Przejdź do zawartości

Wikipedia:Strona główna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czy wiesz…

Z nowych i ostatnio rozbudowanych artykułów w Wikipedii:

…dzięki czemu pisarz Timothy Zahn (na zdjęciu) stał się „drugim po George’u Lucasie”?

…jaką tajemnicę kryje Tajemnicza Góra?

…która carska cerkiew jest dziś kościołem garnizonowym polskiego wojska?

…że Okęcie Lotnisko zostało zaplanowane do zamieszkania przez 6 tys. osób?

…dlaczego monitor Prince Eugene ostatecznie nie otrzymał działa kalibru 457 mm?

Wydarzenia

Inwazja Rosji na UkrainęWojna Izraela z HamasemPowódź w Europie Środkowej

Zmarli: Ethel KennedyLeszek MoczulskiRatan TataLeif SegerstamJohan NeeskensA.Q.M. Badruddoza ChowdhuryJerzy Molga

Rocznice

10 października: imieniny obchodzą m.in.: Leon, Tomiła i Zbigniew
Okrągłe, pięcioletnie rocznice:

Artykuł na medal

Trzy kolory. Czerwonyfilm psychologiczny z 1994 roku w reżyserii Krzysztofa Kieślowskiego, zrealizowany w koprodukcji francusko-polsko-szwajcarskiej na podstawie scenariusza napisanego przez reżysera wspólnie z Krzysztofem Piesiewiczem. W głównych rolach wystąpili Irène Jacob oraz Jean-Louis Trintignant. Bohaterką filmu jest szwajcarska studentka Valentine. Poznaje ona emerytowanego sędziego Josepha Kerna, podsłuchującego elektronicznie swoich sąsiadów. Równolegle film prowadzi wątek studenta prawa Auguste’a – sąsiada Valentine – którego losy splatają się z życiorysem Kerna. Tematem filmu jest rola przypadku w życiu człowieka oraz idea braterstwa, które mimo przeszkód losu jest możliwe. Czerwony, w dużej mierze dzięki scenariuszowi, a także pracy operatorskiej Piotra Sobocińskiego, został bardzo pozytywnie przyjęty przez anglojęzycznych krytyków i był uznawany za faworyta Festiwalu Filmowego w Cannes. Jednakże krytyka przypuszczona między innymi przez Cahiers du cinéma oraz Jean-Luca Godarda sprawiła, że jury festiwalowe nie przyznało Czerwonemu żadnej nagrody. Klęska festiwalowa Czerwonego przyczyniła się do rezygnacji Kieślowskiego z dalszej kariery filmowej. Czytaj więcej…

Dobry artykuł

Architektura Katowic – stanowi mieszankę różnorodnych stylów oraz epok odzwierciedlających historię miasta oraz jego ewolucję od ośrodka przemysłowego do współczesnego centrum biznesowo-kulturalnego. Charakteryzuje się ona wyraźnie wyodrębnioną częścią śródmiejską kształtującą się od lat 40. XIX wieku z zaplanowaną siatką ulic i placów, która wypełniona jest zabudową różnego typu, w tym kamienicami mieszczańskimi oraz obiektami użyteczności publicznej z okolic przełomu XIX i XX wieku reprezentującymi m.in. style historyzmu, eklektyzmu i secesji przez zabudowę modernistyczną oraz funkcjonalistyczną lat międzywojennych po obiekty powojenne i współczesne. Centrum miasta otaczają dzielnice o różnym rodowodzie i są to zarówno części będące pierwotnie osobnymi wsiami i gminami, osiedla patronackie, powojenne osiedla mieszkaniowe, jak i współczesne układy urbanistyczne. Czytaj więcej…