpoczęła się dwumiesięczna ocena przydatności operacyjnej samolotu, która miała zadecydować o rozpoczęciu budowy pierwszej, małoseryjnej partii. Prototypy znalazły się w rękach personelu dywizjonów testowych marynarki VX-1 i VX-20 oraz przedstawicieli producenta. W próbach brali udział również członkowie przyszłego użytkownika Tritona, dywizjonu patrolowego Unmanned Patrol Squadron 19 (VUP-19). W wyniku przeprowadzonych badań w locie, trwających w sumie ponad 60 godzin, 22 września 2016 roku Pentagon wydał zgodę na rozpoczęcie małoseryjnej produkcji.
26 października 2016 roku MQ-4C Triton został oficjalnie przyjęta na stan Unmanned Patrol Squadron 19 ale dopiero 9 listopada tego samego roku, pierwsza z przyjętych maszyn dotarła do bazy Naval Air Station Point Mugu w Kalifornii gdzie stacjonuje VUP-19 (oddelegowany do Point Mugu pododdział). Triton przyleciał do bazy marynarki z Palmdale w Kalifornii a cały lot przebiegał pod kontrolą załogi znajdującej się w Naval Air Station Jacksonville mieszczącej się na Florydzie[4].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Seryjny MQ-4C zostanie zbudowany na bazie RQ-4B Block 30. W odróżnieniu od RQ-4, Triton ma nowe, wzmocnione skrzydła, które wyposażono w system przeciwdrganiowy oraz odladzający krawędź natarcia płata. W system odladzania zaopatrzona jest również krawędź wlotu powietrza do silnika. Samolot napędzany jest pojedynczym silnikiem turbowentylatorowym Rolls-Royce AE 3007H. Identyczna jednostka została zastosowana w RQ-4, jednak w przypadku Tritona zastosowano zmodyfikowane oprogramowanie sterujące pracą silnika, dzięki czemu udało się zmniejszyć jego zużycie paliwa oraz elastyczniej sterować jego siłą ciągu. W porównaniu do RQ-4, w wersji morskiej zastosowano mocniejszy generator prądu. Podczas swoich misji maszyna jest kontrolowana przez naziemną załogę składającą się z czterech ludzi: dowódcy misji, pilota oraz dwóch operatorów systemów pokładowych samolotu.
Wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
Sercem systemów zadaniowych aparatu jest działająca w paśmie X wielofunkcyjna aktywna stacja radiolokacyjna AN/ZPY-3 Multi-Function Active Sensor (MFAS). Jest to radar typu AESA (Active Electronically Scanned Array), który obok podstawowej możliwości skanowania elektronicznego, może również obracać swoją anteną się o 360°. Zatem zamiast skanować jeden, określony wycinek przestrzeni, radar obserwuję całą, znajdującą się w zasięgu przestrzeń wokół samolotu. Jeden obrót anteny radaru pozwala zeskanować obszar o powierzchni 5200 km². Antena radaru osłonięta jest dużą owiewką znajdującą się pod kadłubem samolotu. System może pracować w trzech trybach: trybie obserwacji powierzchni morza (Maritime Surface Surveillance), trybie z syntetyczną aperturą (SAR) oraz trybie z odwróconą syntetyczną aperturą (ISAR). W przypadku obserwacji powierzchni morza, system może pracować w dwóch trybach, obserwacji otwartego morza i strefy przybrzeżnej. W takiej sytuacji radar może skanować wybrany odcinek przestrzeni i jednocześnie śledzić wykryte i oznaczone już cele. W trybie SAR radar może punktowo zobrazować wybrany, nieruchomy cel w bardzo wysokiej rozdzielczości. W trybie ISAR radar obrazuje wybrane, ruchome cele znajdujące się na powierzchni morza. W części dziobowej Tritona, pod kadłubem umieszczona jest pracująca w podczerwieni głowica elektro-optyczna Raytheon MTS-B (Raytheon's Multi-Spectral Targeting System). W podobną głowicę wyposażony jest MQ-9, jednak głowica Tritona wzbogacona jest o dodatkowe elementy – laserowy wskaźnik i dalmierz pozwalający na śledzenie celu. Obraz z głowicy może być przesyłany w czasie rzeczywistym do wyznaczonych odbiorców, centrów dowodzenia, okrętów, samolotów. Kolejnym ważnym elementem systemów zadaniowych samolotu jest system wsparcia elektronicznego AN/ZLQ-1 ESM (Electronic Support Measures - ESM) podobny do tego, w jaki wyposażony jest samolot Lockheed EP-3 (specjalistycznej wersji Lockheed P-3 Orion). AN/ZLQ-1 jest pasywnym systemem pozwalającym na wykrywanie w trybie automatycznym, identyfikację i geolokalizację źródeł emisji radiowych.
