Admirał Nachimow (1986)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO |
Kirow |
| Historia | |
| Położenie stępki |
17 maja 1983 |
| Wodowanie |
25 kwietnia 1986 |
 MW Rosji
| |
| Wejście do służby |
30 grudnia 1988 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 24 000 t |
| Długość |
252 m |
| Szerokość |
28,5 m |
| Zanurzenie |
9,5 m |
| Napęd | |
| 2 reaktory jądrowe wytwarzające parę dla 2 turbin parowych o mocy 70 000 KM każda | |
| Prędkość |
31 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| 20 wyrzutni pocisków przeciwokrętowych P-700 Granit 12 wyrzutni pocisków przeciwlotniczych S-300 2 wyrzutnie pocisków przeciwlotniczych Osa-M 1 działo 130 mm 8 dział 30 mm 10 wyrzutni torped kaliber 533 mm 2 wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych RBU-1000 | |
| Wyposażenie lotnicze | |
| 3 śmigłowce Ka-25 lub Ka-27 | |
| Załoga |
740 |
Admirał Nachimow – radziecki a następnie rosyjski krążownik rakietowy z napędem atomowym projektu 1144. Okręt będący trzecią z serii jednostką projektu 1144 wszedł do służby w grudniu 1988 roku. Po wejściu do służby znany był jako „Kalinin”. W 1992 roku jednostkę nazwano imieniem XIX wiecznego admirała Pawła Nachimowa, jednego z twórców rosyjskiej marynarki wojennej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Stępkę pod budowę trzeciego okrętu projektu 1144 położono w stoczni bałtyckiej w Leningradzie 17 maja 1983 roku. Wodowanie nastąpiło 25 kwietnia 1986 roku. Wejście do służby 30 grudnia 1988 roku. Okręt włączono w skład Floty Północnej 21 kwietnia 1989 roku. Z powodu zakończenia zimnej wojny okręt nie był intensywnie wykorzystywany. Od 1999 roku przebywa na terenie stoczni Siewmasz w Siewierodwińsku, gdzie oczekuje ukończenia remontu i modernizacji. W 2006, 2008 i 2010 roku ogłaszano komunikaty o wznowieniu prac nad okrętem, jednak ostatecznie prac tych nie zdołano ukończyć. Jednym z powodów takiej sytuacji był brak decyzji o tym, jaką rolę w rosyjskiej marynarce wojennej ma on pełnić[1].
W 2014 roku ogłoszono nowy plan dokończenia przebudowy okrętu i wcielenia go do Floty Pacyfiku w 2018 roku. W listopadzie 2015 roku zakończyły się prace przy demontowaniu starego wyposażenia, dzięki czemu można było zacząć instalować nowe, w skład którego wchodzi system przeciwlotniczy S-400 i ponaddźwiękowe pociski przeciwokrętowe P-800 Oniks[2].
Próby morskie okrętu po remoncie oczekiwane są na grudzień 2023 roku, a jego powrót do służby na 2024 rok[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Project 1144.2 (ang.)
- ↑ Project 1144.2 (ang.)
- ↑ Roman Skomorochow, «Piotr Wielikij» uchodit, woprosy ostajutsia [online], topwar.ru, 19 lipca 2023 (ros.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- www.globalsecurity.org (ang.)
- www.naval-technology.com (ang.)
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Tony Gibson: Die Welt der Schiffe : von den Anfängen bis zur Gegenwart ; über 1500 zivile und militärische Schiffstypen. München: Basserman Verlag, 2007. ISBN 978-3-8094-2186-3. OCLC 184698011. (niem.).