Przejdź do zawartości

Cudowronka krasnopióra

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Cudowronka krasnopióra
Paradisaea raggiana[1]
P. L. Sclater, 1873
Ilustracja
Samiec
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

cudowronki

Rodzaj

Paradisaea

Gatunek

cudowronka krasnopióra

Podgatunki
  • P. r. salvadorii Mayr & Rand, 1935
  • P. r. raggiana P. L. Sclater, 1873
  • P. r. intermedia De Vis, 1894
  • P. r. augustaevictoriae Cabanis, 1888
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     cudowronka krasnopióra (Paradisaea raggiana)

     cudowronka wielka (Paradisaea apoda)

Cudowronka krasnopióra[3] (Paradisaea raggiana) – gatunek ptaka z rodziny cudowronek (Paradisaeidae), zamieszkujący Nową Gwineę. Nie jest zagrożony.

Taksonomia

[edytuj | edytuj kod]
Samica i samiec

Wyróżniono cztery podgatunki P. raggiana[4][5]:

  • P. r. salvadorii Mayr & Rand, 1935 – południowo-środkowa Nowa Gwinea
  • P. r. raggiana P. L. Sclater, 1873 – południowo-wschodnia Nowa Gwinea (południowe zbocza gór)
  • P. r. intermedia De Vis, 1894 – północne wybrzeże południowo-wschodniej Nowej Gwinei
  • P. r. augustaevictoriae Cabanis, 1888 – północno-wschodnia Nowa Gwinea; obejmuje takson granti, uznany za formę przejściową między augustaevictoriae i intermedia

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała: samce 34 cm (nie licząc centralnych, cienkich niczym drut piór ogonowych o długości 60 cm); samice 33 cm. Masa ciała 133–220 g[6].

Samiec – głowa oraz grzbiet żółte, opalizująco zielone gardło, dziób kremowy, spód czekoladowobrązowy. Podczas toków prezentuje długie, czerwonopomarańczowe pióra na bokach ciała. Samica – ciemnobrązowa z wierzchu i na spodzie ciała, potylica i kark żółte.

Zasięg, środowisko

[edytuj | edytuj kod]

Żyje w lasach deszczowych wschodniej części Nowej Gwinei.

Zachowanie

[edytuj | edytuj kod]

Żywi się głównie owocami, w tym figami. Zjada także stawonogi[6]. Tworzy stada mieszane z ptakami innych gatunków.

Samce są poligamiczne. Samica sama buduje gniazdo w gałęziach drzew, na wysokości 2–11 metrów nad ziemią. Gniazdo jest otwartą strukturą w kształcie kubka, zbudowaną z liści i ich fragmentów, korzonków, łodyg, orchidei lub paproci oraz włókien roślinnych. Wyściółka gniazda przypomina końskie włosie, ale prawdopodobnie wykonana jest z włókien roślinnych. Samica składa 1-2 różowawo-płowe jaja z drobnym ciemniejszym plamkowaniem, po czym wysiaduje je przez 18–20 dni. Pisklęta karmione są stawonogami, później w skład ich diety wchodzą też owoce. Opuszczają gniazdo około 17–20 dniach po wykluciu. Samiec nie bierze udziału w obowiązkach rodzicielskich[6].

Status

[edytuj | edytuj kod]

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje cudowronkę krasnopiórą za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako pospolity. Trend liczebności populacji uznawany jest za spadkowy[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Paradisaea raggiana, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b Paradisaea raggiana, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Paradisaeidae Vigors, 1825 - cudowronki - Birds of paradise (wersja: 2020-09-20). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-16].
  4. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Crows, mudnesters, birds-of-paradise. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-16]. (ang.).
  5. Raggiana Bird-of-paradise (Paradisaea raggiana). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2012-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (ang.).
  6. a b c N. Bouglouan: Raggiana Bird-of-paradise. [dostęp 2020-12-16]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]