Autoportret z Saskią
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
ok. 1635 |
| Medium | |
| Wymiary |
161 × 131 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Lokalizacja | |
Autoportret z Saskią (Syn marnotrawny w tawernie lub Szczęśliwa para) – obraz holenderskiego malarza Rembrandta, namalowany około 1635 roku.
Dzieło powstało w czasie, gdy artysta był u szczytu sławy i popularności. Małżeństwo z Saskią van Uylenburgh to również najszczęśliwszy okres w jego życiu, który przerwała przedwczesna śmierć ukochanej żony malarza w 1642. Dzięki związkowi z córką burmistrza miasta Leeuwarden malarz awansował społecznie i dzięki licznym zamówieniom stał się człowiekiem zamożnym. Saskia była jego ulubioną modelką i często pozowała do portretów i studiów alegorycznych.
Opis[edytuj | edytuj kod]
Obraz przedstawia dwoje młodych ludzi podczas beztroskiej uczty w tawernie. Rembrandt przedstawił siebie w roli utracjusza trwoniącego majątek podczas zabawy z kobietą lekkich obyczajów. Rozweselony mężczyzna i siedząca na jego kolanach kobieta odwracają się na chwilę w stronę widza. Rembrandt wznosi toast wysokim kielichem, a jego lewa ręka obejmuje kibić pięknej kobiety, do której pozowała Saskia. Całość kompozycji dopełnia widoczny z lewej strony, bogato zastawiony stół i fragment kotary w prawym górnym rogu płótna.
Kompozycja i użyte środki wyrazu nadają obrazowi barokowy charakter, świadczy o tym bogactwo szczegółów, dynamika przedstawienia postaci i śmiałe operowanie kolorem, światłem i cieniem. Dzieło ma złożoną i wielowarstwową konstrukcję, na brązowym podkładzie Rembrandt nakładał kolejne laserunki, czyli przezroczyste lub półprzezroczyste warstwy farby, zmieniające ton lub barwę niższych warstw obrazu. Dzięki temu autor mimo stosowania dość skąpej palety uzyskał efekty kolorystyczne, tonalne i światłocieniowe.
Interpretacje[edytuj | edytuj kod]
lata 60. XVII wieku
Obraz może być różnorodnie interpretowany, z jednej strony jest alegorią i pochwałą renesansowej radości życia. Bardziej prawdopodobna wydaje się jednak świadoma i celowa autoironia Rembrandta, zdającego sobie sprawę z przemijającej wartości doczesnych radości i uciech. Obraz odczytywano także jako scenę przedstawiającą syna marnotrawnego, bohatera przypowieści biblijnej, podczas trwonienia majątku ojca[1]. To do tego motywu, popularnego w XVII w. malarz powrócił raz jeszcze u schyłku życia. Obraz Powrót syna marnotrawnego ma już zupełnie inną wymowę i stanowi studium upadku człowieka. Jednocześnie jest klamrą zamykającą życie artysty od młodzieńczej beztroski i radości do dramatycznej i pełnej goryczy starości.
Najczęściej jednak dzieło interpretuje się jako autoportretową scenę przedstawiającą dwoje kochanków, Rembrandta i jego żony[2][3]. Na taką interpretację może wskazywać fakt, iż Rembrandt nigdy nie sprzedał tego obrazu i trzymał go w domu[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wielka Kolekcja Sławnych Malarzy: Rembrandt Harmenszoon van Rijn. Poznań: Polskie Media Amer.Com SA, 2006. ISBN 83-7425-495-5.
- ↑ H. Knackfuss Monographs on artists. Rembrandt t.III, wyd. Bielefeld and Leipzig, London 1899, s. 48-51.
- ↑ S. Pacatori S. Zuffi Rembrandt, wyd Arkady Warszawa 2006 ISBN 83-60529-02-7.
- ↑ D. Mannering Życie i twórczość Rembrandta, wyd. Muza SA Warszawa 1995, ISBN 83-7079-361-4.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wielka Kolekcja Sławnych Malarzy: Rembrandt Harmenszoon van Rijn. Poznań: Polskie Media Amer.Com SA, 2006. ISBN 83-7425-495-5.
Literatura uzupełniająca[edytuj | edytuj kod]
- David A. Anfam: Techniki wielkich mistrzów malarstwa. tłum. Monika Dolińska, Dorota Stefańska-Szewczuk. Poznań: Arkady, 2006. ISBN 83-7425-495-5.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Web Gallery of Art – opis obrazu. [dostęp 2009-07-29]. (ang.).