Innamorati
Innamorati, również amorosi – Kochankowie lub Zakochani, typ postaci z commedia dell’arte.
W typowej komedii dell’arte pojawiało się dziesięć do dwunastu osób[1] (choć w niektórych przypadkach mogło być ich więcej[2]): dwaj vecchi[2] (Dottore, Pantalone), dwaj zanni[2] (np. Arlekin, Brighella, Scapino) oraz Kapitan, servetta[2] i dwie lub trzy pary kochanków[a][3]. Z jednej strony, Kochankowie to postaci kluczowe, ponieważ wokół ich perypetii obracała się intryga utworu, z drugiej – jako postaci byli znacznie mniej interesujący niż inni bohaterowie[4].
Kochankowie, w przeciwieństwie do vecchi i zanni nie byli postaciami komicznymi, dlatego nie nosili masek[5]. Byli ubrani elegancko i zgodnie z modą[6], mówili dialektem toskańskim[6] (który miał już wtedy status języka literackiego i wzorcowego[7]), do swoich improwizowanych kwestii wplatali cytaty literackie[5], czasami zamiast improwizować, recytowali kunsztowne dialogi z pamięci[8]. Wymagano od nich także biegłości w muzyce i w tańcu[9].
Mężczyźni nosili m.in. imiona Orazio, Silvio, Ortensio[6], Lelio, Leandro[10], kobiety Isabella, Angelica, Eularia, Flaminia[6], a także wiele innych[6].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ W niektórych utworach także jedna, zob. Łukaszewicz, s. 266.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Nicoll 1967 ↓, s. 41,87.
- ↑ a b c d Nicoll 1967 ↓, s. 87.
- ↑ Nicoll 1967 ↓, s. 84,87.
- ↑ Nicoll 1967 ↓, s. 84–85.
- ↑ a b Uniwersytet Wrocławski, Justyna Łukaszewicz, Historia, konteksty i poetyka włoskiego teatru improwizowanego., „Italica Wratislaviensia”, 7 (1), 2016, s. 263–268, DOI: 10.15804/IW.2016.07.16 [dostęp 2024-09-29].
- ↑ a b c d e Nicoll 1967 ↓, s. 85.
- ↑ Crusca Academy | Renaissance, Humanism, Language | Britannica [online], www.britannica.com [dostęp 2024-09-29] (ang.).
- ↑ Nicoll 1967 ↓, s. 36–38,86.
- ↑ Łukaszewicz 2016 ↓, s. 266.
- ↑ Dobrochna Ratajczakowa: komedia dell’arte. Encyklopedia teatru polskiego. [dostęp 2024-09-30]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Allardyce Nicoll: W świecie Arlekina. Studium o komedii dell’arte. tłum. Antoni Dębnicki. Warszawa: PIW, 1967.
- Justyna Łukaszewicz. Historia, konteksty i poetyka włoskiego teatru improwizowanego.. „Italica Wratislaviensia”. 7 (1), s. 263–268, 2016-06-30. Uniwersytet Wrocławski. DOI: 10.15804/IW.2016.07.16. [dostęp 2024-09-29].