Służba[edytuj | edytuj kod]
Obecne plany US Navy zakładają zakup 66 egzemplarzy seryjnych plus czterech prototypowych. Wstępną gotowość operacyjną samoloty mają uzyskać w 2018 roku, a pełną w 2023 roku. Pierwszą jednostką, na której uzbrojenie ma wejść Triton, będzie powołany 1 października 2013 roku dywizjon VUP-19 z bazy Naval Air Station Jacksonville na Florydzie. Pododdział dywizjonu ma stacjonować również w Naval Air Station Point Mugu w Kalifornii. Drugim użytkownikiem samolotów ma być dywizjon VUP-11, którego zapowiedź powołania ogłoszono w 2014 roku. 21 lutego 2014 roku australijski rząd zatwierdził zakup ośmiu maszyn P-8 z opcją na kolejne cztery samoloty; dodatkowo, jak poinformowała miejscowa prasa, rozpocząć ma się procedura zakupu bezzałogowych aparatów MQ-4C Triton, który wraz z Poseidonami mają zastąpić samoloty patrolowe AP-3C Orion. Pierwsze dostawy oczekiwane były w 2017 roku, a osiągnięcie gotowości operacyjnej w 2021 roku[5]. Do realizacji planów doszło cztery lata później, 26 czerwca 2018 roku, australijski rząd poinformował o zakupie sześciu maszyn MQ-4C. Maszyn, wraz z będącymi na wyposażeniu australijskiej marynarki samolotami Poseidonami, staną się podstawą przewagi informacyjnej Sił Morskich Australii z jednej strony a z drugiej, zapewnią wsparcie w operacjach poszukiwawczo-ratowniczych prowadzonych na ogromnych obszarach morskich otaczających Australię. Zakup i eksploatacja będzie częścią wspólnego programu, realizowanego wraz z Marynarką Stanów Zjednoczonych. Dodatkowo, Australia ze swojej strony przeznaczy fundusze na eksploatacje, produkcję i rozwój aparatów. Budowę potrzebnej infrastruktury w bazach RAAF Base Edinburgh i RAAF Base Tindal, naziemne systemy kontroli, szkolenie i wsparcie logistyczne. Z drugiej strony producent samolotów, firma Northrop Grumman, poczyni własne inwestycje w gospodarkę Australii. Macierzystą bazą australijskich MQ-4C ma być RAAF Base Edinburgh. Ich wejście do służby planowane jest w połowie 2023 roku a uzyskanie gotowości operacyjnej w 2025 roku. Kolejnym krajem w basenie oceanu indyjskiego, będącym w orbicie zainteresowań producenta są Indie, na wyposażeniu których również znajdują się samoloty patrolowe P-8 Poseidon. Pierwsze informacje o możliwej sprzedaży MQ-4C do Indii pojawiły się w 2011 roku ale do dnia dzisiejszego brak jest efektów starań Northropa. W marcu 2017 roku, agencja prasowa Reuters poinformowała, iż Niemcy podjęły decyzje o zakupie samolotu. Decyzja miała być efektem rezygnacji Niemiec z dalszych prac nad maszyną EuroHawk, zeuropeizowaną wersja amerykańskiego RQ-4 Global Hawk. Opracowane w ramach programu systemy i rozwiązania, mogły by znaleźć zastosowanie w MQ-4C. Pozwoliłoby to Niemcom, na częściowy zwrot dużych kosztów jakie pochłoną projekt EuroHawk. Potencjalne dostawy rozpoczęłyby się w 2025 roku[6].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ u, RAAF Triton Unit revealed [online].
- ↑ Adam M. Maciejewski, Gulfstream G550. Wersje specjalne na jego bazie, „Lotnictwo Aviation International”, nr 10 (2017), s. 46-51, ISSN 2450-1298
- ↑ Oblot Tritona, „Raport”, nr 6 (2013), s. 79, ISSN 1429-270x
- ↑ First Triton delivered to Point Mugu, „Air Forces Monthly”, nr 1 (2018), s. 14, ISSN 0955-7091
- ↑ MQ-4 Triton i P-8 Poseidon, „Lotnictwo”, nr 4 (2014), s. 5, ISSN 1732-5323
- ↑ Australia kupuje sześć MQ-4C Triton, „Lotnictwo Aviation International”, nr 8 (2018), s. 5, ISSN 2450-1298
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Paweł Henski, Bezzałogowy samolot Northrop Grumman MQ-4C Triton, „Lotnictwo Aviation International”, nr 11 (2016), s. 56-58, ISSN 2450-1298.
